Κάθε συνάντηση με τη Mel Robbins δεν ορίζεται ως δημοσιογραφική συνέντευξη, καθώς με την αυθεντικότητα της και τον τρόπο που μοιράζεται προσωπικές ιστορίες, η Robbins δημιουργεί αμέσως ένα περιβάλλον οικειότητας.
Η συζήτηση, έγινε με αφορμή την έκδοση των βιβλίων της και στα ελληνικά αλλά και την καμπάνια της σχετικά με το πολύ επιτυχημένο podcast της. Μέσα από τις ηχογραφημένες και βιντεοσκοπημένες συζητήσεις της, χαρτογραφεί μια διαδρομή με σταθμούς και στάσεις στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την τέχνη της επικοινωνίας και τη βαθιά ανάγκη για νόημα μέσα στην καθημερινότητα. Κρατώ αυτά: Η επικοινωνία της είναι καθαρή, ανθρώπινη και ουσιαστική.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος:
Από τη στιγμή που άρχισα να σας ακολουθώ, συνειδητοποίησα ότι έχετε ένα μαγικό ταλέντο να μιλάτε με τρόπο που ένας απλός άνθρωπος χρειάζετα για να «ακούσει» και να πάρει τις απαντήσεις του. Και αυτό δεν είναι δεν είναι μια δεδομένη αρετή, ούτε καν στους δημοσιογράφους. Πως αρχίσατε να να καταλαβαίνετε ότι αυτή η ικανότητα σας είναι σημαντική για τους άλλους;
Μελ Ρόμπινς:
Νομίζω ότι το κατάλαβα μέσα από προσωπικές εμπειρίες στη ζωή, όταν νιώθεις ότι δεν έχεις σημασία. Αυτό μπορεί να είναι τα πάντα. Ένα αρνητικό παράδειγμα είναι ότι πάντα είχα δουλειά μεγαλώνοντας μέσα από τους γονείς μου, που τους ευλογώ, γιατί είναι υπέροχοι. Πάντα μας έβαζαν να δουλεύουμε, και αυτό είναι απίστευτο. Αν έχεις δουλέψει ποτέ στη βιομηχανία της εξυπηρέτησης, είτε καθαρίζοντας τραπέζια, είτε ως μάγειρας, είτε στο παντοπωλείο πίσω από τον πάγκο των ντελικατέσεν, αυτά βοηθούν· και όλα αυτά τα έχω κάνει. Είσαι ταμίας. Είναι εξαιρετικό πώς σε αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι. Και έχεις αυτές τις ήσυχες στιγμές όπου νιώθεις λιγότερος. Και είναι φρικτό και τόσο περιττό.
Υπάρχουν όμως και θετικές στιγμές. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και πηγαίναμε με τη μητέρα μου στη λαϊκή αγορά. Υπήρχε ένα μεγάλο περίπτερο με 40 πάγκους. Η μητέρα μου γνώριζε όλους με τα ονόματα τους, τα ονόματα των παιδιών τους, τα ονόματα των σκύλων τους. Κι εγώ στεκόμουν εκεί, μόλις οκτώ χρονών, και σκεφτόμουν: «Μπορούμε να πάρουμε απλά το καλαμπόκι και να φύγουμε; Γιατί χρειαζόμαστε όλο αυτό;» Αλλά αυτό που μου έδειχνε ήταν ότι έδειχνε βαθιά ενσυναίσθηση και φροντίδα για τους άλλους ανθρώπους. Και είχα τόσες πολλές τέτοιες στιγμές στη ζωή μου. Θυμάμαι όταν ο σύζυγός μου κι εγώ είχαμε χρέη και είχα χάσει τη δουλειά μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς είναι να στέκεσαι στο ταμείο ενός σούπερ μάρκετ, ενώ σκανάρουν τα προϊόντα και σκέφτεσαι: «Δεν ξέρω αν θα περάσει η κάρτα μου.» Και τα παιδιά σου στέκονται δίπλα σου. Και όταν η κάρτα δεν περνάει, σου λένε «Λυπάμαι, δεν