του Δημήτρη Γκάτσιου
Με τη χώρα να βαδίζει, αργά αλλά σταθερά, προς τον εκλογικό ορίζοντα του 2027 και το σκηνικό στην αντιπαράθεση κυβέρνησης – κομμάτων αντιπολίτευσης να δίνει τον τόνο μιας πορείας προς την εθνική κάλπη με “άρωμα” όξυνσης και πόλωσης για το σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής ατζέντας, ο κ. Μητσοτάκης θέτει σταδιακά σε όλο και μεγαλύτερη κίνηση τις “μηχανές” της Νέας Δημοκρατίας.
Εκπεφρασμένος στόχος
Το ορόσημο του συνεδρίου της κυβερνητικής παράταξης το τριήμερο 15, 16 και 17 Μαΐου, που θα αποτελέσει, ουσιαστικά, το σήμα της εκκίνησης μιας μακράς προεκλογικής περιόδου, κυκλώνεται στο “γαλάζιο” ημερολόγιο, ενώ τα προσυνέδρια (αρχής γενομένης από τη Θεσσαλονίκη στις 17 Ιανουαρίου) θα διαδραματίσουν τον ρόλο των κομματιών-κλειδί σε ένα παζλ η τελική μορφή του οποίου θα δώσει “σάρκα και οστά” στη στρατηγική της πολιτικής και επικοινωνιακής αντεπίθεσης του Μεγάρου Μαξίμου και της οδού Πειραιώς, με εκπεφρασμένο ήδη τον στόχο: την κατάκτηση μιας τρίτης αυτοδυναμίας.
“Θέλουμε την πραγματική σύγκλιση με την Ευρώπη”, επισημαίνει τακτικά στις τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις του ο πρωθυπουργός, επιδιώκοντας να παρουσιάσει (σε μια περίοδο νέων γκρίζων δημοσκοπικών πτήσεων) τη Νέα Δημοκρατία ως τη μόνη δύναμη που μπορεί να διασφαλίσει στη χώρα μια σταθερή πορεία. Το πλαίσιο ήδη έχει τεθεί, όπως και τα διλήμματα στον δρόμο προς τις κάλπες. Από την άλλη, ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ιδιότυπη συνθήκη. Είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός από το 2010 και μία από τις σημαντικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει θα είναι να πείσει τους πολίτες ότι η συνέχεια μιας επταετούς πορείας μπορεί να σημαίνει αλλαγή ταχύτητας με μεταρρυθμιστικό πρόσημο και όχι κόπωση ή ακινησία.
Τα σήματα
Σε ένα γεωπολιτικό και γεωοικονομικό περιβάλλον που συνεχίζει να “γεννάει” προκλήσεις και αβεβαιότητες, η σταθερότητα θα αποτελέσει το διακύβευμα της επόμενης εθνικής κάλπης, το οποίο θα θέτει διαρκώς ο κ. Μητσοτάκης τούς επόμενους μήνες, που (εκ των πραγμάτων) θα έχουν έντονο προεκλογικό άρωμα.
Οι επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, το κομβικό για τα κυβερνητικά στελέχη στοιχείο της επιστροφής του μερίσματος της ανάπτυξης στην κοινωνία, αλλά και η υλοποίηση των δεσμεύσεων που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, μετατρέπονται σε σημεία αναφοράς για το 2026, με τον πρωθυπουργό να επιμένει στην αποτελεσματικότητα των αυτοδύναμων κυβερνήσεων, κόντρα σε ένα κλίμα που, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, ισορροπεί ανάμεσα στον μηδενισμό και την αβεβαιότητα. “Η χώρα μας σήμερα διαθέτει κάτι που, όσο και αν ενοχλεί την αντιπολίτευση, είναι ζητούμενο σε πολλά κράτη, ειδικά πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αναφέρομαι στην πολιτική σταθερότητα, η οποία είναι προϋπόθεση για την πρόοδο μιας οργανωμένης πολιτείας. Είναι ένα άυλο εθνικό πλεονέκτημα”, τονίζει ο κ. Μητσοτάκης, στρέφοντας τα βέλη του εμμέσως σε όσους επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση, προκειμένου να βλάψουν την κυβέρνηση.
