Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι – ο οποίος θα επισκεφθεί την Αθήνα την ερχόμενη Κυριακή, 16 Νοεμβρίου – βάλλεται και πολιορκείται από όλες τις πλευρές, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Ίσως τη δυσκολότερη από την εισβολή της Ρωσίας στη χώρα του, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, καθώς πλησιάζει η συμπλήρωση τεσσάρων ετών πολέμου.
Ο πρόεδρος της Ουκρανίας μοιάζει μάλιστα ανήμπορος να αντιδράσει και να αναστρέψει τον ρου των εξελίξεων. Αντικειμενικά, λοιπόν, το μέλλον του φαντάζει ολοένα πιο δυσοίωνο. Όπως, άλλωστε, και το μέλλον της χώρας του, η οποία έχει βρεθεί στο επίκεντρο μιας αναμέτρησης που την ξεπερνά κατά πολύ.
Η εικόνα που έχει διαμορφωθεί μιλά από μόνη της. Οι ρωσικές δυνάμεις σημειώνουν αλλεπάλληλες νίκες στα πεδία των μαχών, έστω και μικρές, αυξάνοντας καθημερινά το ποσοστό του ουκρανικό έδαφος που βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους. Κάτι που σημαίνει, με τη σειρά του, πως η κατάκτηση ολόκληρου του Ντονμπάς αποτελεί πια ένα απολύτως ρεαλιστικό σενάριο.
Την ίδια στιγμή, ο πιο ισχυρός σύμμαχος της Ουκρανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, τηρούν μια μάλλον παθητική στάση και ενδιαφέρονται μόνο για τα συμφέροντά τους (όπως η αντικατάσταση του ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου στις ευρωπαϊκές και διεθνείς αγορές από αμερικανικό). Απόδειξη ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, παρ’ ότι δηλώνει «απογοητευμένος» από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν δείχνει διατεθειμένος να προσφέρει στον Ζελένσκι τη βοήθεια που ζητά απεγνωσμένα προκειμένου να ανακόψει την επίθεση και να περάσει στην αντεπίθεση.
Οι Ευρωπαίοι, από την πλευρά τους, συνεχίζουν να διαθέτουν κεφάλαια και να στέλνουν όπλα στους Ουκρανούς, διαπιστώνουν όμως στην πράξη ότι δεν επαρκούν για να αλλάξουν τον ρου του πολέμου. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι Βρυξέλλες διαπιστώνουν – μετά και το νέο σκάνδαλο – ότι τα
φαινόμενα διαφθοράς στο Κίεβο πληθαίνουν και γίνονται πιο σοβαρά, γεννώντας εύλογα ερωτήματα για το πού πηγαίνουν τα λεφτά.
Κύμα φυγής προς την Ευρώπη
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, υπάρχουν σαφέστατες ενδείξεις ότι μεγαλώνει διαρκώς ο αριθμός των Ουκρανών οι οποίοι δεν επιθυμούν να πολεμήσουν – πιθανότατα, επειδή θεωρούν ότι θα κινδυνεύσουν να τραυματιστούν σοβαρά ή και να πεθάνουν για μια υπόθεση που μοιάζει να είναι χαμένη. Το σχετικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε το Politico είναι εξόχως αποκαλυπτικό.
Σύμφωνα με αυτό, ο Σεπτέμβριος ήταν ο μήνας κατά τον οποίο τα κράτη-μέλη της ΕΕ χορήγησαν σε Ουκρανούς πολίτες τις περισσότερες προσωρινές άδειες παραμονής, για λόγους προστασίας, εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια: 79.205, ήτοι 49% πιο πολλές σε σύγκριση με τον Αύγουστο. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι «27» φιλοξενούν πλέον στο έδαφός τους υπό το παραπάνω καθεστώς 4,3 εκατ. Ουκρανούς, που αντιστοιχούν σε πάνω από το 10% του πληθυσμού της χώρας πριν την έναρξη του πολέμου.
Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, πως η «έκρηξη» της ροής προς την Ευρώπη καταγράφηκε μόλις η κυβέρνηση αποφάσισε να επιτρέψει σε άνδρες ηλικίας 18 ως 22 ετών να αποχωρήσουν ελεύθερα από τη χώρα εφόσον το επιθυμούν – με δεκάδες χιλιάδες να σπεύδουν να αδράξουν την ευκαιρία, προκειμένου να μην γίνουν τροφή για τις «κρεατομηχανές» του πολέμου.
Αυτό σημαίνει, πρακτικά, πως το ήδη σημαντικό έλλειμμα έμψυχου υλικού που αντιμετωπίζει ο ουκρανικός στρατός, που δεν του επιτρέπει να αμυνθεί αποτελεσματικά και ως «ίσος προς ίσο», θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Σε βαθμό, ουσιαστικά, που θα τον φέρει αντιμέτωπο με την απειλή της πλήρους κατάρρευσης των γραμμών του μετώπου – με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και για την επόμενη μέρα.
Το πλεονέκτημα του Πούτιν
Η παραπάνω κατάσταση έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που ήταν ήδη γνωστό: οι πόλεμοι της εποχής μας, παρά την προσθήκη στην «εξίσωση» σύγχρονων μέσων και νέων τεχνολογιών (drones, πύραυλοι και βόμβες ακριβείας κ.λπ.) εξακολουθούν να κρίνονται από το πεζικό. Από τις δυνάμεις, με άλλα λόγια, που κάθε πλευρά διαθέτει και είναι έτοιμη να θυσιάσει στο έδαφος προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς της.
Δεν απαιτούνται πολλές ή ιδιαίτερες γνώσεις για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι, σε αυτό το επίπεδο, η Ρωσία του Πούτιν – ο οποίος είναι προφανές ότι δεν υπολογίζει τις ανθρώπινες απώλειες – διαθέτει τεράστιο πλεονέκτημα. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε ακόμη και στην υποθετική (και μάλλον απίθανη, με βάση τα σημερινά δεδομένα, όπως εμμέσως πλην σαφώς παραδέχθηκε πρόσφατα και ο Νίκος Δένδιας) περίπτωση που οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να στείλουν στρατεύματα στην Ουκρανία και να λάβουν ενεργά μέρος στον πόλεμο, δύσκολα θα μπορούσε να αναιρεθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Σε αυτό το φόντο, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσουν να γίνονται ορατές και να ενισχύονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις και στο πολιτικό σκηνικό του Κιέβου. Μαζί, φυσικά, με τα σενάρια διαδοχής του Ζελένσκι – αν και οι αντίπαλοί του είναι πιθανό να θελήσουν να τον αναγκάσουν να πιει το «πικρό ποτήρι» ως το τέλος, ώστε να μην αναλάβουν αυτοί το κόστος.
Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι πως η Ουκρανία και ο πρόεδρός της πλησιάζουν στο σημείο χωρίς επιστροφή. Θα επιλέξουν, άραγε, να το διαβούν;
Πηγή: tanea.gr