πέρασε.» Και εγώ απλώς γύριζα το κεφάλι μου δεξιά και έλεγα: «Α, περίεργο, μόλις δούλεψε στο βενζινάδικο», το οποίο ήταν ψέμα. Και ο άνθρωπος προσπαθεί σε εκείνη τη στιγμή ντροπής να σου δώσει λίγη αξιοπρέπεια και λέει: «Κανένα πρόβλημα, μπορούμε να τα κρατήσουμε αν θέλεις να επιστρέψεις». Ξέρω ότι αυτές οι στιγμές μπορούν να σε κάνουν ή να σε διαλύσουν. Και έτσι, μέσα από προσωπικές εμπειρίες, είμαι κάποιος που νοιάζεται βαθιά για την αξιοπρέπεια των άλλων ανθρώπων και για το γεγονός ότι όλοι είμαστε εδώ μαζί σε αυτόν τον πλανήτη, ζούμε μαζί και είμαστε συνδεδεμένοι, και μέσω της ενέργειάς σου και του τρόπου που εμφανίζεσαι, έχεις αντίκτυπο στους ανθρώπους. Το παίρνω πολύ σοβαρά.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος:
Είναι εξαιρετικό ότι σχεδόν σε όλα τα podcasts σας έχετε ένα παραδείγματα από φίλους ή χρησιμοποιείτε ένα σχόλιο που διαβάσατε (σ.σ. από κάποιον που σας παρακολουθεί). Είναι εύκολο να «λιώνεις» μέσα στην κοινωνία και ταυτόχρονα να είσαι η φωνή που παρουσιάζει τη δική της άποψη;
Μελ Ρόμπινς:
Δεν το θεωρώ δεδομένο. Ίσως είμαι τόσο μέσα στη δουλειά που κάνουμε… Δεν είμαστε ένα podcast διασημοτήτων, ούτε είμαστε ειδήσεις. Ξέρουμε ποιον εξυπηρετούμε και γιατί. Είμαστε ένα show που παράγει με πολύ ξεκάθαρη πρόθεση και αποστολή. Είμαι εμμονική με το να έχω θέματα και ανθρώπους που αξίζουν τον χρόνο σου. Σκέφτομαι εσένα, την αδερφή σου, τον δάσκαλο, τη νοσηλεύτρια, τον πρώτο ανταποκριτή, τον άνθρωπο που ξυπνάει και απλώς θέλει να νιώσει καλύτερα. Είσαι ήδη στη ζωή κουρασμένος, καταβεβλημένος και καταπιεσμένος, και όμως μου δίνεις μια ώρα από τον χρόνο σου, χρόνο που δεν έχεις. Και θα την ξοδέψεις μαζί μου. Εμείς έχουμε εμμονή με το να κάνουμε αξιόλογο τον χρόνο που αφιερώνεις. Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που με γεμίζει περηφάνια είναι ότι, αν κοιτάξεις τον κύκλο ζωής ενός επεισοδίου, τα θέματα μας είναι διαχρονικά και για όλους. Πάνω από το 50% των ανθρώπων που ακούνε ή βλέπουν το podcast μας μέσα σε δύο μήνες είναι εντελώς «καινούριοι». Αυτό για μένα είναι τεράστια απόδειξη της αξίας του περιεχομένου. Έχουμε μεγαλώσει και έχουμε γίνει μια παγκόσμια δύναμη αποκλειστικά επειδή (διαδίδουν τη δουλειά μας) «από στόμα σε στόμα». Αυτός είναι ο πραγματικός δείκτης που με ενδιαφέρει, γιατί σημαίνει ότι κάποιος άκουσε, βρήκε αξία και το πρότεινε σε άλλον. Και αυτό έχει κάνει το show μας να αναπτυχθεί σε 193 χώρες, να έχει επίδραση σε οικογένειες και ανθρώπους παγκοσμίως, κάτι που είναι απίστευτο. Και (ποιος είναι) ο τρόπος που ισορροπώ τη μεγάλη επίδραση με το να είμαι απλώς εγώ; Απλώς εστιάζω στο επόμενο επεισόδιο. Σκέφτομαι: «Τι θα κάνω μετά; Α, θα μιλήσω μαζί σου. Θα σε ευχαριστήσω. Θα ευχαριστήσω όλους στην Ελλάδα. Θα σας πω ότι σας αγαπώ».
