Στην ταινία The Smashing Machine: Η Καρδιά Ενός Μαχητή, ο Dwayne “The Rock” Johnson αφήνει πίσω του την εικόνα του υπερήρωα της μεγάλης οθόνης και αποκαλύπτει ένα πρόσωπο πιο εύθραυστο, πιο ανθρώπινο.
Υπό τη σκηνοθεσία του ελληνικής καταγωγής Benny Safdie και με συμπρωταγωνίστρια τη φίλη του Emily Blunt, ο Τζόνσον υποδύεται τον Mark Kerr, έναν από τους πρωτοπόρους του μικτού μαχητικού αθλητισμού (MMA) και ταυτόχρονα έναν άνδρα που πάλεψε με τον εθισμό, τη ντροπή και την ανάγκη να δείχνει αλώβητος σε έναν κόσμο που δεν επιτρέπει στους άνδρες να ραγίζουν.
Για τον Τζόνσον, γνωστό για τους ρόλους του σε υπερπαραγωγές, η ταινία αποτελεί ίσως την πιο προσωπική και συναισθηματικά απογυμνωμένη στιγμή της καριέρας του. Όπως εξομολογήθηκε στη διεθνή συνέντευξη Τύπου, στην οποία παρευρέθηκε και το ERTNEWS, η ερμηνεία αυτή δεν ήταν απλώς ένα επαγγελματικό στοίχημα· ήταν μια ψυχική δοκιμασία.
«Τα πάντα κάνουν κύκλους»
«Όταν ξεκίνησα τα γυρίσματα του Smashing Machine, όλα παλινδρομούσαν», παραδέχτηκε ο Τζόνσον. «Πολλοί φίλοι μου από τον χώρο της πάλης και των μαχητικών αθλημάτων έχασαν τη ζωή τους από ψυχικά προβλήματα ή εξαρτήσεις. Υπήρχε μια περίοδος που σχεδόν κάθε μήνα αποχαιρετούσα κάποιον. Όλα αυτά ήρθαν ξανά στο μυαλό μου όταν μπήκα στο “πετσί” του Μαρκ».
Ο ίδιος ομολογεί πως ο ρόλος του επέτρεψε να αντιμετωπίσει θέματα που απέφευγε: «Η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτή την ταινία αναγκάστηκα να εξερευνήσω πτυχές πόνου και αγώνα που στο παρελθόν δεν ήθελα να αγγίξω».
Μιλώντας για τον ίδιο τον Kerr, τόνισε: «Ήταν από τους τυχερούς, καθώς δεν υπέκυψε στον εθισμό. Ήταν ένας άνθρωπος που πάλεψε, έπεσε, ξανασηκώθηκε. Και μέσα απ’ αυτό κατάλαβα πως μερικές φορές αυτό που κυνηγάς πιο πολύ ίσως τελικά να είναι το καλύτερο πράγμα που δεν συνέβη ποτέ».
Η πρόκληση του να είσαι παλαιστής και ευάλωτος
Αφήνοντας πίσω του τα blockbusters, ο Τζόνσον ένιωσε ότι ήρθε η ώρα να ρισκάρει. «Ήθελα να κάνω κάτι που να με τρομάζει. Να δω αν μπορώ να “εξαφανιστώ”, να σπάσω τον εαυτό μου ανοιχτά και να μεταμορφωθώ».
Αναφερόμενος στον σκηνοθέτη, είπε: «Ο Benny Safdie μου είπε από την αρχή: “Θέλω να μην κόβω ποτέ από εσένα. Θέλω όλα να φαίνονται αληθινά.” Ήξερα τι σήμαινε αυτό: ότι θα έπρεπε να φάω πραγματικές γροθιές. Νομίζω ότι το σαγόνι μου ακόμα αναρρώνει».
Ωστόσο, το μεγαλύτερο χτύπημα δεν ήταν σωματικό. «Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα έτοιμος να βάλω τον δικό μου πόνο μέσα στη δουλειά μου. Αυτό με τρόμαζε — αλλά ταυτόχρονα με απελευθέρωσε».
Η δύναμη και η αδυναμία του άνδρα
Η ταινία, όπως παραδέχτηκε, είναι μια μελέτη πάνω στην ανδρική ταυτότητα. «Σε όλες τις κουλτούρες, οι άντρες μεγαλώνουμε με την εντολή να είμαστε δυνατοί, να μην κλαίμε, να μην δείχνουμε αδυναμία. Εγώ το άκουγα συνέχεια μικρός: “Γιατί κλαις; Θα σου δώσω εγώ λόγο να κλαις.”»
Κι όμως, στο The Smashing Machine, αυτό το στερεότυπο αντιστρέφεται. «Η ταινία εξερευνά την ιδέα ότι η ευαλωτότητα και η δύναμη μπορούν να συνυπάρχουν. Δεν είναι αντίθετα — είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος».
Ο ίδιος εξήγησε πως πολλοί άνδρες του έστειλαν μηνύματα μετά την προβολή: «Μου γράφουν ότι ένιωσαν επιτέλους πως επιτρέπεται να είναι ευάλωτοι. Κι αυτό, για μένα, είναι το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της ταινίας».
