Ναι, μια νέα αγορά μπορεί να μας φτιάξει τη διάθεση και να ανεβάσει την αυτοπεποίθησή μας. Τι γίνεται όμως όταν το shopping therapy εξελίσσεται σε μανία και εθισμό; Σε αυτό το φαινόμενο, τις διαστάσεις και τις συνέπειες του οποίου ίσως έχουμε υποτιμήσει μέχρι σήμερα, εστιάζει ένα νέο ρεπορτάζ του BBC, βασισμένο σε αληθινές μαρτυρίες αλλά και τοποθετήσεις ειδικών.
Μια από αυτές τις μαρτυρίες είναι της 37χρονης Lucy, η οποία σήμερα παραδέχεται ότι στο παρελθόν μπορούσε να ξοδέψει ακόμα και 14 ώρες την ημέρα αναζητώντας ρούχα να αγοράσει. Έφτασε σε σημείο να αφήνει απλήρωτους λογαριασμούς, για να έχει αρκετά χρήματα για νέες σπατάλες. «Σε εξαντλεί και σωματικά και συναισθηματικά. Ανέκαθεν ένιωθα σαν να με πλάκωνε μια στοίβα ρούχων».
Οι αγορές της πλέον καταλαμβάνουν ένα ολόκληρο δωμάτιο στο σπίτι της, πολλές βαλίτσες και μια αποθήκη. «Τα ρούχα ήταν για μένα σαν μια πανοπλία που με προστάτευε από τα συναισθήματα της αληθινής ζωής» εκτιμά, εκ των υστέρων.
Ειδικά όταν δημιούργησε τον δικό της λογαριασμό στο Instagram, η εμμονή της με το shopping κλιμακώθηκε μέχρι που ξόδευε 700 λίρες την εβδομάδα για νέα ρούχα και αξεσουάρ. Ο τελικός απολογισμός; Ένα χρέος ύψους 12.000 λιρών.
Όταν η Lucy δημιούργησε τον δικό της λογαριασμό στο Instagram, η εμμονή της με το shopping κλιμακώθηκε μέχρι που ξόδευε 700 λίρες την εβδομάδα για νέα ρούχα και αξεσουάρ. Ο τελικός απολογισμός; Ένα χρέος ύψους 12.000 λιρών.
«Ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν όταν ξυπνούσα το πρωί. Ψάχνεις για ρούχα όπως κάποιος άλλος ψάχνει να βρει κάτι να πιει για να δραπετεύσει» σχολιάζει η Lucy.
Ήταν τελικά ένας ψυχοθεραπευτής που της είπε ότι μπορεί να έχει ωνιομανία, όπως ονομάζεται η παθολογική κατανάλωση που χαρακτηρίζεται από την ανεξέλεγκτη ανάγκη κάποιου να ξοδεύει χρήματα και να αγοράζει παρά τις αρνητικές συνέπειες. Μια ανασκόπηση, μάλιστα, στην επιστημονική βιβλιογραφία έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι επηρεάζει το 5% του γενικού πληθυσμού – ποσοστό που σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα μπορεί, μετά την πανδημία, να έχει αγγίξει το 10%.
Η Lucy πιστεύει ότι δεν υπάρχουν επαρκής έρευνα, κατανόηση και υποστήριξη για αυτή την τόσο κοινή, σύμφωνα με τις στατιστικές, διαταραχή.
Μια άλλη γυναίκα που έχει αυτή τη διάγνωση είναι η 40χρονη Natalie, η οποία στο σπίτι της έχει συγκεντρώσει πάνω από 10.000 αντικείμενα. Θεωρεί ότι είναι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή της που την ωθεί να αγοράζει πράγματα από συγκεκριμένες κατηγορίες και σε συγκεκριμένα χρώματα. Αυτή τη στιγμή πρέπει να υπάρχουν στα ντουλάπια της, ενδεικτικά, περίπου 300 οδοντόκρεμες και 3.000 κάψουλες πλυντηρίου.