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος:
Έχω παρακολουθήσει πολλά podcasts και από επαγγελματική διαστροφή και για να κατανοήσω γιατί είναι τόσο στη μόδα και γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται τόσο πολύ να τα ακούνε. Όμως ρώτησα διάφορους, τη μητέρα μου παραδείγματος χάρην αν ξέρει τι είναι podcast, και… δεν ξέρει. Ρώτησα όμως και μια φίλη που έχει προβλήματα όρασης, και μου είπε: «Για εμάς (τα podcasts) είναι σαν να πηγαίνουμε σινεμά, κάποιος μας λέει μια ιστορία» και το βρήκα πολύ συγκινητικό. Ποιος είναι ο δικός σου ορισμός για podcasts;
Μελ Ρόμπινς:
Πιστεύω ότι η αληθινή τέχνη του podcasting είναι πρώτα απ’ όλα ηχητική. Υπάρχουν shows που είναι video-first και άλλα audio-first (δηλαδή που έχει σημασία είτε η εικόνα είτε ο ήχος). Εμείς είμαστε audio-first και αυτό είναι σημαντικό, γιατί επηρεάζει όλη την παραγωγή. Όταν σκέφτομαι το podcasting ως μορφή τέχνης, είναι «1 προς 1» (σ.σ. σαν προσωπική κουβέντα). Όταν κάποιος ακούει ένα podcast, είναι πολύ οικείο. Πιστεύω ότι τα περισσότερα shows στον χώρο του podcasting ηχογραφούν ένα interview και αφήνουν κάποιον να κατασκοπεύει. Εγώ όμως δεν κάνω αυτό. Τιμώ το γεγονός ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που πάτησε play, πιθανόν με ακουστικά, που σημαίνει ότι είμαι τώρα στο κεφάλι του, στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι του και μου δίνει μία ώρα. Θέλω η «εμπειρία παραγωγής» να είναι τέτοια που νιώθεις ότι είμαι ακριβώς δίπλα σου και μιλάω μαζί σου. Δεν θες απλώς να ακούς κάτι για να περάσει η ώρα. Αυτή η λεπτή πρόθεση επηρεάζει τα πάντα. Κάνουμε ακόμη και παγκόσμιας κλάσης παραγωγή βίντεο, αλλά είναι ενδιαφέρον ότι τα επεισόδια βίντεο είναι διαφορετικά από τα τελικά audio επεισόδια, γιατί τιμούμε το γεγονός ότι η εμπειρία μάθησης, ακρόασης και διατήρησης πληροφορίας είναι διαφορετική όταν είναι αποκλειστικά ήχος. Οπότε για μένα, αυτή η μοναδική πλευρά του podcasting είναι η οικειότητα. Και πιστεύω ότι αυτός είναι και ο λόγος που έχει εκραγεί το φαινόμενο. Ακόμη και αν τα video αυξάνεται, το 75% της συμπεριφοράς των ακροατών θα παραμείνει επικεντρωμένο στον ήχο, χρησιμοποιώντας τον κανόνα 5-4-3-2-1. (σ.σ. ο κανόνας «5-4-3-2-1», όπως έχει οριστεί από την ίδια -και αποτελεί το trademark της-, είναι γνωστός και ως The 5 Second Rule και αποτελεί μια τεχνική διαχείρισης αναβλητικότητας και άγχους, που βοηθά να πάρεις δράση πριν ο εγκέφαλος σε σταματήσει με δικαιολογίες).
