Η Mariah Riddlesprigger, σύζυγος του Γιάννη Αντετοκούνμπο, μοιράστηκε μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram την δική της ιστορία για την επιλόχειο κατάθλιψη, θέλοντας να παρακινήσει τις γυναίκες που περνούν κάτι τέτοιο να μιλήσουν, να μη μένουν σιωπηλές.
Η ανάρτηση της Mariah Riddlesprigger
«Απομάκρυνα τα πάντα και τους πάντες. Δεν απαντούσα σε μηνύματα. Κλήσεις… τις ξέχναγα. Βρήκα παρηγοριά στο να απομονώνομαι και να κρύβω τι πραγματικά συνέβαινε. Όπως κάθε μαμά, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για τα παιδιά μου και τον άντρα μου. Κοιτώντας πίσω, το να στηρίζομαι στην οικογένειά μου ήταν αυτό που πραγματικά με κράτησε όρθια. Δεν ήμουν ο εαυτός μου, εμφανιζόμουν και φρόντιζα την οικογένειά μου, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν παρόν.
Είναι ένα τρομακτικό και μοναχικό συναίσθημα να είσαι σωματικά εκεί, αλλά νοητικά κάπου αλλού.
Αγαπώ το «χωριό» μου, αλλά δεν ήθελα να τους επιβαρύνω. Ένιωθα εγωίστρια να ανοίξω την καρδιά μου — ήμουν πεπεισμένη ότι θα πρόσθετα κι άλλο βάρος σε ανθρώπους που ήδη κουβαλούσαν το δικό τους. Έτσι, για πολλούς μήνες, έκρυβα τον πόνο μου και τα δάκρυά μου. Αν και ακόμα παλεύω, τώρα πια έχω πίστη ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ.
Το να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου είναι ένα βήμα στη θεραπευτική μου πορεία. Αυτή είναι μία από τις πρώτες φορές που παραδέχομαι τις σιωπηλές μάχες που έδινα — αλλά αυτή η ειλικρίνεια μοιάζει λυτρωτική. Δεν είμαι εκείνη που ήμουν κάποτε, αλλά είμαι στον δρόμο για να γίνω αυτό που προορίζομαι να είμαι.
Τι έχω μάθει αυτή την περίοδο;
Έμαθα να είμαι ευάλωτη με τους ανθρώπους που με αγαπούν και ότι δεν χρειάζεται να φοβάμαι να είμαι «βάρος», ό,τι κι αν περνούν οι ίδιοι. Ο πόνος είναι πόνος — και ό,τι βαραίνει την καρδιά σου έχει σημασία.
Έμαθα ότι δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου, και ότι είναι εντάξει να ζητώ βοήθεια.
Έμαθα ότι πρέπει να φροντίζω την ψυχική μου υγεία, γιατί είναι εξίσου σημαντική — αν όχι περισσότερο — από τη σωματική μου υγεία.
Τελικά κατάλαβα ότι πρέπει να δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου (χωρίς ενοχές) για να μπορώ να είμαι η καλύτερη σύζυγος, μητέρα, κόρη, αδελφή και φίλη που μπορώ να είμαι.
Αν η ιστορία μου σου μιλάει, σε παρακαλώ να ξέρεις: δεν είσαι μόνος/η. Υπάρχουν άνθρωποι στη γωνία σου — κάποιοι που ίσως δεν έχεις γνωρίσει ακόμη.
Ας δουλέψουμε μαζί για να ανυψώσουμε όσους είναι γύρω μας. Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά τι μπορεί να κουβαλάει κάποιος μέσα του.
Χαμόγελα που κρύβουν διαρκή φόβο. Γέλια ενώ κρατάς πίσω αδικαιολόγητα δάκρυα.
Να περιβάλλεσαι από αγάπη ενώ νιώθεις εντελώς μόνος… αυτή είναι η δική μου ιστορία λοχείας.
Το να είσαι ευάλωτη στις μέρες μας είναι κάπως τρομακτικό, αλλά αν μπορέσω να βοηθήσω έστω και ένα άτομο, πιστεύω ότι το να μοιραστώ την ιστορία μου αξίζει. Δεν μοιράζομαι την εμπειρία μου για συμπόνια ή επαίνους — μοιράζομαι γιατί θέλω να χρησιμοποιήσω τη φωνή μου με την ελπίδα να βοηθήσω κάποιον άλλο που μπορεί να παλεύει με την ψυχική του υγεία. Αν και η δική μου ιστορία επικεντρώνεται στην επιλόχεια κατάθλιψη, ελπίζω να τη διαβάσεις και να την εφαρμόσεις σε ό,τι κι αν περνάς.
Μετά από τέσσερα παιδιά, θα πίστευε κανείς ότι τα έχω όλα καταλάβει — αλλά δεν ισχύει. Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για το να γίνεις μητέρα, ή στην περίπτωσή μου, μητέρα τεσσάρων. Ενώ ο τοκετός ήταν ο πιο σωματικά επώδυνος πόνος που άντεξε το σώμα μου, το να παλεύω με την ψυχική μου υγεία αποδείχτηκε εξίσου δύσκολο. Επιβίωσα από επιλόχεια κατάθλιψη στο πρώτο μας παιδί, αλλά πραγματικά δεν ήμουν προετοιμασμένη για όσα θα ερχόντουσαν αυτή τη φορά.
Το άγχος ξεκίνησε πριν καν γεννήσω. Παρά το ότι δεν είχα συμπτώματα, το μυαλό μου είχε πειστεί ότι είχα μια ανίατη ασθένεια που θα με εμπόδιζε να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Οι κρίσεις πανικού χειροτέρευαν, και η εξάρτησή μου από το διαδίκτυο ως εργαλείο διάγνωσης με οδήγησε στις πιο σκοτεινές δίνες. Έχω ένα απίστευτο «χωριό» δίπλα μου, αλλά ένιωθα πολύ φοβισμένη και ντρεπόμουν γι’ αυτή την πλευρά του εαυτού μου για να ζητήσω βοήθεια.
Ήμουν ευλογημένη με έναν ομαλό τοκετό και ένα υγιές μωρό. Οι πρώτες εβδομάδες προσαρμογής με το νεογέννητο και τα τρία «μεγάλα» παιδιά ήταν διασκεδαστικές — αλλά όσο χαοτικές μπορείς να φανταστείς. Το τέταρτο παιδί μας είναι ο πιο γλυκός μικρός άγγελος που έχω αντικρίσει ποτέ. Ταιριάζει τέλεια στη μικρή μας φούσκα. Τα ασταμάτητα χαμόγελα και τα γέλια της μου φέρνουν καθαρή χαρά.
Αλλά είτε ήταν η «μήνα του μέλιτος» του καλωσορίσματος ενός νέου μωρού που έφτανε στο τέλος του, είτε οι τεράστιες (και γρήγορες) αλλαγές που συνέβαιναν μέσα στην οικογένειά μου, η ψυχική μου υγεία πήρε την κατηφόρα — και οι σκοτεινές σκέψεις άρχισαν να επιστρέφουν.»
Πηγή: govastileto.gr
