«Οταν πεθαίνεις, τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου περιορισμένη εμπειρία, αρχίζεις να θυμάσαι τα πάντα. Οι εικόνες έρχονται σαν αστραπές – άνθρωποι, μέρη και αποσπασματικές συζητήσεις – και τίποτα δεν τις σταματά. Βλέπω την καλύτερή μου φίλη από το δημοτικό καθώς φτιάχνουμε μια λασπότουρτα στην πίσω αυλή της, τη στολίζουμε με κεριά και μια μικρή αμερικανική σημαία και παρακολουθούμε πανικόβλητες καθώς η σημαία πιάνει φωτιά». Σε απόλυτα βιωματικό τόνο, μέσα από ένα δυνατό κείμενο που δημοσιεύθηκε στον «New Yorker» στην 62η επέτειο δολοφονίας του JFK, η Τατιάνα Σλόσμπεργκ, εγγονή του δολοφονημένου προέδρου Τζον Φ. Κένεντι, άφησε άφωνους τους αναγνώστες γράφοντας ότι πάσχει από οξεία μυελογενήλευχαιμία, μια επιθετική μορφή καρκίνου του αίματος, και πως της απομένει λιγότερο από ένας χρόνος ζωής. Στην αμερικανική συλλογική μνήμη, το όνομα Κένεντι κουβαλά πάντα έναν απόηχο μεγαλείου και πένθους.
Μια δυναστεία που σημάδεψε την Ιστορία, αλλά και που η ίδια η Ιστορία, με τρόπο σχεδόν σκληρού συμβολισμού, δεν έπαψε ποτέ να την πληγώνει. Και τώρα η μοίρα φαίνεται να ζητά ακόμα ένα τίμημα. Η Τατιάνα Σλόσμπεργκ, κόρη του σχεδιαστή Εντουιν Σλόσμπεργκ και της διπλωμάτισσας Καρολάιν Κένεντι, αφηγήθηκε την πιο προσωπική της μάχη από τη στιγμή της διάγνωσής της με καρκίνο τελικού σταδίου μόλις λίγες ώρες μετά τη γέννηση της κόρης της. Η είδηση σάρωσε σαν ριπή παγωμένου ανέμου μια χώρα που νόμιζε πως είχε ακούσει όλες
τις τραγωδίες αυτής της οικογένειας. Η Τατιάνα, μόλις 35 ετών, περιγράφει το σοκ της στιγμής που ο γιατρός τής ανακοινώνει ότι η υπερβολικά υψηλή τιμή λευκών αιμοσφαιρίων της θα μπορούσε να σημαίνει λευχαιμία. Την προηγούμενη ημέρα είχε κολυμπήσει ένα μίλι, εννέα μηνών έγκυος. Πίστευε ότι ήξερε το σώμα της, ότι ήταν «ένα από τα πιο υγιή άτομα» που γνώριζε. Και ξαφνικά το σώμα της την πρόδιδε με τον πιο «άδικο» τρόπο.
Ακολούθησε ένας κυκεώνας θεραπειών: χημειοθεραπείες, μεταγγίσεις, μια μεταμόσχευση μυελού των οστών από την αδελφή της Ρόουζ, κι έπειτα μια καινοτόμος θεραπεία CAR-T που τροποποίησε κύτταρα συγγενών της για να επιτεθούν στον καρκίνο. Κάθε θεραπεία έμοιαζε σαν ένα μικρό θαύμα που έφτανε πάντα λίγο πιο αργά από όσο χρειαζόταν δίνοντας βάση στην ελπίδα ότι ίσως να υπάρχει χρόνος, αλλά ίσως και όχι. Σε όλα αυτά, η Τατιάνα προβάλλει σαν μια γυναικεία φιγούρα που παλεύει όχι μόνο για τη δική της ζωή, αλλά για τις ζωές που μόλις άρχισαν να ακουμπούν τη δική της. Το μεγαλύτερο βάρος της είναι η σκέψη ότι τα παιδιά της μπορεί να μη θυμούνται ποτέ τη φωνή, το άγγιγμα, το γέλιο της. «Τα πρόσωπά τους ζουν μόνιμα στο εσωτερικό των βλεφάρων μου» γράφει. Και το γράφει σαν ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αποτυπώσει με λέξεις αυτό που φοβάται πως ο χρόνος θα σβήσει.
