Επισήμως εσωκομματικό ζήτημα σε επίπεδο ορατής αμφισβήτησης της ηγεσίας της ΝΔ δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως ψίθυροι, εντάσεις που απαιτούν πυροσβεστικές κινήσεις, αποκλίσεις από την κεντρική γραμμή, σεναριολογία, ασκήσεις επί χάρτου. Η λεγόμενη «πολιτική κουζίνα», την οποία ξορκίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λειτουργεί κανονικά ακόμα κι αν ο ίδιος θέλει να λέει ότι δεν αφορά το πραγματικό κοινωνικό ακροατήριό του.
Σε αυτό το σκηνικό, όπου κάποιοι προτιμούν να κινούνται αθόρυβα, κάθε κίνηση καταγράφεται, όσο μικρή και ασήμαντη κι αν φαίνεται. Γιατί ακόμα κι αυτές, σε ένα ευρύτερα μεγάλο παζλ, μπορεί να συνθέτουν τελικά την εικόνα μιας πιθανής επόμενης ημέρας. Λόγια και κινήσεις του σημερινού – δημοσκοπικά δημοφιλέστερου της κυβέρνησης – υπουργού Αμυνας είναι τελευταία στο ραντάρ των συναδέλφων του. Σε μια περίοδο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει περιθώρια να αφήνει στην τύχη της επιχείρηση «μαζέματος» στα δεξιά του ούτε να αγνοεί τις φωνές της παραδοσιακής πτέρυγας της ΝΔ, έχοντας μπροστά του την εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση μιας τρίτης θητείας, ο Νίκος Δένδιας συζητιέται από στελέχη περίπου ως ο ελέφαντας στο δωμάτιο (του Μαξίμου). Η ρητορική του υπουργού, λένε, πιάνει στην παραδοσιακή γαλάζια βάση και δεν είναι μυστικό ότι εντός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ υπάρχουν στελέχη που διακρίνουν στο πρόσωπό του τον επόμενο αρχηγό της κεντροδεξιάς παράταξης, όταν έρθει εκείνη η ώρα. Τον θεωρούν δηλαδή ως ισχυρότερο υποψήφιο, αν και όποτε ανοίξει μια διαδικασία επόμενης ημέρας.
Μία από τις περιπτώσεις όπου υπήρξε εκ μέρους του Δένδια τοποθέτηση σε άλλο μήκος κύματος από τη γραμμή ήταν προ ημερών και για βαρύ κοινωνικό θέμα – τα Τέμπη. Εχουν προηγηθεί άλλες για την ατζέντα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής (ενδεικτική η αποστροφή του να ονομαστεί «κανονισμός της κερκόπορτας» το εργαλείο SAFE, την περίοδο που ο Μητσοτάκης προέβαλλε τις ελληνικές ενέργειες στις ευρωπαϊκές διαβουλεύσεις), που επιβεβαιώνουν τις αντιθέσεις εντός ΝΔ. Κι αυτό όταν στο φόντο υπάρχουν κατά διαστήματα και με διάφορες αφορμές συζητήσεις, ενδοκυβερνητικά, για αποστάσεις μεταξύ Μαξίμου και ελληνικού Πενταγώνου. Το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν περίμενε, όταν ο Δένδιας ανέβηκε στο βήμα της Βουλής για να μιλήσει για την απόκτηση της τέταρτης Belharra, πως το πρώτο που θα ακουγόταν στο μικρόφωνο θα ήταν η ευθεία ταύτισή του με τον Πάνο Ρούτσι, τον πατέρα θύματος των Τεμπών που παρέμενε στο Σύνταγμα κάνοντας απεργία πείνας.
