Το να συμβιώνεις με έναν άνθρωπο και να προσπαθείς να συντονίσεις καθημερινότητα, ευθύνες και οργάνωση σπιτιού, μοιάζει με παιχνίδι ισορροπίας τύπου τζένγκα. Όλα δείχνουν τακτοποιημένα μέχρι να ακουμπήσεις το κομμάτι που λέγεται “ποιος κάνει τι”. Από εκεί ξεκινάει το μπέρδεμα.
Γιατί όσο καλές προθέσεις κι αν έχεις με το “εσύ αυτό, εγώ εκείνο”, στην πράξη αποδεικνύεται μια ωρολογιακή βόμβα.
Δεν είναι μόνο το ποιος θα βάλει πλυντήριο ή ποιος θα μαγειρέψει, αλλά και ποιος κουμαντάρει το παρασκήνιο — τις λίστες, τις υπενθυμίσεις, το άγχος να μην ξεχαστεί τίποτα.
Για την ακρίβεια, δεν τα βάζεις μόνο με τις δουλειές, αλλά και με τα στερεότυπα που κουβαλάμε όλοι μας από μικροί, άσχετα αν τα έχουμε συνειδητοποιήσει ή όχι.
Όταν το “μοιράζουμε” δεν σημαίνει “μοιραζόμαστε”
Η ιδέα να σπάσεις τις υποχρεώσεις στη μέση ξεκινά συνήθως με καλή πρόθεση – θέλεις να υπάρχει ισότητα.
Όμως, οι δουλειές δεν είναι ισάξιες, ούτε σε κόπο, ούτε σε συχνότητα. Άλλο να βγεις για προμήθειες με την ησυχία σου κι άλλο να καθαρίζεις την τουαλέτα ή να βάζεις πλυντήριο κάθε δύο μέρες. Άλλο να κάνεις μια εργασία που εμφανίζεται μια φορά στο τόσο, κι άλλο να πρέπει να την επαναλαμβάνεις σχεδόν καθημερινά.
Το “πενήντα-πενήντα” λοιπόν δεν είναι πάντα δίκαιο, κι αν δεν το καταλάβεις εγκαίρως, μπορεί να αρχίσεις να αισθάνεσαι ότι γίνεσαι κομπάρσος σε μια παράσταση όπου παίζεις τον ρόλο του “υπεύθυνου για όλα”.
Οι μονότονες επαναλαμβανόμενες υποχρεώσεις απορροφούν ενέργεια και χρόνο και, όταν δεν υπάρχει ισοκατανομή, η κούραση δεν είναι μόνο σωματική αλλά και συναισθηματική. Κι εκεί αρχίζει να ραγίζει η σύνδεση μεταξύ των δυο σας.
Γιατί το να κάνετε όλα μαζί λειτουργεί καλύτερα
Όσο κι αν φαίνεται μικρό ή καθημερινό, το να συμμετέχετε και οι δύο στις ίδιες δουλειές έχει πολύ μεγαλύτερη επίδραση απ’ ό,τι νομίζεις. Τα ζευγάρια που συνεργάζονται πραγματικά — και δεν απλώς μοιράζουν τις δουλειές — νιώθουν περισσότερο δεμένοι και ικανοποιημένοι από τη σχέση τους.
Όταν μαγειρεύετε παρέα, όταν πλένετε πιάτα ο ένας δίπλα στον άλλο, ακόμα κι όταν καθαρίζετε μαζί το μπάνιο, δημιουργείται το αίσθημα ότι είστε στην ίδια πλευρά. Δεν υπάρχουν “ρόλοι” αλλά σύμπραξη.
Και αυτό όχι μόνο διευκολύνει πρακτικά τη ζωή, αλλά δυναμώνει και το συναισθηματικό δέσιμο. Το σπίτι παύει να είναι χώρος καταμερισμού ευθυνών και γίνεται κοινό έδαφος, ένας χώρος σύνδεσης.
Ίσως για κάποιους να λειτουργεί το “διαίρει και βασίλευε”, όμως αν αρχίσεις να νιώθεις ότι ζυγίζεις περισσότερο απ’ όσο αντέχεις, τότε ίσως είναι ώρα να αλλάξετε προσέγγιση. Όχι για να αποφεύγεις τις βαριές δουλειές, αλλά για να νιώσεις ότι έχεις έναν σύμμαχο στο πλευρό σου.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν μετράει πόσες σκόνες καθάρισες ή πόσες φορές έπλυνες τα ρούχα — μετράει αν αισθάνεστε κι οι δύο ότι το χτίζετε μαζί.
Πηγή: govastileto.gr