Η Σλόσμπεργκ, που αποφοίτησε από το Yale και έχει μεταπτυχιακό από την Οξφόρδη, έχει εργαστεί στους «New York Times» και δημοσίευσε το πρώτο της βιβλίο το 2019. Είναι παντρεμένη από το 2017 με τον γιατρό Τζορτζ Μοράν και έχουν δύο παιδιά: τον Εντουιν, 3 ετών, και μια κόρη 18 μηνών. Εχει μια μεγαλύτερη αδελφή, τη Ρόουζ, 37 ετών, και έναν μικρότερο αδελφό, τον Τζακ, 32 ετών, ο οποίος θα είναι υποψήφιος για το Κογκρέσο στη 12η Περιφέρεια, της Νέας Υόρκης. Το δικό της δράμα όμως δεν εκτυλίσσεται εν κενώ. Απλώνεται μέσα σε μια οικογενειακή ιστορία σημαδεμένη από θανάτους, απώλειες και ανεξήγητα χτυπήματα. Τραγική φιγούρα η μητέρα της: ο θείος της, πρεσβευτής Ρόμπερτ Φ. Κένεντι, δολοφονήθηκε το 1968, λιγότερο από πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα της. Η μητέρα της, Τζάκι Κένεντι Ονάσις, πέθανε το 1994 σε ηλικία 64 ετών, ύστερα από σύντομη μάχη με λέμφωμα non-Hodgkin. Ο μεγαλύτερος αδελφός της, Τζον Φ. Κένεντι τζούνιορ, σκοτώθηκε το 1999, στα 38 του, σε αεροπορικό δυστύχημα μαζί με τη σύζυγό του.
Στον γάμο τους η μικρή τότε Τατιάνα ήταν παρανυφάκι. Η «κατάρα των Κένεντι» είναι ένας όρος που η Σλόσμπεργκ δεν αναφέρει ευθέως, αλλά η αφήγησή της τον ψιθυρίζει σχεδόν αμείλικτα. Και σαν να μην ήταν αρκετό αυτό το βάρος, μέσα στη δική της μάχη έρχεται να προστεθεί και η πολιτική πραγματικότητα: ο εξάδελφός της, Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ, υπουργός Υγείας, περικόπτει εκατοντάδες εκατομμύρια από την έρευνα σε τεχνολογίες mRNA και από επιχορηγήσεις του NIH. Περικοπές που, για τη Σλόσμπεργκ, δεν ήταν απλώς αριθμοί σε έναν προϋπολογισμό αλλά πλήγμα στην ίδια την πιθανότητα της ζωής της και άλλων πασχόντων. «Το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στο οποίο βασιζόμουν φάνηκε πιεσμένο, ασταθές» γράφει. Η αφήγηση της Τατιάνα Σλόσμπεργκ δεν καταγράφει απλώς το χρονικό της ασθένειάς της. Είναι μια διαθήκη αγάπης, πόνου και ευθύτητας. Ενας απολογισμός μιας γυναίκας που, ενώ όλοι μιλούν για μια «κατάρα» που ακολουθεί την οικογένειά της, εκείνη επιλέγει να μιλήσει για κάτι άλλο: για την ανάγκη όλων, όχι μόνο των Κένεντι, να έχουν πρόσβαση σε καλύτερη έρευνα, αποτελεσματικές θεραπείες, κι ένα σύστημα που δεν καταρρέει όταν το χρειάζεσαι περισσότερο.
Πηγή: tanea.gr
