Το «αντίδοτο» στον Τραμπ μπορεί να λέγεται Μαμντάνι

Το απόγευμα της Τετάρτης, την επομένη του θριάμβου των Δημοκρατικών σε τρεις τοπικές εκλογές στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ και ένα δημοψήφισμα στην Καλιφόρνια για τον εκλογικό χάρτη, ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε συνολικά 33 ποσταρίσματα στο Truth Social μέσα σε δυόμισι ώρες – ρυθμός καταιγιστικός, ακόμα και για τα δικά του στάνταρ.

Κάποια αφορούσαν τους «παράφρονες» Δημοκρατικούς, κανένα όμως δεν μιλούσε για τα εκλογικά αποτελέσματα, άλλωστε ο αμερικανός πρόεδρος προσποιήθηκε πως δεν τον αφορούσαν, αντιθέτως, οφείλονταν στην απουσία του από τα ψηφοδέλτια. Κι εντούτοις ο Τραμπ είναι ένας από τους πολλούς που θέλουν να κάνουν – όχι για τους ίδιους λόγους – τις εκλογές για τον δημαρχιακό θώκο της Νέας Υόρκης, τη νίκη του 34χρονου «Δημοκρατικού σοσιαλιστή» Ζοράν Μαμντάνι, να σημαίνουν κάτι πέραν της Νέας Υόρκης.

Ο ένοικος που έχει βαλθεί να επιχρυσώσει τον Λευκό Οίκο παρουσιάζει αυτόν τον «εξτρεμιστή», «κομμουνιστή» και «επικίνδυνο» «Μαμντάνι ή όπως διάολο τον λένε» ως το νέο πρόσωπο των Δημοκρατικών – μια φιγούρα την οποία εύχεται αποκρουστική για κάθε κεντρώο ή ανεξάρτητο ψηφοφόρο. Για μερίδα των αντιπάλων του, πάλι, ο νεότερος (νεοεκλεγείς) δήμαρχος της Νέας Υόρκης εδώ και 130 χρόνια, ο πρώτος με νοτιοασιατική καταγωγή και μουσουλμανικό δόγμα, μπορεί, με τον ενθουσιασμό που συνεγείρει, να σημάνει την αρχή του τέλους για έναν πρόεδρο ο οποίος φλερτάρει όλο και πιο απροκάλυπτα με την απολυταρχία.

Ο πήχης των προσδοκιών για τον Μαμντάνι είναι πολύ ψηλά τοποθετημένος και από τους φίλους του και από τους εχθρούς του, ακόμα και από τους θεωρητικά αμέτοχους παρατηρητές που θέλουν να μάθουν ευθύς εξαρχής αν θα αποδειχθεί ένα αποτελεσματικό όπλο κατά του Τραμπ ή μια απλή φούσκα.

Το επίτευγμά του είναι ήδη εντυπωσιακό. Ξεκινώντας, πριν από 10 μήνες, από 1% στις δημοσκοπήσεις, ο Μαμντάνι κατάφερε να αποσπάσει 1.036.051 ψήφους, 50,4% του συνόλου, περισσότερες από οποιονδήποτε υποψήφιο δήμαρχο μετά το 1969, νικώντας για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε μήνες, μετά τα Δημοκρατικά primaries, τον «ανεξάρτητο» Αντριου Κουόμο – και μαζί, τους δισεκατομμυριούχους, Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς, που προσπάθησαν ρίχνοντας χρήμα να του φράξουν τον δρόμο.

Ο Ρόμπερτ Ράιχ, ο πάλαι ποτέ υπουργός Εργασίας του Μπιλ Κλίντον με τη μακρά ακαδημαϊκή καριέρα, απέδωσε την επιτυχία αυτή σε πέντε χαρακτηριστικά του: αυθεντικότητα, έμφαση στις ανάγκες της μέσης εργαζόμενης οικογένειας, προθυμία να τα βάλει με τους πλούσιους και τους ισχυρούς προκειμένου να πληρώσει για ό,τι χρειάζεται η μέση εργαζόμενη οικογένεια, ικανότητα να εμπνέει, και αυτή την τόσο χαρακτηριστική πρόσχαρη και αισιόδοξη διάθεσή του. Να σημειωθεί πως η 17χρονη εγγονή του Ράιχ ήταν μία από τους 92.000 εθελοντές που στήριξαν προεκλογικά τον Μαμντάνι.