Τα διλήμματα που θα έρχονται (και θα παραμένουν στην πρώτη γραμμή) σε αυτή την πορεία των επόμενων 15-16 μηνών θα είναι εμφατικά. “Ανάπτυξη ή στασιμότητα”. “Μεταρρυθμίσεις ή οπισθοδρόμηση”. Η Ηρώδου Αττικού 19 στέκεται διαρκώς στην “όχθη” που προβάλλει την προστιθέμενη αξία της μακροοικονομικής σταθερότητας, την προσέλκυση νέων επενδύσεων, την ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος, τη συνεχή μείωση φόρων, τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας. Ωστόσο, υπάρχει ακόμα ένα δεδομένο. Κοινωνικές ομάδες εξακολουθούν να πιέζονται, με Νο 1 ζήτημα την ακρίβεια. Όπως σημειώνουν παρατηρητές, οι πολίτες στην κάλπη του 2027 θα τοποθετηθούν με βάση το πόσο “περπάτησε” η αντιμετώπιση των προβλημάτων τους. Κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα για την κυβερνητική έδρα. Το διακύβευμα της “αλλαγής ταχύτητας κόντρα στην επιστροφή στις περιπέτειες”, το διακύβευμα της “μάχης του χθες με το αύριο” να συνδυαστεί με τη βελτίωση της καθημερινότητας.
Στο στόχαστρο
Σε αυτή την πολιτικά και επικοινωνιακά δύσκολη διαδρομή, που έχει ως καταληκτικό σταθμό τις εκλογές του 2027, Κυριάκος Μητσοτάκης και Μέγαρο Μαξίμου έχουν να αντιμετωπίσουν (πέρα από τα σφοδρά κύματα των επιθέσεων της αντιπολίτευσης) και την ευθυγράμμιση δύο πρώην πρωθυπουργών και ενός πρώην αντιπροέδρου κυβέρνησης που θέτουν στο στόχαστρό τους την Ηρώδου Αττικού 19 για μια ευρεία γκάμα θεμάτων. Αντώνης Σαμαράς, Κώστας Καραμανλής και Ευάγγελος Βενιζέλος συντάσσονται εσχάτως σε μια πορεία αποδόμησης της κυβερνητικής έδρας, η οποία έχει ως αιχμές τις κατηγορίες για αλαζονεία και έλλειψη σεβασμού στους δημοκρατικούς κανόνες. Κώστας Καραμανλής και Ευάγγελος Βενιζέλος, μέσα από τις συχνές παρεμβάσεις τους, δείχνουν ότι μόνο αδιάφοροι δεν είναι για όσα διαδραματίζονται στη χώρα, ενώ σε παράλληλο χρόνο ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να “πετροβολεί” τη “Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη” για το σύνολο της ατζέντας της. Με τελευταίο παράδειγμα τα πυρά του Μεσσήνιου πολιτικού για τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στον αγροτικό κόσμο της χώρας.
Η δημόσια σύγκλιση των τριών (με τρανό παράδειγμα τα πεπραγμένα και τις βολές στην εκδήλωση της εφημερίδας “Δημοκρατία”) δημιουργεί μια συμμαχία μπροστά στο εκλογικό και μετεκλογικό μέλλον, με τον πρωθυπουργό να βάζει απέναντί του τη σύμπλευση των πρώην, οι οποίοι (σε κάθε περίπτωση) ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το βαρύ πολιτικό αποτύπωμα και την ισχυρή παρουσία-παρέμβαση στη δημόσια σφαίρα. “Ακούμε συνεχώς έναν απόλυτο μηδενισμό του κυβερνητικού έργου: από το φλερτ με μία “Ιθάκη” μοιρασμένη σε… εξώστες και σε πλατείες, μέχρι τις αγωνίες διαφόρων πολιτικών του καναπέ μήπως η κυβερνητική παράταξη τάχα χάσει την ταυτότητά της. Τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται τραγικά ή και κωμικά, εγώ θα έλεγα όμως ότι αποδεικνύονται τελείως αντιπαραγωγικά. Ένα περιεχόμενο το οποίο δεν πείθει, το οποίο, δυστυχώς, προσθέτει στη γενική βοή των γεγονότων και δυστυχώς τροφοδοτεί τη συνολική αμφισβήτηση των πολιτών απέναντι στην πολιτική συνολικά”, σπεύδει να επισημάνει ο πρωθυπουργός, “φωτογραφίζοντας” διαδοχικά τους κυρίους Σαμαρά, Καραμανλή, Βενιζέλο και (εσχάτως) τον κ. Τσίπρα.
Υπό αυτό το πρίσμα, εάν κάτι γίνεται εμφανές είναι πως οι εθνικές κάλπες του 2027 δεν θα είναι απλώς μια σύγκρουση κομμάτων, αλλά και μια αναμέτρηση αφηγημάτων. Για το μέλλον και το παρελθόν. Για τη σταθερότητα ή το ρίσκο. Για την κανονικότητα. Και, σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός θα πρέπει, όπως αναφέρουν παρατηρητές, πέρα από τα διλήμματα, να απαντήσει στο κεντρικό ερώτημα της προοπτικής. Και κατά πόσο αυτή την προοπτική μπορεί να την υπηρετήσει μια παράταξη που στο τέλος του δρόμου θα κυβερνά οκτώ χρόνια, μέσα από την ανανέωση και την παρουσίαση ενός πειστικού οδικού χάρτη για το 2030.
Πηγή: capital.gr