Η σχέση με την Emily Blunt και οι “μάχες” εκτός ρινγκ
Ο Τζόνσον μίλησε με θαυμασμό για τη συμπρωταγωνίστριά του. «Οι σκηνές πάλης μέσα στο σπίτι, με την Emily, θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου. Είχαμε βαθιά εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, κι αυτό μας επέτρεψε να φτάσουμε σε σημεία απόλυτης συναισθηματικής έκθεσης».
Περιγράφοντας την πιο έντονη σκηνή του φιλμ, είπε: «Η Emily κι εγώ ήμασταν τόσο μέσα στους χαρακτήρες, που όταν τελειώσαμε, ήμασταν και οι δύο εξαντλημένοι, κλαίγαμε, και ο Benny μας είπε: “Δεν θέλω να το ξαναζήσετε αυτό. Μία φορά είναι αρκετή.”»
«Πονάω, αλλά μ’ αρέσει»
«Έχω μια περίεργη σχέση με τον πόνο», είπε. «Μέσα από τα χρόνια στην πάλη έμαθα να τον αντέχω. Όμως εδώ έπρεπε να τον καταλάβω — όχι απλώς να τον υπομείνω.»
Προεκτείνοντας τη σκέψη του, μίλησε για μια συγκλονιστική σκηνή: «Όταν ο Μαρκ έπαθε overdose και ξύπνησε στο νοσοκομείο, κατάλαβα πως (για εκείνον) εκείνη η στιγμή ήταν η απόλυτη έκθεση. Η ντροπή, ο φόβος, η απώλεια ελέγχου — όλα αυτά που προσπαθούμε να κρύψουμε — τον άλλαξαν.»
Ο Τζόνσον εμπνεύστηκε τη σωματική του ερμηνεία από μια προσωπική εμπειρία: «Θυμήθηκα τη μητέρα μου, όταν έμαθε ότι είχε καρκίνο. Έβαλε τα χέρια της στο πρόσωπο για να μην τη δω να κλαίει. Αυτή η εικόνα δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου. […] Αυτή την εμπειρία την κουβάλησα στη σκηνή.»
Το τίμημα της εικόνας και η αξία της ειρήνης
Ο ηθοποιός μίλησε και για την πίεση του να ζεις πίσω από ένα προσωπείο. «Είναι δύσκολο να ζεις προσπαθώντας να ανταποκριθείς σε μια εικόνα, ειδικά όταν όλοι σε βλέπουν ως κάτι μεγαλύτερο από απλό άνθρωπο. Είναι εύκολο να χαθείς. Η μεγαλύτερη αποκάλυψη για μένα ήταν πως η πιο δυνατή εκδοχή του εαυτού σου είναι απλώς να είσαι ο εαυτός σου.»
Και συνεχίζει: «Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, αυτό που κυνηγώ δεν είναι η επιτυχία — είναι η γαλήνη. Θέλω απλώς να είμαι σε ειρήνη με τις αποφάσεις μου. Και αυτό, τελικά, είναι το πιο δύσκολο και το πιο αληθινό πράγμα.»
«Το καλύτερο πράγμα που δεν συνέβη ποτέ»
Η πιο βαθιά στιγμή της συνέντευξης ήρθε όταν μίλησε για τα νεανικά του όνειρα. «Το αστέρι μου, ο “Βόρειος Πόλος” μου, ήταν να παίξω στο NFL. Ήθελα να κάνω λεφτά, να αγοράσω στους γονείς μου ένα σπίτι, να ξεφύγω από τη φτώχεια. Όταν δεν τα κατάφερα, ήμουν 23 χρονών, καταθλιπτικός, χωρίς μέλλον. Όμως σήμερα ξέρω ότι ήταν το καλύτερο πράγμα που δεν μου συνέβη ποτέ. Αν είχα πετύχει, ίσως να μην είχα γίνει αυτός που είμαι.»
Η αποτυχία εκείνη, λέει, του έμαθε την αξία της προσπάθειας: «Μερικές φορές το πιο σημαντικό δεν είναι να είσαι δυνατός, αλλά να επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι αδύναμος. Να δοκιμάζεις, να αποτυγχάνεις και να συνεχίζεις. Αυτό είναι η αληθινή δύναμη.»
Η [πραγματική] καρδιά του μαχητή
Με το The Smashing Machine: Η Καρδιά Ενός Μαχητή, ο Dwayne Johnson επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του — όχι ως σύμβολο δύναμης, αλλά ως σύμβολο ειλικρίνειας.
«Η ζωή είναι θορυβώδης και τρελή για όλους μας», είπε στο τέλος. «Αυτό που τελικά θέλω είναι ειρήνη — και να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να προσπαθώ να γίνω κάτι άλλο για κανέναν.»
Ίσως τελικά, πίσω από τον μύθο του “The Rock”, να κρύβεται ένας άνθρωπος που, όπως και ο Μαρκ Κερ, πάλεψε πιο σκληρά απ’ όλους — όχι στο ρινγκ, αλλά με τον εαυτό του.
www.ertnews.gr
Πηγή: ertnews.gr
