Μπορεί το κράτος του Ισραήλ να έχει κάθε δικαίωμα να υπάρχει, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με το σιωνιστικό καθεστώς της χώρας. Αυτό υποστηρίζει ο Αμερικανός πολιτικός Επιστήμονας, Ίαν Λάστικ, προτείνοντας μάλιστα παρόμοια μοίρα για το Ισραήλ με εκείνη της ναζιστικής Γερμανίας ή της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας μετά τον Β’ ΠΠ.
Ο καθηγητής ξεκαθαρίζει ότι υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε κράτος, καθεστώς και κυβέρνηση.
«Μόνο έτσι μπορούμε κατανοήσουμε τη μοίρα χωρών των οποίων η συμπεριφορά τις μετέτρεψε σε διεθνείς παρίες», όπως το Ισραήλ, σημειώνει στο περιοδικό Foreign Policy ο ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια
Παρότι το ισραηλινό καθεστώς κατόρθωσε να δημιουργήσει αποτελεσματικούς θεσμούς, μια δυναμική οικονομία και ισχυρό στρατό, ωστόσο, ο καθηγητής σημειώνει ότι απέτυχε να παραγάγει κυβερνήσεις ικανές να κάνουν ειρήνη με τους γείτονες του κράτους στη βάση λύσεων που να ικανοποιούν έστω και ελάχιστα την παλαιστινιακή καταστροφή που προέκυψε κατά τη διαδικασία δημιουργίας και επέκτασης του κράτους.
Ο Λάστικ εξηγεί πως επί 3/4 του αιώνα, το ισραηλινό καθεστώς απέτυχε να ενσωματώσει ή να επιτύχει έναν πολιτισμένο ειρηνικό συμβιβασμό με τους Παλαιστινίους, οι οποίοι, ακόμη και αν εξαιρέσει κανείς τους πρόσφυγες εκτός χώρας, είναι πλέον ισάριθμοι με τους Εβραίους που ζουν στην περιοχή την οποία κυβερνά το καθεστώς αυτό. Είναι, συνεπώς, θεμιτό να τεθεί το ερώτημα αν το καθεστώς στο Ισραήλ εξακολουθεί να αξίζει να υπάρχει.
«Η κυβέρνηση του Ισραήλ αρνείται να τερματίσει έναν πόλεμο που παρουσιάζεται εναλλάξ ως μέσο προστασίας της σταδιοδρομίας του ηγέτη της, ως κάθαρση αλλά ανικανοποίητος σπασμός εκδίκησης ή ως μια ολοένα και πιο ρητή εκστρατεία εθνοκάθαρσης».
«Ειδήσεις για παιδιά που λιμοκτονούν και πυροβολούνται από Ισραηλινούς στρατιώτες ενώ προσπαθούν απελπισμένα να βρουν τροφή αναπόφευκτα εγείρουν ερωτήματα η παγκόσμια κοινότητα, οφείλουν πλέον να θεωρούν ως νόμιμο το ισραηλινό καθεστώς που παρήγαγε την κυβέρνηση υπό την αιγίδα της οποίας εξαλείφεται η ανθρώπινη κοινωνία στη Γάζα».
Ότι συνέβη με Άξονα
Ο Λάστικ υπενθυμίζει ότι μεταπολεμικά δεν θεωρήθηκε το γερμανικό κράτος για τις κτηνωδίες που διέπραξε στον πόλεμο, αλλά το ναζιστικό καθεστώς που είχε κυβερνήσει. «Αντί για το γερμανικό κράτος, ήταν το ναζιστικό καθεστώς που απομακρύνθηκε από την Ευρώπη» αναλύοντας στη συνέχει για ποιόν λόγο πρέπει να αλλάξει και το καθεστώς στο Ισραήλ.
Το Ισραήλ είναι κράτος που δημιουργήθηκε από το σιωνιστικό κίνημα, νομιμοποιήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1947 και αναγνωρίστηκε από χώρες σε όλο τον κόσμο το 1948. Οι οικονομικοί, πολιτικοί και στρατιωτικοί θεσμοί του σιωνισμού έγιναν στη συνέχεια το πρώτο, και μέχρι σήμερα μοναδικό, καθεστώς του κράτους.
Για τον Λάστικ, πρόκειται για μια νομική και ιδεολογική τάξη που προβάλλει την εικόνα φιλελεύθερης δημοκρατίας ενώ, πάνω απ’ όλα, είναι αφιερωμένη στην υλοποίηση και επέκταση της παρουσίας και της επιτυχίας των εβραίων κατοίκων της.
