Ο διαπρύσιος κήρυκας της MAGA και του τραμπισμού δολοφονήθηκε από έναν τύπο με τον οποίο, όπως όλα δείχνουν, ενστερνίζονταν κάποια κοινά «ιδανικά». Όπως αυτό της ελεύθερης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας.
Ο Τσάρλι Κερκ, πολύτιμο «γρανάζι» στον μηχανισμό του προέδρου και του αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν ένας άνθρωπος με άποψη, την οποία υποστήριζε φανατικά και ενεργά. Αντιδραστική ή μη, είχε το αναμφισβήτητο δικαίωμα να το κάνει. Μόνο που κάποιος διαφώνησε με αυτό και αποφάσισε να πατήσει τη σκανδάλη και να τον εκτελέσει – υπερασπίζοντας το δικό του «δικαίωμα» στην ελεύθερη χρήση των όπλων, το οποίο συμμεριζόταν και το θύμα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ έσπευσε αμέσως να χρεώσει την ευθύνη στους «ακροαριστερούς». Δεν έκανε τον κόπο να παρουσιάσει καμία απόδειξη γι’ αυτό, ούτε φυσικά το πήρε πίσω όταν τα στοιχεία έδειξαν πως η δολοφονία δεν είχε πολιτικό κίνητρο. Ζήτησε δε εξαρχής τη θανατική ποινή για τον δράστη, αδιαφορώντας για την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη». Την ίδια στιγμή, στέλνει την εθνοφρουρά στο Λος Άντζελες, την Ουάσιγκτον και άλλες πόλεις και πολιτείες που ελέγχουν οι Δημοκρατικοί, απειλώντας τους με… στρατιωτικό νόμο.
Ο Μαχμούντ Χαλίλ, ένας παλαιστινιακής καταγωγής φοιτητής του πανεπιστημίου Κολούμπια, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αποφάσισε – όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι στις ΗΠΑ – να διαμαρτυρηθεί για τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα. Ο «τραμπισμός», ωστόσο, τον καταδίκασε με συνοπτικές διαδικασίες ως αντισημίτη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να «πακεταριστεί» προς απέλαση. Άλλωστε ο πρόεδρος της χώρας έχει κηρύξει τον πόλεμο σε όλα τα πανεπιστήμια που δεν υποκύπτουν στο «θέλω» του.
Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, από την πλευρά του, φαίνεται πως ανησύχησε και εκνευρίστηκε από το ενδεχόμενο η εξόριστη ηγεσία της Χαμάς να συμφωνήσει με το αμερικανικό σχέδιο για εκεχειρία στη Γάζα και απελευθέρωση των υπόλοιπων ομήρων. Γι’ αυτό, ειδικά καθώς έχει διασφαλίσει την άνευ όρων στήριξη του Τραμπ, έγραψε για μια ακόμη φορά στα παλαιότερα των υποδημάτων του το διεθνές δίκαιο και την έννοια της εθνικής κυριαρχίας και του απαραβίαστου των συνόρων, διατάσσοντας να βομβαρδιστεί η Ντόχα του Κατάρ, όπου διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις.
Δεν έχει τέλος…
Δεν πρόκειται, φυσικά, για τις μοναδικές περιπτώσεις που αποδεικνύουν πως κουμάντο πλέον στον κόσμο, τόσο στις εσωτερικές όσο και στις διεθνείς σχέσεις, κάνει ο νόμος της Άγριας Δύσης.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, για του λόγου το αληθές, θεώρησε ότι το πέρασμα της Ουκρανίας στη σφαίρα επιρροής της Δύσης και η ένταξή της στο ΝΑΤΟ βλάπτει τα συμφέροντα της Ρωσίας. Έτσι, το 2022 εισέβαλε σε αυτήν και κατέλαβε σημαντικό μέρος του εδάφους της – δίνοντας συνέχεια στην προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, που παρουσιάστηκε ως απάντηση στην πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου φιλορώσου προέδρου Γιανουκόβιτς.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, επίσης, εμπνευστής της «Γαλάζιας Πατρίδας» και του «Αιώνα της Τουρκίας», εκτιμά προφανώς ότι τα σύνορα και πολλές από τις υπάρχουσες διεθνείς συνθήκες αποτελούν σοβαρό εμπόδιο για την υλοποίηση των σχεδίων του. Γι’ αυτό και πότε αποφασίζει να τα παραβιάσει με τον στρατό του, όπως έχει κάνει στη Συρία και το Ιράκ, ενώ άλλοτε ερμηνεύει το «διεθνές δίκαιο» με τον τρόπο που τον βολεύει.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, την ίδια στιγμή, θεωρεί ότι οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία στην εποχή μας. Έτσι, έχει δώσει εντολή στις κυβερνήσεις του να προωθούν τους επίμαχους νόμους – ακόμη και τους προϋπολογισμούς και τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό – με διατάγματα, χωρίς ψηφοφορία στην Εθνοσυνέλευση. Παραμένει δε στη θέση του, έστω και αν όλοι έχουν καταλάβει ότι οι διαδοχικές προτάσεις μομφής δεν αφορούν τους πρωθυπουργούς, αλλά τον ίδιο.
Ο Τραμπ και πάλι, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι ΗΠΑ είναι χαμένες από την «παγκοσμιοποίηση» και τη μέχρι σήμερα δομή του διεθνούς εμπορίου. Γι’ αυτό, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, «πυροβολεί» κατά ριπάς εχθρούς και συμμάχους με δασμούς, απαιτώντας από αυτούς είτε να συνθηκολογήσουν πλήρως είτε να συνάψουν νέες συμφωνίες, ευνοϊκές για τη χώρα του.
Ενημέρωση υπό διωγμό
Η πλουραλιστική (ας μην μιλήσουμε για αντικειμενική…) ενημέρωση, τέλος, φαίνεται πως δεν βολεύει κανέναν από τους παραπάνω. Έτσι, οι απειλές, η προσπάθεια οικονομικού «στραγγαλισμού» ή ακόμη και το μπλοκάρισμα των ανεπιθύμητων μίντια έχει πλέον καταντήσει κανόνας σχεδόν παντού: από τις ΗΠΑ μέχρι την Κίνα και από τη Ρωσία και την Τουρκία μέχρι την Ευρώπη. Κι αυτό, για να μην πέφτουν δήθεν οι πολίτες θύματα της εχθρικής προπαγάνδας…
Υπάρχουν, άραγε, πολλές και πολλοί ακόμη που θεωρούν ότι δεν έχει τελειώσει οριστικά η εποχή της αθωότητας και της βεβαιότητας; Ή ότι ο κόσμος μας δεν έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο βίας, στον οποίο τίποτα δεν θεωρείται πλέον απίθανο;
Πηγή: tanea.gr
