Αυτό το Σαββατοκύριακο αποφάσισα να κάνω detox. Όχι από το κινητό και τα social media. Από όλους τους ρόλους που φοράω καθημερινά. Και η αίσθηση της ελευθερίας ήταν αναπάντεχα γλυκιά.
Δεν είναι πάντα το κινητό που μας κρατάει δέσμιους. Πολλές φορές είναι οι ρόλοι που αναλαμβάνουμε καθημερινά. Η εργαζόμενη που πρέπει να είναι πάντα παραγωγική, η φίλη που πρέπει να ακούει, η κόρη που πρέπει να φροντίζει, η γυναίκα που πρέπει να δείχνει «δυνατή». Πόσο σπάνια θυμόμαστε ποια είμαστε όταν δεν φοράμε κανένα από αυτά τα καπέλα; Αυτό το Σαββατοκύριακο αποφάσισα να κάνω detox από όλους τους ρόλους που κουβαλάω. Και η εμπειρία ήταν αναπάντεχα απελευθερωτική.
Βγάζοντας τα «καπέλα»
Κάθε Παρασκευή βράδυ συνειδητοποιώ ότι σπάνια αφήνω χώρο στον εαυτό μου. Οι εβδομάδες περνούν σαν ένα συνεχές παιχνίδι ρόλων. Επαγγελματίας που πρέπει να αποδίδει, φίλη που πρέπει να είναι διαθέσιμη, άνθρωπος που πρέπει να δείχνει σταθερότητα. Ακόμα και στις πιο μικρές στιγμές, σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω, πώς πρέπει να φερθώ, πώς θα με δουν οι άλλοι. Έτσι, για πρώτη φορά εδώ και καιρό, έκατσα με ένα χαρτί και έγραψα όλους τους ρόλους που είχα αναλάβει τις τελευταίες μέρες, κάθε «καπέλο» που φορούσα σαν δεύτερο δέρμα. Και στη συνέχεια απλώς τα άφησα στην άκρη. Δεν υπήρχε καμία υποχρέωση, κανένα «πρέπει», κανένα βλέμμα που να απαιτεί κάτι από μένα. Υπήρχε μόνο η αίσθηση ότι επιτέλους μπορούσα να υπάρχω για μένα. Το συναίσθημα ήταν παράξενα ελαφρύ, σαν να έβγαλα μια βαριά στολή που δεν ήξερα καν ότι φορούσα.
Οι μικρές στιγμές της απελευθέρωσης
Το detox δεν χρειάστηκε μεγάλα σχέδια. Ξεκίνησε με μικρές, καθημερινές στιγμές που όμως είχαν τεράστιο αντίκτυπο. Ο καφές το πρωί στο μπαλκόνι, χωρίς να κοιτάω ρολόγια ή μηνύματα, έγινε ένα τελετουργικό μόνο για μένα. Ο ξέφρενος αυθόρμητος χορός στο σαλόνι μου, την ώρα που άκουγα την pop της εφηβείας μου. Το περπάτημα στον δρόμο δίχως playlist ή ακουστικά, όπου άκουγα απλώς τους ήχους της πόλης και την ανάσα μου, έγινε μια μυστική σύνδεση με τον εαυτό μου που είχα ξεχάσει. Άνοιξα ένα τετράδιο και έγραψα όλα όσα ήθελα να πω, χωρίς κανέναν να με διαβάσει, χωρίς κανέναν να κρίνει ή να σχολιάσει. Κάθε λέξη, κάθε σημείωση ήταν ένα κομμάτι ελευθερίας. Δεν χρειαζόταν να είμαι τίποτα παραπάνω από αυτό που ήμουν εκείνη τη στιγμή.
Η χαρά του άσκοπου
Το Σάββατο βράδυ αποφάσισα να βγω έξω χωρίς σκοπό, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς να προσπαθώ να «εντυπωσιάσω» κάποιον. Παρατήρησα τη ζωή γύρω μου σαν ξένος παρατηρητής. Άκουγα συζητήσεις, γέλια, βήματα και ήχους που συνήθως περνούν απαρατήρητοι όταν βιάζομαι ή αγχώνομαι. Ήταν περίεργο, αλλά η απουσία σκοπού με έκανε να νιώσω περισσότερο παρούσα από ποτέ. Ένιωσα ξανά τη σύνδεση με τον εαυτό μου. Εκείνη τη φωνή που συνήθως πνίγεται μέσα σε λίστες και υποχρεώσεις. Που αγνοεί τη δική μου ανάγκη για ανάσα και απλότητα. Το να περπατάω χωρίς να κάνω τίποτα «χρήσιμο» με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο σπάνια επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει την απόλυτη ελευθερία.
Η αξία σου δεν χρειάζεται απόδειξη
Το detox αυτό μου θύμισε κάτι που συχνά ξεχνάμε. Δε χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν για να αξίζεις. Το να αφαιρείς τους ρόλους σου για ένα Σαββατοκύριακο δεν είναι αδυναμία ή εγωισμός. Είναι μια πράξη ενίσχυσης της σύνδεσης με τον εαυτό σου. Μέσα από αυτό, ξαναβρίσκεις την εσωτερική σου φωνή, την αίσθηση της παρουσίας και την αίσθηση ότι ο χρόνος είναι δικός σου. Χωρίς απαιτήσεις και «πρέπει». Επιστρέφοντας στη ζωή της εβδομάδας, δεν είσαι απλώς πιο ήρεμη. Είσαι πιο συνδεδεμένη με τον εαυτό σου, πιο προσηλωμένη σε αυτό που πραγματικά θέλεις και πιο δυνατή, γιατί έχεις ξαναθυμηθεί ότι η δική σου ύπαρξη αρκεί. Αυτό το detox είναι η υπενθύμιση ότι η ζωή δεν είναι μόνο οι ρόλοι που παίζουμε. Είναι και οι στιγμές που αφήνουμε τον εαυτό μας να αναπνεύσει και να υπάρξει ελεύθερος.
Μπορεί να σε ενδιαφέρει
Διάβασε ακόμα
Αυτή η self-love πράξη της Παρασκευής είναι το mind detox μου
Πηγή: allyou.gr
