Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο μεγάλος αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι σήμερα η Κίνα – μεταξύ τους, όμως, παρεμβάλλεται ένας ολόκληρος Ειρηνικός Ωκεανός, που κάνει τους Αμερικανούς να αισθάνονται (υπό κανονικές συνθήκες) προστατευμένοι και ασφαλείς. Στην απέναντι πλευρά βρίσκεται βεβαίως και η Ρωσία η οποία, παρότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ΕΣΣΔ, εξακολουθεί να αποτελεί μια δυνάμει απειλή για τις ΗΠΑ – κι εδώ, όμως, υπάρχει ο Ατλαντικός Ωκεανός που δημιουργεί γι’ αυτές μια ζώνη ασφαλείας.
Τα πράγματα, όμως, είναι διαφορετικά με τους βόρειους και νότιους γείτονές τους, με τους οποίους οι ΗΠΑ χωρίζονται από χερσαία σύνορα: από τη μία τον Καναδά και, από την άλλη, τις χώρες της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής.
Ισως γι’ αυτό ο Ντόναλντ Τραμπ δεν κρύβει πως θέλει να μετατρέψει τον πρώτο στην 51η πολιτεία της χώρας του – έστω κι αν στη σύγχρονη ιστορία βρίσκονταν πάντα στο ίδιο στρατόπεδο. Οσο για τους Λατινοαμερικανούς, φροντίζει να τους περικυκλώσει και τους στέλνει τελεσίγραφα, μοιάζοντας αποφασισμένος να τους καθυποτάξει. Είτε οικονομικά, όπως αποδεικνύουν τόσο οι δασμοί στο Μεξικό και τη Βραζιλία όσο και η διάσωση της Αργεντινής από μια (νέα) χρεοκοπία. Είτε με τη βία, η οποία ενίοτε αποκτά και στρατιωτική διάσταση, όπως μαρτυρά η πανίσχυρη αρμάδα που έχει αναπτυχθεί ανοιχτά της Βενεζουέλας.
Για τους περισσότερους, φυσικά, ίσως μοιάζουν πολύ μακρινές οι δεκαετίες του ’70 και του ’80, όταν οι ΗΠΑ – με αιχμή του δόρατος τη CIA – είχαν θέσει σε εφαρμογή την περίφημη «Επιχείρηση Κόνδορας». Οταν, δηλαδή, στήριζαν με κάθε μέσο φιλικά προς αυτές καθεστώτα (κατά προτίμηση στρατιωτικές χούντες) και έβγαζαν από τη μέση τους ανεπιθύμητους αριστερούς «αντάρτες», όπως ο Τσε Γκεβάρα.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι ΗΠΑ του Τραμπ επιδιώκουν σήμερα κάτι ανάλογο, χρησιμοποιώντας απλώς διαφορετικά μέσα. Λογικό και αναμενόμενο, καθώς το πρώτο τους μέλημα σε έναν κόσμο που αλλάζει είναι να διασφαλίσουν ότι η γειτονιά τους και το «μαλακό υπογάστριό» τους δεν θα απειληθούν από τους ανταγωνιστές τους και κυρίως τους Κινέζους.
Μέχρι στιγμής, μάλιστα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η τακτική του έχει φέρει αποτελέσματα, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των φετινών εκλογών στη Βολιβία και τη Χιλή.
ΚΟΛΟΜΒΙΑ
Επί δεκαετίες, η Ουάσιγκτον είχε συνηθίσει να έχει στην Κολομβία πιστούς συμμάχους. Απότο 2022, όμως, στην προεδρία της χώρας βρίσκεται ένα πρώην στέλεχος του αριστερού ένοπλου αντάρτικου, ο Γκουστάβο Πέντρο – κι αυτό είναι κάτι που ο Τραμπ δεν προτίθεται να ανεχθεί. Ετσι, στο τέλος Οκτωβρίου οι ΗΠΑ απέβαλαν κυρώσεις σε βάρος του, κατηγορώντας τον για υπόθαλψη των συμμοριών διακίνησης ναρκωτικών – ένα επιχείρημα που χρησιμοποιεί κατά κόρο ο αμερικανός πρόεδρος, που ελπίζει ότι και η Κολομβία θα αλλάξει ηγεσία στις εκλογές του 2026.
ΧΙΛΗ
Το αποτέλεσμα του πρώτουγύρου των προεδρικώνεκλογών της περασμένης Κυριακής ανοίγει τον δρόμο γιανα κλείσει η (ακρο)αριστερή «παρένθεση» που άνοιξε το2022, με πρωταγωνιστή έναναπό τους ήρωες της μεγάλης κοινωνικής έκρηξης του2019. Εχοντας απογοητεύσει τους συμπατριώτες του, o Γκαμπριέλ Μπόριτς είδε την εκλεκτή του και προερχόμενη από το ΚΚ Χιλής, Γιανέτ Χάρα, να επικρατεί τόσο οριακά ώστε να θεωρείται σχεδόν βέβαιη η ήττα της στις 14 Δεκεμβρίου από τον (ακρο) δεξιό Χοσέ Αντόνιο Καστ.
