Αν νιώθεις ότι δεν σε ακούν, ίσως πάρει δύναμη και έμπνευση από την προσωπική μου εμπειρία
Την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι η σιωπή μου θεωρούνταν αδυναμία, ήμουν σε μια συνάντηση, με τα χέρια σταυρωμένα, τα λόγια μου προετοιμασμένα και καθαρά στο κεφάλι μου. Όταν τελικά μίλησα, η ιδέα μου ακυρώθηκε ευγενικά και στη συνέχεια διατυπώθηκε από κάποιον πιο δυνατά και πιστώθηκε ως δική του. Ένιωθα μικρή σε ένα δωμάτιο γεμάτο φωνές με αυτοπεποίθηση. Συρρικνωμένη, αόρατη, απογοητευμένη. Αυτό το τσίμπημα — του να με αγνοούν, του να διστάζω για να αποφύγω τις τριβές και του να μου διδάσκουν ότι η ευγένεια σήμαινε συμμόρφωση — παρέμενε για χρόνια.
Το να μάθω ότι το να μιλάω απαλά δεν σήμαινε απαραίτητα ότι θα με αγνοούν δεν ήταν μια άμεση αποκάλυψη. Ήταν μια ακατάστατη, ειλικρινής διαδικασία γεμάτη λάθη και μικρές νίκες. Απαιτούσε να εξετάσω μοτίβα: πού εγκατέλειψα τον χώρο μου, γιατί ζήτησα συγγνώμη για την ύπαρξή μου και ποιες σχέσεις με δίδαξαν τη σιωπή ως ασφάλεια. Έπρεπε να θρηνήσω τις φορές που η σιωπή μου με προστάτευε από την αντιπαράθεση, αλλά μου κόστιζε και την ελευθερία μου.
Αυτή είναι η εξομολόγησή μου: η δύναμη φαίνεται από πολλές απόψεις, και η δική μου κάποτε κρυβόταν στη σιωπή. Αλλά το να βρω έναν τρόπο να ακουστώ χωρίς να φωνάζω – αυτό ήταν μια ανάκτηση της φωνής μου και του εαυτού μου.
Γιατί οι πιο ήσυχες φωνές παραγκωνίζονται
Υπάρχουν πραγματικές, πολιτισμικές δυνάμεις που παίζουν ρόλο. Από την παιδική ηλικία, πολλοί από εμάς μάθαμε να είμαστε ευχάριστοι, να είμαστε εξυπηρετικοί, να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας στην άνεση των άλλων. Στους χώρους εργασίας και τους κοινωνικούς κύκλους, η ένταση και η αλαζονεία συχνά συγχέονται με την ικανότητα. Και όταν προσπαθείς να είσαι συμπαθητικός ή να μην ταρακουνάς τα νερά, είναι εύκολο να αφήσεις τους άλλους να γεμίσουν τον αέρα. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό δημιουργεί ένα μοτίβο – σταματάς να διεκδικείς ιδέες ή ανάγκες επειδή σου φαίνεται μάταιο ή επικίνδυνο.
Αλλά η ευγένεια και η δύναμη δεν είναι αντίθετα. Η καλοσύνη και η σαφήνεια μπορούν να συνυπάρχουν. Η πράξη της ανάκτησης του χώρου δεν έχει να κάνει με το να γίνεις κάποιος που δεν είσαι. Αφορά την ευθυγράμμιση του τρόπου που ακούγεσαι με αυτό που εννοείς.
Μικρές αλλαγές που άλλαξαν τα πάντα
Δεν έγινα πιο δυνατή από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό που άλλαξε ήταν σκόπιμες συνήθειες που έκαναν την παρουσία μου αναμφισβήτητη χωρίς να με αναγκάζουν να φωνάζω δυνατά.
Προετοιμαστείτε πριν μιλήσετε. Το να γνωρίζω τα γεγονότα, να έχω ένα σαφές επιχείρημα και ένα παράδειγμα για να το υποστηρίξω μείωσε το άγχος μου και έδωσε στα λόγια μου βάρος. Όταν μιλούσα, μπορούσα να είμαι σύντομος και ακριβής – η προσοχή ακολουθούσε.
