Στις όχθες της μικροσκοπικής αλμυρής λίμνης του Σλαβιάνσκ, όπου τα ιαματικά νερά προσφέρουν στιγμές προσωρινής παρηγοριάς, η φωνή του πολέμου σβήνει μόνο για λίγο. Μόλις λίγα μίλια μακριά, οι ανατολικές γραμμές του μετώπου βρυχώνται. Και κάπου ανάμεσα στις βουτιές, στις κραυγές των παιδιών και στους ήχους των σειρήνων, η ιδέα μιας διπλωματικής λύσης στην Αλάσκα φαντάζει σχεδόν σουρεαλιστική.
«Νιώθω σαν να απομακρύνομαι από την πραγματικότητα», λέει ο Μιχάιλο τοπικός δημοσιογράφος, κοιτώντας από την άμμο τη λίμνη που δεσπόζει πίσω από ένα παλιό τσιμεντένιο καταφύγιο. Αστειεύεται, αποκαλώντας την πόλη του «την Σολτ Λέικ του Σλαβιάνσκ», αλλά πίσω από το χαμόγελο κρύβεται φόβος: ο φόβος πως η Ρωσία, αν κλείσει συμφωνία με τις ΗΠΑ, μπορεί να καταπιεί ό,τι απέμεινε από το Ντονμπάς.
Η πρόταση του Κρεμλίνου για κατάπαυση του πυρός, με αντάλλαγμα τα εδάφη που ακόμα δεν έχει καταλάβει, τρομάζει τους κατοίκους. Ο Μιχάιλο το λέει καθαρά: «Πολλοί από τους φίλους μου λένε ότι θα μείνουν. Αλλά αν γίνει αυτό, όλοι θα πρέπει να φύγουμε. Δεν νομίζω όμως ότι θα συμβεί».
Η Λουντμίλα σε αναπηρικό αμαξίδιο μετά από έκρηξη νάρκης πριν δύο χρόνια, είναι πιο κυνική: «Όλα είναι ένα θέατρο. Λένε ένα, κάνουν άλλο. Αυτή είναι η πολιτική τους».
Η πρόταση του ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ Στιβ Γουίτκοφ, έφτασε χωρίς σαφείς όρους. Και απορρίφθηκε άμεσα από το Κίεβο. Όμως ήδη έχει σπείρει πανικό στην πόλη του Ντόνετσκ όπου οι ζωές των κατοίκων μοιάζει να έχουν διαλυθεί.
Ακόμη στο Σλαβιάνσκ, η μνήμη της κατάληψής του το 2014 από φιλορώσους αυτονομιστές παραμένει ζωντανή. Οι Ουκρανοί το ανέκτησαν τότε. Σήμερα, νέες τάφροι σκάβονται στη δυτική πλευρά, καθώς η πόλη προετοιμάζεται για το χειρότερο δυνατό σενάριο.
Στο μαιευτήριο η Ταΐσια κρατώντας την νεογέννητη κόρη της δήλωσε: «Είδα τις ειδήσεις. Αυτό θα ήταν καταστροφή. Αλλά δεν εξαρτάται από εμάς. Θα μας πάρουν τα σπίτια και δεν θα έχουμε πει λέξη».
Επίσης ο θάνατος της Σοφίας Λαμέχοβα και της οικογένειάς της στο Κίεβο, μετά από ρωσική αεροπορική επιδρομή, υπενθυμίζει πως από τον πόλεμο δύσκολα ξεφεύγεις. Είχαν μετακομίσει από το Σλαβιάνσκ για ασφάλεια. Επέστρεψαν νεκροί, μαζί. «Δεν μπορείς να το δεχτείς αυτό ως άνθρωπος», λέει ο πατέρας της.
Στο γειτονικό Κραματόρσκ οι επιθέσεις είναι σχεδόν καθημερινές, και όμως η ζωή συνεχίζεται. Στρατιώτες, νοσοκόμες, μητέρες, παιδιά. Οι σειρήνες δεν τρομάζουν πια. Έγιναν μέρος της καθημερινότητας.
Τέλος στον σιδηροδρομικό σταθμό, η Τετιάνα σφίγγει στην αγκαλιά της τον Σεργκέι στρατιώτη που πήρε μέρος στο μέτωπο από τη δεύτερη κιόλας μέρα της ρωσικής εισβολής. Δύο μέρες άδεια, δύο γενέθλια μαζί, δυο νύχτες χωρίς πόλεμο. Τα δάκρυά της τρέχουν αθόρυβα. «Δεν με νοιάζουν τα εδάφη», ψιθυρίζει. «Θέλω μόνο να ζήσει. Να γυρίσει σπίτι. Αυτό είναι όλο».
Με πληροφορίες από CNN
Πηγή: tanea.gr
