Στη μεγάλη σύνοδο στον Λευκό Οίκο, ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να προσφέρει τους Ευρωπαίους κάποιες διασφαλίσεις, ώστε να ξεκινήσουν οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία. Αν και είναι αμφίβολο εάν αυτές τηρηθούν, οι Ευρωπαίοι, εξαρχής φαίνονται αδύναμοι, ζητώντας πράγματα που δεν μπορούν να επιβάλλουν.
Η Ουκρανία και η Ρωσία μπορεί να συμφωνήσουν σε μια ειρηνευτική συμφωνία και οι ΗΠΑ και η Ευρώπη να καταβάλουν κάθε προσπάθεια ώστε να λειτουργήσει το μεταπολεμικό καθεστώς ασφάλειας. Ωστόσο, οι εδαφικές διεκδικήσεις είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε ναυάγιο διαπραγματεύσεις.
Είναι σαφές ότι ζούμε σε μία από εκείνες τις επικίνδυνες ιστορικές στιγμές όπου η μοίρα μπορεί να γύρει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, ωστόσο, βλέποντας τις εξελίξεις ο έγκριτος Γερμανός δημοσιογράφος Βόλφγκανγκ Μινχάου, διαπιστώνει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ παρά την αλαζονεία του, διαθέτει τουλάχιστον μια στρατηγική, ενώ οι Ευρωπαίοι όχι.
Ο Τραμπ θέλει να απεμπλακεί από την Ουκρανία, καθώς σύμφωνα με την ανάλυση του δημοσιογράφου στο Unherd, είναι απίθανο να αλλάξει γνώμη και να επιστρέψει στην πολιτική της εποχής Μπάιντεν περί άνευ όρων στήριξης της Ουκρανίας.
«Όπως ο επιχειρηματίας ακινήτων που βάζει πρώτα προκαταβολή, έτσι κι ο Τραμπ έχει επενδύσει πολιτικό κεφάλαιο σε μια ειρηνευτική διαδικασία και δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Αυτό το σενάριο θα ήταν πολύ κακό για την Ουκρανία και για την Ευρώπη. Η Αμερική θα αποσυρόταν—πραγματικά αυτήν τη φορά».
Έτσι, θα έμεναν οι Ευρωπαίοι να στηρίξουν την Ουκρανία και να οικοδομήσουν μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας χωρίς αμερικανική υποστήριξη. Ωστόσο, ο Μινχάου σημειώνει ότι αυτή δεν είναι μια πραγματικότητα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν να διαχειριστούν, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζονται αυστηροί έναντι της Ρωρίας.
Δεν υπάρχουν δυνατότητες
«Η εμπλοκή τους θα έπρεπε να είναι πολύ μεγάλη» σημειώνει ο Μινχάου για να εξηγήσει το αδυάντο της ευρωπαϊκής συμμετοχής. «Η γραμμή μετώπου Ουκρανίας–Ρωσίας είναι, αυτή τη στιγμή, περίπου 1.200 χιλιόμετρα. Κι αυτό δεν περιλαμβάνει το υπόλοιπο de jure σύνορο της Ουκρανίας προς βορρά και ανατολικά με τη Ρωσία και τη Λευκορωσία. Έχουν γίνει ορισμένες συγκρίσεις με την κατάσταση στην Κορέα—αλλά η αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη εκεί έχει μήκος μόλις 250 χιλιόμετρα».
Η επαρκής φύλαξη ενός τόσο μεγάλου συνόρου από την ουκρανική πλευρά θα απαιτούσε τεράστιο αριθμό στρατευμάτων, έως και 150.000 Ευρωπαίους στρατιώτες.
«Αυτό είναι πολύ μεγαλύτερη ανάπτυξη δυνάμεων από ό,τι έχει φανταστεί οποιοσδήποτε άλλος» υπογραμμίζει.
«Και ακόμη κι αν το ήθελαν, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν διαθέτουν τα αναγκαία στρατεύματα για να προσφέρουν πραγματικές διαβεβαιώσεις στο Κίεβο» λέει θυμίζοντας πως ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Γιόχαν Βάντεφουλ, παραδέχθηκε πρόσφατα ότι η Γερμανία πιθανότατα δεν θα είχε τη δυνατότητα να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία.
«Και ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να είναι πρόθυμο να διακηρύξει την πολιτική του δέσμευση, είναι αμφίβολο ότι μπορεί να την υποστηρίξει ουσιαστικά».
Ανάλυση του RUSI πέρυσι ανέφερε ότι η Βρετανία δεν διαθέτει αρκετό εξοπλισμό για να συντηρήσει μια κανονική τεθωρακισμένη μεραρχία τριών ταξιαρχιών. Ακόμη και η ανάπτυξη μίας μόνο ταξιαρχίας θα απορροφούσε το 70–80% των συνολικών δυνατοτήτων μηχανικού μάχης του βρετανικού στρατού.
Μεθυσμένοι από τον πόλεμο
Η μεγάλη δυσκολία για τους Ευρωπαίους ηγέτες, καταλήγει ο Μινχάου, θα είναι πως να αντιμετωπίσουν τους «μεθυσμένους από πόλεμο» υποστηρικτές τους στο εσωτερικό.
«Στον ευρωπαϊκό πολιτικό και μιντιακό χώρο έχει υπάρξει πολλή επευφημία και φανατισμός υπέρ αλλαγής καθεστώτος, με πολλούς πρόσφατους τίτλους να επιμένουν ότι η Ρωσία δεν πρέπει να επιβραβευθεί για την επιθετικότητά της».
Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Γερμανός αναλυτής: «Κανένας από αυτούς δεν έχει, βεβαίως, στρατιωτική στρατηγική νίκης, γιατί στρατηγική σκέψη δεν είναι αυτό που κάνουν οι μορφωμένοι Ευρωπαίοι. Χρησιμοποιούν την παθητική φωνή όταν μιλούν ή γράφουν: «κάτι πρέπει να γίνει», απαγγέλλουν, ενώ σπάνια λένε: «θα κάνουμε αυτό και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε θυσίες γι’ αυτό».
Ο Μινχάου υπογραμμίζει κλείνοντας πως ο υπόλοιπος κόσμος δεν βλέπει τη Ρωσία όπως την βλέπει η Ευρώπη. «Αυτή η ευρωκεντρική οπτική δεν κυριαρχεί πλέον στον παγκόσμιο δημόσιο λόγο—εκτός, φυσικά, από την ίδια την Ευρώπη».
Πηγή: in.gr