Είπε ότι δεν μίλησε ως υπουργός αλλά ως πατέρας. Δεν μπορούσε να μη γνωρίζει ότι τα μάτια και τα αφτιά των συναδέλφων του σε ΝΔ και Μέγαρο Μαξίμου ήταν στραμμένα εκεί. Ούτε δεν ήξερε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή η κυβέρνηση δυσκολευόταν (και κοινωνικά) στη γραμμή «δεν παίρνουμε θέση για αποκλειστικές αρμοδιότητες της Δικαιοσύνης». Με τη διευκρίνισή του μόλις ξαναπήρε τον λόγο ότι όντως δεν αποτελεί ευθύνη της κυβέρνησης το αίτημα Ρούτσι αποφεύχθηκε μια ευρύτερη εσωκομματική κρίση. Η διαφοροποίησή του άρα ήταν σε όρια που δεν ξεπεράστηκαν. Ισως έτσι εξηγούνται οι διαρροές συνεργατών του για επικοινωνία σε κλίμα «καλής συνεννόησης» με τον Μητσοτάκη, ο οποίος θέλησε από την Κοπεγχάγη όπου βρισκόταν να ενημερωθεί για τις ακριβείς διατυπώσεις. Σε αυτές πάντως πολλοί είδαν ομοιότητες με παλαιότερη παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά: «δεν διανοούμαι πώς μπορεί να απαγορευτεί το δικαίωμα ενός πατέρα…» είπε ο Δένδιας, «δεν νοείται αντιδικία με τους συγγενείς θυμάτων» έλεγε τον περασμένο Φεβρουάριο ο πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος επανήλθε πριν από τρεις εβδομάδες με τη φράση «χωρίς ηθικό έρεισμα η απόρριψη αιτήματος γονέων για εκταφή των σορών των παιδιών τους».
Η διακριτή θέση που εκφράστηκε από τον υπουργό Αμυνας ήταν αρκετή για να οδηγήσει σε διαδοχικές παρόμοιες δηλώσεις βουλευτών της ΝΔ. Κι αυτό το περιστατικό, λένε παρατηρητές των γαλάζιων διαδρόμων, είναι ενδεικτικό του τρόπου που διαχειρίζεται την παρουσία του, απευθυνόμενος εντός και εκτός ΝΔ. Ο ίδιος έχει καλή σχέση με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, ο οποίος λέγεται ότι συνέδραμε στην αποκατάσταση των σχέσεών του και με τον Σαμαρά, ενώ στην πρόσφατη σύναξη για το βιβλίο του Ευριπίδη Στυλιανίδη εξίσου προσεκτικά δεν αξιοποίησε τη δυνατότητα να καθίσει δίπλα στον Καραμανλή (στη θέση που είχε κρατηθεί για τον Σαμαρά). Προτίμησε να πάει στην άλλη άκρη, ευρισκόμενος τελικά με τον Αδωνη Γεωργιάδη δίπλα του και έχοντας για αρκετή ώρα χαλαρή συζήτηση με χαμόγελα. Οι δυο τους ωστόσο έχουν ανταλλάξει στο παρελθόν σοβαρές αιχμές – σε καβγάδες (κάποιοι και ανοιχτοί στη δημόσια σφαίρα) που, όπως λένε οι γνωρίζοντες, έρχονται από το παρελθόν και μπορεί να δείχνουν στο μέλλον. Εσωκομματική φωτιά, που πυροδοτεί την άχαρη για το Μαξίμου και την Πειραιώς «δελφινολογία», έχει ανάψει και με άλλους πρωταγωνιστές τους τελευταίους μήνες (Κυριάκος Πιερρακάκης, Βασίλης Κικίλιας κ.ά.).
Τι μένει στο… τραπέζι
Η εσωκομματική κουζίνα πάντως δουλεύει και από όσους (θέλουν δημόσια να δείχνουν ότι) την απορρίπτουν. Για παράδειγμα, κανένας δεν θα έβλεπε στη σειρά θετικών δηλώσεων του Πρωθυπουργού για υπουργό του, του Μητσοτάκη για τον Δένδια, οποιαδήποτε ρωγμή στην προσωπική τους σχέση. Εκτός από αυτούς που θα σημείωναν πονηρά ότι οι πρωθυπουργικές τοποθετήσεις έγιναν η μία μετά την άλλη και προβλήθηκαν από το ίδιο το Μαξίμου: τα συγχαρητήρια στην κλειστή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου για το νομοσχέδιο Δένδια για τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, οι αναφορές του Μητσοτάκη από την Κοπεγχάγη στο Ελληνικό Κέντρο Αμυντικής Καινοτομίας. Οι ισορροπίες, οι στρατηγικές, ο χρονισμός φαίνεται να παίζουν τον δικό τους ρόλο στην πολιτική κουζίνα. Διότι σε αυτήν, όπως και στην κανονική κουζίνα, έχει σημασία ποιοι μαγειρεύουν και ποιοι κάθονται στο ίδιο τραπέζι, αλλά ένα επιτυχημένο δείπνο κρίνεται στο τέλος: στο τι μένει στο πιάτο και στην επόμενη κράτηση.
Πηγή: tanea.gr