Δείτε περισσότερα ΕΔΩ
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος:
Πώς νιώσατε όταν μάθατε ότι πλέον τα podcasts θα έχουν δική τους κατηγορία στα Golden Globes (σ.σ. στις Χρυσές Σφαίρες);
Μελ Ρόμπινς:
Είμαι ευγνώμων και τιμημένη (σ.σ. λίγο μετά την συνέντευξη, ανακοινώθηκε και η υποψηφιότητα της για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία «Καλύτερο Podcast»). Κατά τη γνώμη μου, ο πιο σημαντικός παγκόσμιος θεσμός που αναγνωρίζει την τέχνη και το επίπεδο αριστείας στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αναγνωρίζει τώρα και την παραγωγή podcast. Είναι τιμή να είμαι μέρος της πρώτης κατηγορίας (δηλαδή των υποβληθέντων podcast προς αξιολόγηση). Τους ευχαριστώ που αναγνωρίζουν τη δουλειά αυτή και τον αντίκτυπο που έχει.
Και είναι υπέροχο να ακούω αυτό που είπε η φίλη σου με τα προβλήματα όρασης. Ένα από τα ανώτερα στελέχη της παραγωγής μας, η Yuna, είναι νομικά τυφλή. Έχει braille keyboard και διάφορους τρόπους να παράγει τα επεισόδια, ακόμη και το video. Είναι απίστευτα ταλαντούχα.
Στη συνέχεια μοιραζόμαστε μια προσωπική εμπειρία που προκύπτει από ένα από τα podcastτης, με ζέση και συγκίνηση (ακόμα και αν η αφορμή αυτή ξεκίνησε με ένα θέμα σχετικά με το ΑΙ).
Μελ Ρόμπινς:
Σου υπενθυμίζω ότι μπορείς να αλλάξεις οπτική (και να χρησιμοποιείς προς όφελος σου το ΑΙ) γιατί εσύ έκανες τη δουλειά (σ.σ. αφού έκανες τις σωστές ερωτήσεις). Ελπίζω επίσης να το ενσωματώσεις στη δουλειά σου, γιατί… πλέον είναι εργαλείο μαζικής χρήσης. Αλλάζει τον τρόπο που δουλεύουμε, τη βιομηχανία του θεάματος. Είμαι τόσο χαρούμενη που πέρασες από το «άστο καλύτερα» στο «πώς μπορώ να το χρησιμοποιήσω;». Αυτό είναι υπέροχο.
Η συζήτησή μας με τη Mel Robbins λειτούργησε σαν ένα καμπανάκι της δύναμης που έχει η ανθρώπινη παρουσία, η ενδιαφέρον, η αυθεντικότητα.
Το timing δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο, αφού μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά το νέο της βιβλίο, “Η Μέθοδος Αφήστε Τους”, ένα βιβλίο που προτρέπει να αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι, να σταματάμε να προσπαθούμε να ελέγχουμε τα πάντα και να απελευθερώνουμε τη δική μας ενέργεια.
Η Robbins χρησιμοποιεί την περιέργεια της και το ταλέντο της να κάνει τις σωστές ερωτήσεις για να ισχυροποιεί τα εργαλεία μαζικής κατανόησης παντού: στη ζωή, στα podcasts, στη συγγραφή. Μας θυμίζει ότι η αξιοπρέπεια, η καλοσύνη και η προσωπική ευθύνη δημιουργούν χώρο για αληθινή αλλαγή. Και, επειδή ο κόσμος γίνεται όλο και πιο θορυβώδης, ίσως μας είναι απαραίτητη η δική της απλότητα.
Απόσπασμα της συνέντευξης θα προβληθεί στην εκπομπή “Studio 4”.
www.ertnews.gr
Πηγή: ertnews.gr
