Επιμέλεια: Βασίλης Κοντζεδάκης
Όταν κάνουμε λόγο για τη σχέση γονέα – παιδιού, η πρώτη εικόνα που πιθανά μάς έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη ενός ανήλικου παιδιού εξαρτημένου από τη γονεϊκή φροντίδα. Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τα παιδιά ως πλάσματα που πρέπει να προστατέψουμε, να εμπνεύσουμε και να διαπαιδαγωγήσουμε. Στην πραγματικότητα, ο χρόνος που διαρκεί αυτός μας ο ρόλος είναι συγκριτικά πολύ μικρότερος σε σχέση με τον χρόνο που έχει η σχέση μας όταν πια διαμορφωθεί σε μια σχέση μεταξύ δύο ενηλίκων. Μια σχέση που ο χρόνος αλλάζει σταδιακά και θα έπρεπε από τη συγχώνευση να οδηγείται προς τη διαφοροποίηση, να γίνεται μια σχέση ισότιμη και μη εξαρτημένη.
Η πορεία προς την ενηλικίωση του παιδιού είναι μια εξελικτική φάση που ως γονείς συνειδητοποιούμε σταδιακά, όταν αρχίζουμε να βλέπουμε τα έφηβα παιδιά μας να περνούν χρόνο με τους φίλους τους, μετά να μετακομίζουν σε δικό τους σπίτι, να κάνουν συντροφικές σχέσεις και ίσως δικά τους παιδιά. Σε όλες αυτές τις φάσεις οι γονείς χάνουμε όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελέγχου που ασκούμε στα παιδιά μας και αυτό είναι το υγιές να συμβαίνει. Αυτό δε σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τον ρόλο μας, εξάλλου η φροντίδα του γονέα είναι μια ισόβια δέσμευση. Σημαίνει, όμως, ότι συνειδητοποιούμε πως μεγαλώσαμε τα παιδιά μας και δεν τα μεγαλώνουμε πια. Σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να είμαστε παρόντες, αλλά διατηρώντας μια διακριτική παρουσία δίπλα τους.
7 τρόποι για να χτίσουμε μια υγιή σχέση με τα ενήλικα παιδιά μας
1. Να μάθουμε να ρωτάμε “Θέλεις να ακούσεις τη γνώμη μου;” χωρίς να θεωρούμε ότι είναι υποχρεωμένα να ακούσουν την οπτική ή την εμπειρία μας για τα προσωπικά τους ζητήματα.
2. Να δημιουργούμε νέους τρόπους επικοινωνίας, προσαρμοσμένους στις ανάγκες τους. Μπορεί να είναι πιο εύκολο για το παιδί να στείλει ένα μήνυμα κάποιες φορές, αντί να καλέσει στο τηλέφωνο, ή να επικοινωνεί λιγότερο συχνά απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει. Είναι ένδειξη ωριμότητας του γονιού να δίνει χώρο και χρόνο σεβόμενος το πρόγραμμα και τις προτεραιότητες του ενήλικου παιδιού.
3. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε απεριόριστη πρόσβαση στα παιδιά μας. Επειδή είναι παιδιά μας, δε σημαίνει ότι μας χρωστούν κάποια κάρτα ελεύθερης διέλευσης στη ζωή τους. Πρέπει να δεχόμαστε ότι έχουν δικαίωμα να βάζουν όρια και στη δική μας σχέση.
4. Να μη φορτώνουμε τα παιδιά μας με τις προσδοκίες μας για εκείνα. Δεν είναι υποχρεωμένα να μας κάνουν περήφανους, ούτε να μας φροντίσουν αν δεν έχουμε δημιουργήσει μια σχέση ώστε να το νιώθουν, ούτε να εκπληρώσουν για εμάς όσα δεν καταφέραμε στη δική μας ζωή.
5. Να μην τα κάνουμε συναισθηματικούς φροντιστές ή υποκατάστατα κοινωνικής συναναστροφής. Δεν πρέπει τα ενήλικα παιδιά μας να είναι ο συναισθηματικός σύντροφος ή ο φίλος που δεν έχουμε, γιατί τότε αποδίδουμε στο παιδί μας το χρέος να είναι διαθέσιμο να μας φροντίσει, επειδή εμείς δεν έχουμε επενδύσει σε άλλες ενήλικες σχέσεις που μπορούν να το κάνουν.
6. Να σεβόμαστε το δικαίωμά τους να επιλέγουν χωρίς την κριτική μας. Να γίνουμε οι καλύτεροι υποστηρικτές στα σχέδιά τους προσφέροντας ενθάρρυνση και όχι αυτοί που τους επισημαίνουν τα λάθη τους.
7. Να προσπαθούμε διαρκώς η σχέση μας να έχει αληθινό μοίρασμα, με το να επενδύουμε σε ουσιαστικές και ανοιχτές συζητήσεις που περιλαμβάνουν την έκφραση αναγκών και συναισθημάτων.
Πηγή: shape.gr
Πηγή: govastileto.gr
