Το πρώτο ερώτημα ήταν πολύ συγκεκριμένο: ανάμεσα σε κόμματα στα οποία θα ηγούνται ο Αντώνης Σαμαράς, ο Αλέξης Τσίπρας και η Μαρία Καρυστιανού, ποιο είναι πιο πιθανό να ψηφίσετε; Τη μερίδα του λέοντος σ’ αυτήν την ερώτηση, που ήταν κατά βάση συγκριτική, δεν πήρε κανένας από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς – με 25%, ήταν η Καρυστιανού εκείνη που συγκέντρωνε τη προτίμηση των δυνητικών ψηφοφόρων. Η μοναδική της τριπλέτας, δηλαδή, που ακόμα και σήμερα δεν έχει ούτε μισή πολιτική ιδιότητα, κουβαλάει όμως μια τραγική εμπειρία: την τελευταία νύχτα του Φεβρουαρίου του 2023 έμαθε ότι η κόρη της είναι ανάμεσα στα θύματα του δυστυχήματος στα Τέμπη.
Από τότε το δημόσιο βήμα της Καρυστιανού διαρκώς εξελίσσεται. Από την πρώτη μέρα που βρέθηκε στο Σύνταγμα για να ζητήσει την απονομή δικαιοσύνης για τα 57 θύματα έως την τελευταία, όταν συμπαραστάθηκε υπό τον ήχο χειροκροτημάτων στον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι για την εκταφή του παιδιού του (λίγες ώρες πριν καταθέσει και εκείνη αντίστοιχο αίτημα), μόνο μια φορά έχει πει πως δεν αποκλείει την πολιτική της δραστηριοποίηση.
«Δεν βλέπω ακόμα ότι θα μπορούσα να ηγηθώ μιας νέας πολιτικής προσπάθειας, αλλά κι εγώ ανήκω στο ποσοστό που επιθυμεί κάτι άφθαρτο. Εννοείται θα ήμουν παρούσα αν συνέβαινε αυτό», ανέφερε στο Mega. «Για μένα αυτό το 25% αν είναι αληθινό μου δίνει ότι η κοινωνία δεν θέλει πλέον κάτι που να προέρχεται από το σύστημα», σχολίασε χαρακτηριστικά. Έθεσε, ωστόσο, ως προϋπόθεση της ενεργοποίησής της, πως αυτό το βήμα πρέπει να γίνει από «ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους». Την επόμενη μέρα, άρχισε να διαψεύδει και πάλι δημοσιεύματα που την ήθελαν να βρίσκεται σε επαφές για μια θέση στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ ή σε επαφή με πρόσωπα κοντά στον Αντώνη Σαμαρά. «Και βέβαια περιμένουμε και άλλα ψέματα, που θα βγουν στη συνέχεια. Είναι η αγωνία ή ο φόβος που σας κάνει να διασπείρετε μυθεύματα και να κρύβετε τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας;», αναρωτήθηκε σε ανάρτησή της. Επιστρέφοντας με έμμεσο τρόπο στη βασική της θέση, την πρώτη της διατύπωση: πως ο στόχος της είναι να μάθει την αλήθεια για τα Τέμπη και να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Μια διαδικασία σε εξέλιξη
Έχουν όμως άδικο όσοι αναρωτιούνται αν μπροστά τους, ημιδημόσια, εξελίσσεται μια προσωπική, διαλεκτική διαδικασία; Το πλήθος που μαζεύεται για να ακούσει την Καρυστιανού στις πλατείες είναι μεγαλύτερο απ’ όσο έχει καταφέρει να μαζέψει οποιοδήποτε κόμμα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Οι πιο προσεκτικοί έχουν παρατηρήσει τις αλλαγές και στις ομιλίες της – που εκτείνονται πια πέρα από το δυστύχημα, πιάνει και σκάνδαλα όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ – έχουν δει τα οργανωτικά χαρακτηριστικά της ομάδας «Μέχρι τέλους», έχουν αναγνωρίσει κινηματικά μοτίβα σε κάθε κίνηση διαμαρτυρίας που την περιλαμβάνει. Υπάρχουν γνώστες των παρασκηνίων που διατείνονται πως ενδιαφέρεται να συμμετέχει στα κοινά, όμως, παρ’ όλα αυτά, όταν τυγχάνει να είναι παρούσα σε πολιτικές κουβέντες, αποφεύγει να ανοίξει η ίδια συζήτηση για νέο φορέα. Σε εκείνες τις στιγμές, λένε, παραμένει σιωπηλή, αφήνοντας τους άλλους να μιλάνε. Ακόμα κι αυτοί, όμως, μπορούν όντως να ξέρουν αν υπάρχει απόφαση ή ποια είναι αυτή; Μοιάζει ούτε η ίδια να μην έχει ακόμα κατασταλάξει.
Ενας καίριος διαχωρισμός
Αυτήν την απάντηση περιμένουν και στα στρατόπεδα των πολιτικών κομμάτων, στην κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση που έχει βρεθεί στο στόχαστρο της Καρυστιανού για μια σειρά κοινοβουλευτικών χειρισμών. Στα κομματικά γραφεία ξέρουν από την πρώτη στιγμή πως είναι διαφορετικό να της απευθύνονται ως συγγενή θύματος και εντελώς άλλο να την έχουν απέναντί τους ως πολιτικό. Το έδειξε στην πράξη ο διαχωρισμός που προσπάθησε να κάνει η Άννα Διαμαντοπούλου, που τόσο συζητήθηκε – σε ηθικό επίπεδο, «σε αυτή την τιτάνια προσπάθεια, παραμένουμε σχεδόν όλοι ενωμένοι δίπλα της», όμως σε πολιτικό επίπεδο τα κοινοβουλευτικά κόμματα που διεκδικούν τη διακυβέρνηση δεν μπορούν να γίνονται «κόμματα διαμαρτυρίας». Αυτός ο διαχωρισμός, όμως, τίθεται σε ισχύ γιατί ακόμα δεν ξέρουν ως τι θα την αντιμετωπίζουν στον δρόμο προς την κάλπη.
Άν όντως έρθει η στιγμή που θα μάθουν ότι στην ιδιότητά της προστίθεται αυτή της πολιτικού, τότε η ατζέντα απλώνεται. Εκεί (στο πρόγραμμα, στις θέσεις, στα πρόσωπα που την περιβάλλουν), η αντιπαράθεση δεν θα είναι πια μεταξύ μιας μάνας που καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα και των συστημικών κομμάτων. Μέχρι τότε, όμως, όλοι βρίσκονται σε αναμονή. Ακόμα κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν παρόμοια διλήμματα.
Πηγή: tanea.gr