ΜΕΞΙΚΟ
Το Μεξικό αποτέλεσε τον πρώτο στόχο του Τραμπ αφότου επέστρεψε στον Λευκό Οίκο. Κι αυτό για δύο λόγους: Αφενός, επειδή από εκεί προέρχεται ή περνά το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων και μεταναστών που εισέρχονται σε αμερικανικό έδαφος. Αφετέρου, διότι οι ΗΠΑ
έχουν τεράστιο εμπορικό έλλειμμα στις συναλλαγές τους μαζί του. Ετσι, κατέφυγε στα γνωστά μέσα – απειλές και εκβιασμούς προς την κεντροαριστερή πρόεδρό του, Κλάουντια Σέινμπαουμ, χτίσιμο ενός σχεδόν αδιαπέραστου τείχους στα σύνορα και επιβολή υψηλών δασμών.
ΒΟΛΙΒΙΑ
Επί πολλά χρόνια, ο ιθαγενής και συνδικαλιστής Εβο Μοράλες αποτελούσε το «δίδυμο» των προέδρων της Βενεζουέλας – αρχικά του Ούγκο Τσάβες και, στη συνέχεια, του Νικολάς Μαδούρο – και, συνάμα, μια σημαντική απειλή για τις ΗΠΑ. Τον Οκτώβριο, όμως, η εποχή του έφτασε οριστικά στο τέλος της, έστω και αν ο ίδιος είχε εκδιωχθεί πολύ νωρίτερα από το ίδιο του το κόμμα. Η εκλογή ενός δεξιού και φιλοαμερικανού στην προεδρία, του Ροντρίγκο Πας, έφερε ξανά τη Βολιβία στον «ίσιο» δρόμο.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες, οι περισσότεροι θεωρούσαν τον Χαβιέρ Μιλέι «τελειωμένο» και προεξοφλούσαν την ήττα του, θεωρώντας μάλιστα πως θα είναι συντριπτική. Ο «πρόεδρος με το πριόνι», όμως, κατάφερε να εκπλήξει τους πάντες, επικρατώντας στις βουλευτικές εκλογές της 26ης Οκτωβρίου. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν θα είχε καταφέρει χωρίς τη βοήθεια των ΗΠΑ, που τον έσωσαν από τη χρεοκοπία προσφέροντάς του γραμμή ρευστότητας – αλλά και προσωπικά του Τραμπ, ο οποίος εκβίασε ανοιχτά τους Αργεντινούς. Με επιτυχία, όπως αποδείχθηκε.
ΚΟΥΒΑ
Στην περίπτωση της μικρής και… ατίθασης Κούβας δεν έχουν αλλάξει πολλά. Για την ακρίβεια, το άνοιγμα που επιχειρήθηκε επί εποχής Ομπάμα, με την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων, υπονομεύθηκε στην πρώτη θητεία του Τραμπ, δεν ανανεώθηκε επί Μπάιντεν και τώρα φαίνεται να επιχειρείται το οριστικό κλείσιμο του «παραθύρου». Η νησιωτική χώρα παραμένει ουσιαστικά ελεύθερη πολιορκημένη, με τα οικονομικά και διπλωματικά περιθώριά της να στενεύουν διαρκώς.
ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
Παρά τα πρόσφατα εκατέρωθεν «ανοίγματα», που ανοίγουν τον δρόμο για διάλογο ανάμεσα σε Τραμπ και Μαδούρο, το σενάριο μιας στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ παραμένει στο τραπέζι – ή, εναλλακτικά, μιας ανατροπής του προέδρου της Βενεζουέλας υπό την απειλή της επέμβασης. Το σίγουρο είναι πως το μοντέλο της συγκεκριμένης χώρας αποτέλεσε εξαρχής ένα «αγκάθι» για τους Αμερικανούς, από το οποίο επιχείρησαν πολλάκις και με διάφορους τρόπους να απαλλαγούν, χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής.
ΒΡΑΖΙΛΙΑ
Ο Τραμπ δεν «χώνεψε» ποτέ την ήττα του εκλεκτού του, Ζαΐρ Μπολσονάρο, στις εκλογές του 2022 και τη ρεβάνς που κατάφερε να πάρει ο μεγάλος αντίπαλός του. Γι’ αυτό και,αμέσως μετά την επανεκλογή του, έθεσε τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα στο στόχαστρό του και επεδίωξε να τον υπονομεύσει με κάθε τρόπο. Ετσι, οι δασμοί που επέβαλε εις βάρος της Βραζιλίας είναι από τους υψηλότερους και έχουν στόχο να τη «λυγίσουν», ανοίγοντας τον δρόμο για επιστροφή του μπολσοναρισμού το 2026.
Πηγή: tanea.gr