«Έφτανα σε σημείο να βγαίνω έξω και να μην επιστρέφω στο σπίτι παρά μόνο αφού το πορτ μπαγκάζ μου ήταν γεμάτο πράγματα» θυμάται. Υπήρχαν μήνες που μπορεί να ξόδευε έως και 3.000 λίρες – τις 1.000 από αυτές, σε καλλυντικά.
Η 40χρονη Natalie στο σπίτι της έχει συγκεντρώσει πάνω από 10.000 αντικείμενα. Θεωρεί ότι είναι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή της που την ωθεί να αγοράζει πράγματα από συγκεκριμένες κατηγορίες και σε συγκεκριμένα χρώματα. Αυτή τη στιγμή πρέπει να υπάρχουν στα ντουλάπια της, ενδεικτικά, περίπου 300 οδοντόκρεμες και 3.000 κάψουλες πλυντηρίου.
«Αν δω κάτι στο διαδίκτυο, το χρειάζομαι. Δεν ξέρω πώς θα το αγοράσω, αλλά θα το κάνω» λέει η γυναίκα, που εργάζεται ως νοσηλεύτρια και η οποία μπορεί να ξοδέψει έως και 1.000 λίρες σε αρώματα σε μία μόνο πτήση. Μέσα σε λιγότερα από δύο χρόνια έχει αγοράσει περίπου 400 αρώματα. Μπορεί να περάσει έως και έξι ώρες την ημέρα βλέποντας τις διαφημίσεις τους στο διαδίκτυο.
«Πιστεύω ότι κάθε εθισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο και πως το δημόσιο σύστημα υγείας θα έπρεπε να παρέχει περισσότερη βοήθεια και θεραπεία στους ανθρώπους που τη χρειάζονται» προσθέτει.
Το BBC μίλησε με 15 ανθρώπους που είναι εθισμένοι στο shopping. Κάποιοι υποφέρουν από ντροπή και ενοχές. Ένας είπε ότι εξαιτίας του εθισμού του, ανέπτυξε και μια διατροφική διαταραχή. Όλοι συμφωνούν ότι η επαφή τους με τα social media επιδεινώνει την κατάσταση.
Ο Zaheen Ahmed, διευθυντής ενός δικτύου κέντρων αντιμετώπισης των εθισμών (The UKAT Group), εξηγεί ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουν περισσότερους ανθρώπους που υποφέρουν από ωνιομανία. Οι ορμονικές αντιδράσεις από την προσμονή μιας αγοράς, όπως εξηγεί, μπορεί να παρομοιαστούν με εκείνες που παρατηρούνται σε τοξικοεξαρτημένους μετά τη δόση τους. Προειδοποιεί, μάλιστα, ότι τα «social media επηρεάζουν έντονα τη ζωή μας και συντελούν στις παρορμητικές αγορές μας».
Η ωνιομανία δεν έχει ενταχθεί ακόμα στις επίσημες διαγνώσεις, όπως γράφει το BBC, γιατί οι ειδικοί δεν συμφωνούν ακόμα στην ταξινόμησή της: κάποιοι τη θεωρούν συμπεριφορικό εθισμό και άλλοι διαταραχή διάθεσης ή ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.
Ο Ian Hamilton, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ, πιστεύει ότι θα χρειαστεί να περιμένουμε ακόμα δύο με τρία χρόνια προτού αναγνωριστεί επίσημα. Στο μεταξύ, αποδίδει μέρος της ευθύνης σε στρατηγικές που χρησιμοποιεί το λιανεμπόριο για να προσελκύσει, και να διατηρήσει, την πελατεία του, εμπνευσμένες από τη βιομηχανία του τζόγου. «Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο το ότι είναι τόσο δύσκολο να βγεις από τον φαύλο κύκλο του να ξοδεύεις, να αγοράζεις, να νιώθεις καλά και μετά να το μετανιώνεις», καταλήγει.
The post «Ήμουν εθισμένη στο shopping: Μπορεί να περνούσα ακόμα και 14 ώρες την ημέρα αναζητώντας ρούχα να αγοράσω» appeared first on | Ό,τι έχει σημασία για τις γυναίκες.
Πηγή: marieclaire.gr
