Πλέον, ο αριθμός των κρατών-μελών του ΟΗΕ που έχουν αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος ξεπερνά τα 150 και αντιπροσωπεύει το 80% του συνόλου. Αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει αυτομάτως τα δεδομένα.
Με το νέο κύμα αναγνωρίσεων του κράτους της Παλαιστίνης, ο αριθμός των κρατών που έχουν προχωρήσει σε αυτή την κίνηση ξεπέρασε τα 150, αντιπροσωπεύοντας σχεδόν το 80% των 193 μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Σε αυτά συγκαταλέγονται πλέον και δύο χώρες που ανήκουν στην ομάδα της G7 – Ηνωμένο Βασίλειο και Καναδάς – η πόρτα της οποίας παρέμενε μέχρι σήμερα κλειστή για την Παλαιστίνη.
Η διάσκεψη κορυφής
Παράλληλα, τη Δευτέρα, με πρωτοβουλία του Εμανουέλ Μακρόν, συγκαλείται στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της 80ης ετήσιας γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, διάσκεψη κορυφής με μοναδικό σκοπό να δοθεί νέα ώθηση στις προσπάθειες διεθνούς αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους.
Παρά δε το γεγονός ότι αρκετοί Ευρωπαίοι εταίροι της Γαλλίας θα σνομπάρουν τον πρόεδρό της, τόσο επειδή διαφωνούν με την αναγνώριση όσο και διότι δεν θέλουν να του δώσουν τη χαρά να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, θα πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός.
Τα ερωτήματα που τίθενται πλέον είναι τα εξής: Πόσο μπορούν αυτές οι αναγνωρίσεις να αλλάξουν τον ρου των εξελίξεων και να σταματήσουν τη γενοκτονία στη Γάζα; Πόσο ρεαλιστική είναι σήμερα η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, που θα μπορεί, κάποια στιγμή, να συμβιώνει ειρηνικά με το αντίστοιχο εβραϊκό;
Το βέτο των ΗΠΑ
Πριν από οποιαδήποτε άλλη απάντηση, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πρωθύστερο: Παρά τις αναγνωρίσεις, η Παλαιστίνη θα εξακολουθεί να μην απολαμβάνει το καθεστώς του πλήρους μέλους του ΟΗΕ. Κι αυτό διότι για να συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα πρέπει να υπάρξει βέτο από κάποιο μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας – και, όπως γνωρίζουν όλοι, το βέτο των Ηνωμένων Πολιτειών στο συγκεκριμένο θέμα παραμένει σε διαρκή ισχύ.
Ας περάσουμε τώρα στα δύο παραπάνω ερωτήματα.
Όσον αφορά στο πρώτο, είναι προφανές ότι για να δοθεί θετική απάντηση θα πρέπει να υπάρχει συναίνεση και του ισχυρού, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το Ισραήλ. Μόνο που ο Μπένιαμιν Νετανιάχου έσπευσε να ξεκαθαρίσει για μια ακόμη φορά ότι δεν προτίθεται να αποδειχθεί την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους.
«Συνιστά απειλή»
«Συνιστά απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ», είπε εκ νέου – κατηγορώντας τους ηγέτες των κρατών που προχώρησαν στην αναγνώριση ότι «επιβραβεύουν τη Χαμάς».
Δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο, άλλωστε, ότι η διαταγή για τη μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση που έχει στόχο την κατάληψη της Γάζας και ολόκληρης της Λωρίδας δόθηκε λίγο πριν την έναρξη της ΓΣ του ΟΗΕ και ενώ είχε γίνει γνωστή η πρόθεση μιας σειράς κρατών να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη. Κάτι που σημαίνει, πολύ απλά, ότι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ τους διεμήνυσε, με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, ότι τους γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του.
Η άρνηση του Νετανιάχου
Ούτε στο δεύτερο ερώτημα, όμως, το πλαίσιο είναι αισιόδοξο. Η εικόνα που επικρατεί «επί του πεδίου» στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, τόσο στη Λωρίδα της Γάζας όσο και στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Ουτοπία
Ας το διατυπώσουμε διαφορετικά: Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που ο Νετανιάχου άλλαζε τη στάση του ή τον διαδεχόταν μια κυβέρνηση με φιλειρηνικές διαθέσεις, ακόμη και εάν ο Τραμπ και ο Ρούμπιο αποφάσιζαν να άρουν το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η δημιουργία ενός κράτους πραγματικά ανεξάρτητου και κυρίαρχου θα εξακολουθούσε να αποτελεί ουτοπία.
Αφενός, επειδή οι εβραϊκοί οικισμοί – οι οποίοι επεκτείνονται διαρκώς και με ολοένα μεγαλύτερη ταχύτητα – καθιστούν αδύνατη την ύπαρξη ενός εδαφικού συνεχούς.
Πρακτικά, θα επρόκειτο για ένα κράτος οι περιοχές και πόλεις του οποίου θα συνδέονταν με ειδικούς διαδρόμους, τούνελ και διαβάσεις που θα περνούσαν μέσα από ισραηλινό έδαφος. Κάτι που, όπως εύκολα μπορούν να καταλάβουν οι πάντες, είναι πρακτικά ανέφικτο.
Αφετέρου, διότι οι προϋποθέσεις που εκ των προτέρων έχουν τεθεί υπονομεύουν την ίδια την ιδέα ενός πραγματικού κράτους. Πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να ισχύει κάτι αντίθετο όταν θα ήταν υποχρεωμένο να είναι εξαρχής αποστρατιωτικοποιημένο, ενώ παράλληλα θα υπήρχαν όροι για το ποιες πολιτικές δυνάμεις έχουν δικαίωμα να μετέχουν στη διακυβέρνησή του;
Ένας συμβολισμός με νόημα
Με βάση τα παραπάνω, θα μπορούσαμε ευλόγως να ισχυριστούμε πως το νέο κύμα αναγνώρισης του κράτους της Παλαιστίνης δεν έχει κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Ίσως – μόνο που ο συμβολισμός είναι τόσο ισχυρός που ουδείς μπορεί να τον αγνοήσει.
Οργισμένοι και οι σύμμαχοι
Ειδικά η αναγνώριση από κυβερνήσεις οι οποίες μέχρι σήμερα τηρούσαν μια ιδιαιτέρως φιλική προς το Ισραήλ στάση, αποδεικνύει πως η κυβέρνηση Νετανιάχου έχει καταφέρει να προκαλέσει την οργή ακόμη και συμμάχων του.
Και μαζί την ανησυχία τους ότι εάν συνέχιζαν την ίδια στάση, θα κινδύνευαν να χαρακτηριστούν συνένοχες σε ένα έγκλημα ιστορικών διαστάσεων.
Που βαδίζει;
Το Ισραήλ, φυσικά, απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί παρίας της διεθνούς κοινότητας. Έχει αρχίσει, όμως, να βαδίζει σε αυτόν τον δρόμο. Οι ολοένα περισσότεροι διανοούμενοι και επώνυμοι που καταγγέλλουν τον Νετανιάχου και την πολιτική του το διαισθάνονται και προσπαθούν να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται.
Πηγή: tanea.gr
