Όταν πρόκειται για τους νεοναζί, μπορεί ο νόμος να μας προστατεύσει;

Όταν πρόκειται για τους νεοναζί, μπορεί ο νόμος να μας προστατεύσει;

Τι είδους νομοθεσία χρειαζόμαστε για να εμποδίσουμε τους νεοναζί να παρελαύνουν στους δρόμους μας και να απειλούν την κοινωνική μας συνοχή;

Σίγουρα είναι λογικό να εξετάσουμε σταδιακές αλλαγές, όπως η απαγόρευση της ναζιστικής σβάστικας και της χρήσης full-face μάσκας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων.

Αλλά στην πραγματικότητα, το ερώτημα δεν είναι τι είδους νομοθεσία χρειαζόμαστε, γράφει ο Greg Barton, Καθηγητής Παγκόσμιας Ισλαμικής Πολιτικής, σε άρθρο του στο The Conversation.

Το ερώτημα είναι τι είδους νομοθετικό σώμα – τι είδους κοινοβούλιο – θα μας προστατεύσει;

Είναι λογικό να προσαρμόζουμε τους νόμους ώστε να ανταποκρίνονται στις μεταβαλλόμενες απειλές, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορούμε πάντα να νομοθετήσουμε για την ασφάλειά μας.

Μαθήματα από τους νεοναζί στη Γερμανία

Αντί να επικεντρωνόμαστε στη βελτίωση της νομοθεσίας, πρέπει να εστιάσουμε στην ενίσχυση της δημοκρατίας, υποστηρίζει ο Barton.

Η εμπειρία δύο κορυφαίων δυτικών δημοκρατιών μας υπενθυμίζει με τον πιο έντονο τρόπο την πρόκληση που αντιμετωπίζουμε.

Πιθανώς καμία δυτική δημοκρατία δεν έχει κάνει περισσότερα για την καταπολέμηση των ναζιστικών και νεοναζιστικών ιδεών και της έκφρασής τους από τη σύγχρονη Γερμανία.

Αν ποτέ αυστηρότερη νομοθεσία μπορούσε να μας προστατεύσει από την άνοδο του φασισμού, αυτό θα είχε συμβεί στη Γερμανία.

Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει.

Η Γερμανία αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα νεοναζιστικής στρατολόγησης στις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων και σε ολόκληρη τη γερμανική κοινωνία, παρά τα προσεκτικά κατασκευασμένα εμπόδια που έχουν τεθεί για να το αποτρέψουν.

Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η άνοδος της υποστήριξης για την ακροδεξιά πολιτική στη Γερμανία.

Κάθε χρόνο, το κόμμα Alternative Für Deutschland (AfD) κερδίζει έδαφος σταθερά και, αν δεν υπήρχε το «τείχος προστασίας» που έχει σχεδιαστεί για να κρατά κόμματα όπως το AfD εκτός των κυβερνητικών συνασπισμών, η δύναμη της λαϊκής υποστήριξής του θα του είχε σίγουρα εξασφαλίσει μια θέση στην κυβέρνηση μέχρι τώρα.

Στην πραγματικότητα, φαίνεται όλο και πιο δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς το AfD θα μπορούσε να μείνει εκτός εξουσίας στη Γερμανία.

Και ενώ αρνείται την ξεκάθαρη νεοναζιστική του κληρονομιά, το κόμμα κάνει ανοιχτά εκστρατεία με ιδέες που συνδέονται με τους υπερασπιστές της λευκής υπεροχής και το σύνθημα «Η Γερμανία για τους Γερμανούς».

Μια εναλλακτική λύση: ενίσχυση της δημοκρατίας

Ακόμα πιο ανησυχητική από την περίπτωση της Γερμανίας είναι η περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών και του μεγάλου Ρεπουμπλικανικού «ελέφαντα στο δωμάτιο».

Κατά την πρώτη θητεία του ως προέδρου, η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ ήταν διχασμένη και απρόθυμη να εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμά του.

Ωστόσο, κατά τη δεύτερη θητεία του, μια πολύ διαφορετική ομάδα διοίκησης εργάζεται με σκοπό να επιφέρει μια ριζική αναδιαμόρφωση της αμερικανικής πολιτικής και το τέλος της αμερικανικής δημοκρατίας όπως την γνωρίζουμε.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στο Κογκρέσο δεν προσπαθεί πλέον να εμποδίσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του προέδρου.

Αντίθετα, είμαστε μάρτυρες της εφαρμογής σε μεγάλη κλίμακα και με γρήγορο ρυθμό των ριζοσπαστικών σχεδίων του Project 2025, τα οποία είχαν καταρτιστεί προσεκτικά πριν από την αξιοσημείωτη εκλογική νίκη του Τραμπ.

Το γεγονός ότι το ένα δικαστήριο μετά το άλλο έχει κηρύξει τις ενέργειές του παράνομες δεν εμποδίζει καθόλου το σχέδιο.

Ακραία στοιχεία μέσα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ

Η φύση αυτού του ριζοσπαστικού προγράμματος φαίνεται πιο έντονα στις ιδέες, και τώρα στην πλήρως εφαρμοσμένη πολιτική, του συμβούλου εθνικής ασφάλειας του Τραμπ, Στίβεν Μίλερ.

Ο Μίλερ βρίσκεται πίσω από την επέκταση και την επιθετική εφαρμογή της εκστρατείας σύλληψης και απέλασης της Υπηρεσίας Μετανάστευσης και Τελωνείων (ICE).

Μπορεί να μην είναι νόμιμο για ανώνυμους, μασκοφόρους αξιωματικούς της ICE να στοχοποιούν Λατίνους και άλλους Αμερικανούς με σκούρο δέρμα, να τους συλλαμβάνουν βίαια, να τους στοιβάζουν σε ανώνυμα φορτηγά και να τους εξαφανίζουν σε απομακρυσμένους χώρους κράτησης για εβδομάδες. Αλλά αυτό ακριβώς κάνει η ICE.

Θα ήταν ανακριβές να αποκαλέσουμε τον Μίλερ νεοναζί.

Αλλά αυτό που δεν είναι αμφισβητήσιμο είναι ότι υποστηρίζει ανοιχτά και εφαρμόζει τις ιδέες της λευκής υπεροχής για τη «μεγάλη αντικατάσταση» χωρίς κανένα αίσθημα ντροπής ή οποιοδήποτε επίπεδο ευθύνης.

Η περίπτωση της Ελλάδας

Η εμπειρία της Ελλάδας με τη Χρυσή Αυγή είναι μια ξεκάθαρη υπενθύμιση πως η δημοκρατία δεν είναι ποτέ δεδομένη — και ότι ο φασισμός δεν έρχεται πάντα με στρατιωτικές μπότες, αλλά πολλές φορές τυλίγεται με τη νομιμότητα της κάλπης.

Παρά το γεγονός ότι το κόμμα αυτό οδηγήθηκε ενώπιον της Δικαιοσύνης και καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση, η εμφάνισή του στη Βουλή και η κοινωνική του διείσδυση δεν ήταν τυχαία.

Ήταν αποτέλεσμα πολιτικής ανοχής, ρητορικής μίσους που κανονικοποιήθηκε και θεσμικής αδράνειας.

Στην Ελλάδα, όπως και παντού, ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν τελειώνει με μια καταδίκη. Είναι συνεχής και απαιτεί επαγρύπνηση, παιδεία, κοινωνική συνοχή και, πάνω απ’ όλα, πολιτική ευθύνη.



Πηγή: in.gr

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