Χρησιμοποιώ μικρές εισαγωγικές φράσεις. Το «Θα ήθελα να προσθέσω» ή “Μπορώ να μοιραστώ μια ιδέα;» σηματοδοτεί πρόθεση και δίνει άδεια να ακουστεί. Υποδεικνύει στους ακροατές ότι κάτι σημαντικό έρχεται χωρίς δράμα.
Διεκδικήστε την παύση. Αφού μιλήσετε, κρατήστε σιωπή αντί να την γεμίσετε. Οι άνθρωποι συχνά σπεύδουν να γεμίσουν τη σιωπή. Αυτή η παύση επιτρέπει στα λόγια σας να εκφραστούν και προσκαλεί αναγνώριση.
Καταλάβετε φυσικό χώρο. Καθίστε ή σταθείτε με πρόθεση. Μια σταθερή σπονδυλική στήλη, χαλαροί ώμοι και οπτική επαφή λένε στο δωμάτιο ότι ανήκετε εκεί. Η μη λεκτική αυτοπεποίθηση ενισχύει μια ήρεμη φωνή.
Βρείτε συμμάχους. Πριν από τις συναντήσεις, μιλήστε σε έναν ή δύο συναδέλφους. Ζητήστε υποστήριξη: «Αν δεν ακουστώ, θα μπορούσατε να επαναλάβετε το επιχείρημά μου;» Οι σύμμαχοι μπορούν να ενισχύσουν τις απαλές φωνές χωρίς να γυρίσουν το κουμπί έντασης στο έντεκα.
Αναδιατυπώστε τις διακοπές. Όταν σας διακόπτουν, δοκιμάστε: «Δεν τελείωσα. Θα ήθελα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου». Ο τόνος είναι σταθερός, όχι θυμωμένος. Θέτει ένα όριο με σαφήνεια και χάρη.
Εξασκηθείτε σε δυναμική γλώσσα. Αντικαταστήστε το «Νομίζω» ή το «Συγγνώμη, αλλά» με το «Συστήνω» και το «Η οπτική μου είναι». Αυτές οι ανεπαίσθητες αλλαγές μειώνουν την αντιστάθμιση που μαλακώνει το μήνυμά σας.
Κρατήστε ένα ημερολόγιο μικρών νικών. Μετά από μια επιτυχημένη συζήτηση – όπου μιλήσατε και σας άκουσαν – σημειώστε τι λειτούργησε. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό χτίζει αυτοπεποίθηση και ένα μοτίβο που μπορείτε να αναπαράγετε.
Όταν τα συναισθήματα μπαίνουν εμπόδιο
Είναι εντάξει να νιώθετε πληγωμένοι όταν σας αγνοούν. Ο θυμός, η θλίψη και η απογοήτευση είναι έγκυρες αντιδράσεις. Ο στόχος δεν είναι να καταστείλετε το συναίσθημα, αλλά να το διοχετεύσετε. Πριν από σημαντικές συζητήσεις, αναπνεύστε, ονομάστε τα συναισθήματά σας και αποφασίστε το αποτέλεσμα που θέλετε. Εάν κάτι πυροδοτήσει μια ισχυρή αντίδραση στη μέση της συζήτησης, πείτε: «Νιώθω αναστατωμένος. Επιτρέψτε μου να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου». Αυτή η μικρή παύση διατηρεί την αξιοπρέπεια και τη σαφήνεια.
Θέτοντας όρια χωρίς να είστε σκληροί
Τα όρια αποτελούν τη σκαλωσιά του αυτοσεβασμού. Ο ήπιος καθορισμός τους είναι μια πράξη φροντίδας για τον εαυτό σας και για τους άλλους. Δοκιμάστε αυτές τις συμπονετικές αλλά σταθερές προσεγγίσεις:
Προσφέρετε επιλογές. «Μπορώ να το αναλάβω αυτό αν προτιμάτε, ή μπορούμε να βρούμε κάποιον άλλο». Επιβεβαιώνει την επιλογή και την ευθύνη.