Από το 1948 έως το 1966, οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ κυβερνήθηκαν από στρατιωτική διοίκηση που συνέβαλε στην απαλλοτρίωση της συντριπτικής πλειονότητας των γαιών τους, λέει.
Μετά την κατάργηση της στρατιωτικής διοίκησης το 1966, ξεχωριστά τμήματα «Αραβικών Υποθέσεων» σε διάφορα υπουργεία, σε συντονισμό με τις υπηρεσίες ασφαλείας, συνέχισαν την επιβολή πολιτικών απέναντι στους Άραβες που βασίζονταν σε διακρίσεις, υποταγή και κατακερματισμό.
Γενοκτονική βία
Ο καθηγητής θυμίζει πως από το 1967, οι πλέον άνω των 5 εκατ. Παλαιστίνιοι Άραβες στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας ζουν υπό τη μία ή την άλλη εκδοχή στρατιωτικής κατοχής και χάνουν τους υδάτινους και γήινους πόρους τους λόγω απαλλοτριώσεων από το Ισραήλ και από Ισραηλινούς εποίκους.
«Χωρίς εκπροσώπηση στις κυβερνήσεις που ελέγχουν την κίνησή τους και την πρόσβασή τους προς τον έξω κόσμο, στερημένοι από οποιονδήποτε δρόμο πολιτικής κινητοποίησης και συστηματικά εξαθλιωμένοι, εκτίθενται καθημερινά σε βία από Ισραηλινούς στρατιώτες και πολίτες που είναι στην καλύτερη περίπτωση αποδιοργανωτική και εξευτελιστική και στη χειρότερη γενοκτονική» λέει.
Ακόμη και τα 2 εκατομμύρια Άραβες που είναι πολίτες του Ισραήλ αντιμετωπίζουν δεκάδες νόμους και πολυάριθμους κανονισμούς που εισάγουν, ρητά ή έμμεσα, διακρίσεις σε βάρος των μη Εβραίων Ισραηλινών και ειδικότερα των Αράβων.
Ήττα σε πόλεμο ή εσωτερική επανάσταση με διεθνή υποστήριξη
Το 2018, το ισραηλινό κοινοβούλιο θέσπισε το πλησιέστερο που διαθέτει το Ισραήλ σε συνταγματική διακήρυξη για τη φύση του καθεστώτος του: έναν «Θεμελιώδη Νόμο» με τίτλο «Το Ισραήλ ως Έθνος-Κράτος του Εβραϊκού Λαού».
Η νομοθεσία αυτή διακήρυξε ότι δικαιώματα αυτοδιάθεσης στη χώρα έχουν οι Εβραίοι και μόνον οι Εβραίοι, όρισε τον εβραϊκό εποικισμό ως «εθνική αξία» και αφαίρεσε από τα αραβικά το καθεστώς επίσημης γλώσσας. Οι προθέσεις των συντακτών της κατέστησαν σαφείς από την απόρριψη τροπολογιών που αναφέρονταν στην ισότητα όλων των πολιτών.
Η στροφή του Ισραήλ προς την υπερεθνικιστική και φονταμενταλιστική δεξιά, ο μαζικός εποικισμός Εβραίων στη Δυτική Όχθη και η ουσιαστική ήττα του ισραηλινού ειρηνευτικού κινήματος έχουν καταστήσει τη διαπραγματευμένη «λύση των δύο κρατών» τίποτε περισσότερο από μια οφθαλμαπάτη, της οποίας η ανειλικρινής επίκληση εξυπηρετεί τους σκοπούς τόσο των επίσημων υποστηρικτών της όσο και των αντιπάλων της.
Έτσι, ο Αμερικανός καθηγητής στο Πανσυλβάνια, καταλήγει πως οι βαθιές αλλαγές που είναι αναγκαίες για να αναδυθεί ένα τέτοιο καθεστώς στο Ισραή, μπορούν να έρθουν από ήττα σε πόλεμο, από κοινωνική επανάσταση, από εσωτερική εξέγερση ή -ιδίως όταν υποστηρίζονται από μια διεθνή κοινότητα έτοιμη να κόψει τους δεσμούς της με το παραβατικό καθεστώς- από τη βραδεία αλλά μεταμορφωτική κινητοποίηση μαζών στο εσωτερικό του.
Πηγή: in.gr
