Για να κατανοήσει κανείς την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και θεσμική κρίση που διανύει αυτή τη στιγμή η Γαλλία, πρέπει να επικεντρωθεί στους Γάλλους και τις Γαλλίδες. Και κυρίως εκείνους της περιφέρειας. Γιατί, Γαλλία δεν είναι μόνο το Παρίσι, και το Παρίσι δεν αντιπροσωπεύει ολόκληρη τη Γαλλία.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια, που εκφράστηκε εκκωφαντικά από τα «κίτρινα γιλέκα» τον χειμώνα του 2018, δεν εξαφανίστηκε επειδή σταμάτησαν οι διαδηλώσεις. Υπάρχει παντού, διάχυτη, σε όλη τη χώρα. Η απογοήτευση απέναντι στην πολιτική τάξη είναι εδώ και είναι ακόμη μεγαλύτερη. «Ο πρόεδρος Μακρόν διέσχισε ολόκληρη τη χώρα για να ακούσει επί ώρες τα αιτήματα των πολιτών, υποσχόμενος ότι στο τέλος θα παρουσιαστεί μια έκθεση με τα συμπεράσματα του και ότι θα λάβει μέτρα. Αλλά δεν συνέβη τίποτα. Ναι, οι Γάλλοι συνηθίζουν να παραπονιούνται, αλλά δεν αμφισβητούν ποτέ τους θεσμούς τους. Ομως τώρα, με αυτήν την αδιαφορία, έχασαν και την ελάχιστη πίστη που είχαν στην πολιτική τάξη», διαβεβαιώνει η πολιτική αναλύτρια Ανιές Μολινιέ Βερντιέ.
Η εκρηκτική αύξηση του κόστους ζωής οδήγησε σε μια βίαιη φτωχοποίηση του πληθυσμού, παρά το γεγονός, ότι οι μακροοικονομικοί δείκτες δείχνουν πως η ύφεση περιορίστηκε. Πολλές επιχειρήσεις – μικρομεσαίες και μεσαίες – δυσκολεύονται ακόμα να αποπληρώσουν τα δάνεια που έλαβαν κατά τη διάρκεια της Covid-19, αφού δεν ήταν επιδοτήσεις αλλά κρατικά δάνεια.Πολλές μεγαλύτερες επιχειρήσεις, ακόμη και κολοσσοί, όπως η οικογένεια Μιλιέ, ιδιοκτήτες της Leroy Merlin, προτιμούν να μεταφέρουν την έδρα τους στο Βέλγιο για να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Οσο για τους συνταξιούχους, που στοχοποιούνται από τον (σύντομα τέως) πρωθυπουργό Φρανσουά Μπαϊρού, ο οποίος τους αποκάλεσε «μπουμέρ», κατηγορούνται ότι δεν έζησαν πόλεμο και κοστίζουν υπερβολικά στο κράτος – παρότι είναι εκείνοι που στηρίζουν την κατανάλωση.
«Ανεβαίνοντας δραματικά, η Ακρα Δεξιά όπως και η Ακρα Αριστερά αναστάτωσαν τους θεσμούς ζητώντας ένα καινούργιο Σύνταγμα για τη Γαλλία, αφού μετά τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης από τον πρόεδρο Μακρόν το 2024, είμαστε σε αδιέξοδο. Τα παραδοσιακά κόμματα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και το χάος έχει εγκατασταθεί. Ακόμα και τα συνδικάτα δεν ακούγονται πλέον. Ομως οι επιχειρηματίες πληρώνουν πολύ ακριβά αυτή την κατάσταση, επειδή η πολιτική αστάθεια καταστρέφει την οικονομία. Την ίδια ώρα όμως, στην πολιτική τάξη της χώρας σχεδόν κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πραγματικά για την αγωνία της Γαλλίας σε σχέση με το χρέος της, ούτε καν για το αν το ΔΝΤ χτυπά την πόρτα μας: τους απασχολεί μόνο η προεδρική εκλογή του 2027», τονίζει η Βερντιέ.
Ετσι, δεν ήταν και τόσο μεγάλη έκπληξη όταν ο πρωθυπουργός ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή για τις 8 Σεπτεμβρίου. Στόχος του – θεωρητικά – ήταν να εξουδετερώσει ένα «ανυπότακτο» κοινοβούλιο, ώστε να το αναγκάσει να εγκρίνει έναν προϋπολογισμό με μέτρα λιτότητας ύψους 44 δισεκατομμυρίων ευρώ, μεταξύ των οποίων και η κατάργηση δύο αργιών. Στην πραγματικότητα όμως, ο Φρανσουά Μπαϊρού γνώριζε ότι θα έπεφτε θύμα πρότασης μομφής σε έναν ή δύο μήνες, καθώς πυκνώνουν τα σύννεφα στο κοινωνικό μέτωπο, και με την κινητοποίηση για τη μεγάλη απεργία στις 10 Σεπτεμβρίου από πολλά συνδικάτα.
Σε κάθε περίπτωση, στην Εθνοσυνέλευση, τα νούμερα δεν βγαίνουν για να περάσει η πρόταση του. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι η μόνη αμυδρή ελπίδα του πρωθυπουργού να αποφύγει την απώλεια της πλειοψηφίας και την προδιαγεγραμμένη παραίτησή του.
Μπορεί, σαν τον Δον Κιχώτη, ο Μπαϊρού να θέλει να πιστέψει ότι υπάρχει ελπίδα να ξεπεράσει την τελευταία στιγμή κι αυτό το εμπόδιο, αλλά δύσκολα θα αφήσει κάποιο ηρωικό αποτύπωμα στην γαλλική πολιτική ιστορία. Τα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος θα τον αναφέρουν μάλλον ως «ζωντανή απόδειξη» της θεωρίας του Ταλεϊράνδου (Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord), που συνήθιζε να λέει ότι «ο καλύτερος τρόπος να ανατρέψεις μια κυβέρνηση είναι να είσαι μέρος της».
Ηδη, οι Γάλλοι δείχνουν να γύρισαν τη σελίδα της κυβέρνησης Μπαϊρού. Σύμφωνα με το τελευταίο γκάλοπ για τον ραδιοφωνικό σταθμό RTL, το 68% δεν τον θέλει πια και το 56% επιθυμεί να διαλύσει τη Βουλή ο πρόεδρος Μακρόν.
Παράλληλα, η οικονομία υποφέρει. Εδώ και αρκετές ημέρες, τα γαλλικά επιτόκια πλησιάζουν επικίνδυνα εκείνα της Ιταλίας. Η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα δανείζονται ήδη φθηνότερα από τη Γαλλία, ενώ για βραχύτερες διάρκειες, όπως τα πενταετή ομόλογα, η Ιταλία εξασφαλίζει επίσης πιο ευνοϊκούς όρους.
Αλλά στο ερώτημα «τι θα γίνει αν πέσει η κυβέρνηση;» η απάντηση είναι μία: τίποτα. Ο γάλλος πρόεδρος λέει ότι δεν θα αφήσει τη χώρα στα χέρια των διαδηλωτών και ότι θα κρατήσει την κατάσταση έτσι ακόμη για έναν χρόνο. Ως το 2027, οπότε οι Γάλλοι θα αποφασίσουν ποιος είναι αρκετά υπεύθυνος για να σώσει τη Γαλλία. Την ίδια ώρα, όμως, όλο και περισσότεροι Γάλλοι, κυρίως νέοι αλλά και όχι μόνο, απλώς φεύγουν από τη χώρα…
Πηγή: tanea.gr