Το μείζον ερώτημα όμως εφεξής δεν είναι τι έκανε ως υποψήφιος αλλά τι θα μπορέσει να κάνει ως δήμαρχος. Ο ίδιος έχει υποσχεθεί τέσσερα βασικά μέτρα: πάγωμα των ενοικίων σε ένα εκατομμύριο διαμερίσματα, γρήγορα και δωρεάν δημόσια λεωφορεία, ένα καθολικό σύστημα φροντίδας παιδιών, σουπερμάρκετ χρηματοδοτούμενα από τον Δήμο ώστε να καταπολεμηθεί η ακρίβεια. Τα έχει κοστολογήσει τα μέτρα αυτά, στα 7 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, που θα προέλθουν από την αύξηση των φόρων για τις επιχειρήσεις στο 11,5% και για όσους κερδίζουν πάνω από 1 εκατομμύριο ετησίως κατά 2%.

Πρόβλημα πρώτο: πρέπει να πείσει την κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Κάθι Χόκουλ, μια μετριοπαθή Δημοκρατική πολιτικό, που αντιτάσσεται στις αυξήσεις φόρων, πλην όμως θέλει να επανεκλεγεί του χρόνου και θα χρειαστεί για αυτό τη στήριξη του Μαμντάνι και του κινήματός του.

Η σοσιαλιστική πτέρυγα δεν είναι πλειοψηφική στο Δημοκρατικό Κόμμα. Κατά γενική ομολογία, όμως, το βασικότερο πρόβλημα του Μαμντάνι κατοικεί στον Λευκό Οίκο: μπορεί ο Τραμπ να τον έχει περιγράψει ως έναν ταλαντούχο πολιτικό, έξυπνο και καλό ομιλητή, δημοσίως ωστόσο έχει απειλήσει να παρακρατήσει ομοσπονδιακά κεφάλαια από την πόλη. Και εκείνο το προκλητικό «Ανέβασε την ένταση!», που του πέταξε το βράδυ των εκλογών ο Μαμντάνι, σίγουρα δεν θα βοηθήσει. Από την άλλη πλευρά, και με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο Τραμπ δεν μπορεί να παρακρατήσει νόμιμα χρήματα που έχει εγκρίνει το Κογκρέσο: βλέποντας δικαστικές μάχες στον ορίζοντα, ο Μαμντάνι έχει πει πως θα προσλάβει 200 επιπλέον δικηγόρους στη νομική υπηρεσία του Δήμου.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Τραμπ, γέννημα θρέμμα της Νέας Υόρκης, έχει προσωπικό συμφέρον στην οικονομική επιτυχία της, λόγω των πολυάριθμων ακινήτων του εκεί, και άρα μπορεί να υιοθετήσει πιο διπλωματική προσέγγιση – αλλά δεν είναι πολλοί, και δικαίως, θα έλεγε κανείς ακούγοντας τον πρώην σύμβουλό του, τον Στιβ Μπάνον, να ζητεί διεξαγωγή έρευνας για την απόκτηση της αμερικανικής υπηκοότητας από τον (γεννημένο στην Ουγκάντα) Μαμντάνι.

Για τους MAGA, άλλωστε, δεν υπάρχουν αντίπαλοι, μόνο εχθροί. Οσο για τους Δημοκρατικούς, αυτοί προφανώς δεν ανέκτησαν μέσα σε μια νύχτα την αξιοπιστία και τη συνοχή τους, πόσω μάλλον ένα σχέδιο. Το κόμμα τους μοιάζει με άδειο σκεύος. Και ο «σοσιαλιστής» Μαμντάνι δεν έχει σχέση, ιδεολογικά, με τις νέες (μετριοπαθείς) Δημοκρατικές κυβερνήτες της Βιρτζίνια και του Τζέρσεϊ. Αλλά η κηδεία της εποχής Μπάιντεν μοιάζει επιτέλους να τελείωσε. Οι ενδιάμεσες εκλογές, που είναι προγραμματισμένες σε έναν χρόνο, αποτελούν συχνά ένα μέσο κύρωσης της εξουσίας, το αυτό είχε πάθει ο Ντόναλντ Τραμπ το 2018. Η βραδιά της 4ης Νοεμβρίου θα μπορούσε να είναι μια πρόγευση.

Πηγή: tanea.gr