Χρησιμοποιήστε δηλώσεις «εγώ». Το «Δεν μπορώ να αναλάβω επιπλέον δουλειά αυτή τη στιγμή» επικεντρώνεται στις ανάγκες σας χωρίς να κατηγορείτε.
Επαναλάβετε και ανακατευθύνετε. Εάν κάποιος συνεχίζει να πιέζει, επαναλάβετε ήρεμα τα όριά σας και προτείνετε μια εναλλακτική λύση. Η συνέπεια διδάσκει στους άλλους πώς να σας φέρονται.
Ο ρόλος των σχέσεων και της κουλτούρας του χώρου εργασίας
Μπορείτε να αλλάξετε τον τρόπο που εμφανίζεστε, αλλά δεν μπορείτε να ξαναγράψετε μόνοι σας μια τοξική κουλτούρα. Παρατηρήστε πού γίνεται σεβαστή η ήρεμη φωνή σας και πού όχι. Εάν ένα μοτίβο επιμένει – η απόρριψή σας στις συναντήσεις, η επανειλημμένη παραβίαση της ηγεσίας – ίσως είναι καιρός να κλιμακώσετε: ζητήστε μια συνάντηση με έναν διευθυντή, καταγράψτε περιπτώσεις ή αναζητήστε χώρους που εκτιμούν τα διαφορετικά στυλ επικοινωνίας. Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ανθρώπους που θεωρούν τη συνεισφορά σας απαραίτητη, για τη διατήρηση της αυτοπεποίθησής σας.
Μια πρακτική για να ακούγεστε καθημερινά
Ξεκίνησα μια απλή καθημερινή πρακτική: μια σκόπιμη δήλωση. Θα μπορούσε να είναι τόσο μικρή όσο η έκφραση της προτίμησής μου για τα σχέδια δείπνου, η έκφραση μιας ιδέας σε μια ομαδική συνομιλία ή η άρνηση ενός αιτήματος. Αυτές οι μικρο-βεβαιώσεις αναδιαμόρφωσαν το νευρικό μου σύστημα. Ο κόσμος δεν κατέρρευσε. Μερικές φορές οι άνθρωποι προσαρμόζονταν· μερικές φορές αντιστέκονταν. Κάθε φορά, μάθαινα περισσότερα για τα όριά μου και τις δυνατότητές μου.
Δεν χρειάζεσαι άδεια για να υπάρχεις
Προς κάθε γυναίκα που έχει μάθει να είναι σιωπηλή για να επιβιώσει: δεν χρειάζεσαι άδεια για να μιλήσεις. Η φωνή σου δεν εξαρτάται από την ένταση. Είναι μια δύναμη επειδή είναι αληθινή – επειδή προέρχεται από την εμπειρία σου, τη γνώση σου, την καρδιά σου.
Να είσαι υπομονετική με τον εαυτό σου. Γιόρτασε μικρές νίκες. Εξασκούσου με έμπειρους φίλους. Χρησιμοποίησε την προετοιμασία και την παρουσία για να κάνεις τα λόγια σου να πιάσουν τόπο. Και να θυμάσαι: το να επιμένεις να σε βλέπουν ευγενικά δεν είναι εγωιστικό· είναι απαραίτητο.
Δεν χρειάζεται να φωνάζεις για να σε ακούνε. Η απαλότητα και η δύναμη μπορούν να ζήσουν μαζί. Διεκδικήστε τον χώρο που σας αξίζει με την ήρεμη αυτοπεποίθηση που πηγάζει από τη γνώση της αξίας σας. Όταν μιλάτε από αυτή τη θέση, οι άνθρωποι θα ακούσουν—επειδή η φωνή σας θα φέρει το αδιαμφισβήτητο βάρος του εαυτού σας.
Μπορεί να σας ενδιαφέρει
Διαβάστε ακόμα
Πώς να υιοθετήσετε μια νοοτροπία «μπορώ να το κάνω»
Πηγή: allyou.gr
