Το όνομά μου είναι Τραμπ. Ντόναλντ Τραμπ

Το όνομά μου είναι Τραμπ. Ντόναλντ Τραμπ

«Ο Τραμπ κερδίζει τον εμπορικό πόλεμο που κήρυξε». Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν, σε πρόσφατες αναλύσεις τους, δύο εμβληματικά ΜΜΕ με έδρα στις απέναντι όχθες του Ατλαντικού: οι αμερικανικοί New York Times και η γαλλική le Monde. Προφανώς, δεν πρόκειται για σύμπτωση.

Για του λόγου το αληθές, η συμφωνία την οποία αναγκάστηκε να συνάψει η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ήρθε να αποδείξει, άλλωστε, ότι ακόμη και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη, στην οποία ανήκουν τρία από τα επτά μέλη της ομάδας G7, δεν τόλμησε να οδηγηθεί σε μια κατά μέτωπο σύγκριση με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. «Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε στις δεδομένες συνθήκες», δήλωσε ο αρμόδιος Επίτροπος, Μάρος Σέφκοβιτς, παραδεχόμενος τη συνθηκολόγηση απέναντι στην απειλή ενός ολοκληρωτικού εμπορικού πολέμου – η οποία, σύμφωνα με την ισπανική el Pais, αναδεικνύει «τη γεωπολιτική αδυναμία της ΕΕ».

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι της «μαύρης μέρας» για την Ευρώπη, όπως τη χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Φρανσουά Μπαϊρού, είχε προηγηθεί μία αντίστοιχη για την Ιαπωνία. Ένα ακόμη μέλος της G7, δηλαδή, που επίσης αναγκάστηκε, χωρίς πολλά-πολλά, να δεχθεί δασμούς της τάξης του 15%, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της ΕΕ.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display(‘300x250_m1’); });

Κέρδος εκατοντάδων δισ. ετησίως

Αξίζει να σημειωθεί ότι μόνο από αυτές τις δύο συμφωνίες και με βάση την αξία των ευρωπαϊκών και ιαπωνικών εξαγωγών προς την Ευρώπη (532 και 148 δισ. δολάρια αντιστοίχως για το 2024), το αμερικανικό κράτος υπολογίζει ότι θα βάζει στα ταμία του κάπου 100 δισ. δολάρια επιπλέον κάθε χρόνο. Στην περίπτωση δε που επιτευχθεί κάτι ανάλογο με τους υπόλοιπους σημαντικούς εμπορικούς εταίρους των ΗΠΑ – κυρίως Μεξικό, Καναδά και Κίνα – τότε τα έσοδα από τους δασμούς θα αγγίξουν τα 300 δισ. κάθε χρόνο.

Πρόκειται για ένα ποσό που, από όποια πλευρά και να το δει κανείς, δεν είναι αμελητέο, καθώς αντιστοιχεί περίπου στο 1% του αμερικανικού ΑΕΠ. Αυξάνεται δε ακόμη περισσότερο εάν συνυπολογιστούν και οι δεσμεύσεις Ευρωπαίων και Ιαπώνων για επενδύσεις στις ΗΠΑ και αγορές ιαπωνικών

googletag.cmd.push(function() { googletag.display(‘300x250_m2’); });

προϊόντων αξίας πολλών εκατοντάδων δισ. για την επόμενη τριετία. Πρόκειται, αναμφίβολα, για ένα σοβαρό κεφάλαιο που έρχεται να καλύψει τις «τρύπες» που έχουν ανοίξει στον προϋπολογισμό οι φοροαπαλλαγές του (κυρίως προς τα υψηλά εισοδήματα και τις επιχειρήσεις). Ισχυριζόμενος, παράλληλα, ότι κατήγαγε μια σημαντική νίκη απέναντι σε όλους εκείνους που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ισχύ των ΗΠΑ και τη δική του αποφασιστικότητα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display(‘300x250_middle_2’); });

«Το όνομά μου είναι Τραμπ. Ντόναλντ Τραμπ», μπορεί πλέον να πει σε όλους όσοι εξακολουθούν να προσποιούνται πως δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν καλά – παραφράζοντας την περίφημη έκφραση και το αλαζονικό ύφος του πιο γνωστού πράκτορα όλων των εποχών.

Μόνο που οι καλές ειδήσεις για τον ένοικο του Λευκού Οίκου τελειώνουν κάπου εδώ. Όπως και η ανακούφιση για εκείνους που πίστεψαν ότι αποδεχόμενοι την εκβιαστική συμφωνία που τους παρουσίασε, θα ξεμπλέξουν μια και καλή μαζί του. Οι αιτίες γι’ αυτό είναι πολλές – κυρίως, όμως, είναι τρεις.

Οι τρεις αιτίες της αβεβαιότητας

Η πρώτη αφορά στις δεσμεύσεις που ανέλαβαν Βρυξέλλες και Τόκιο, η υλοποίηση των οποίων δεν είναι δεδομένη. Ειδικά όσον αφορά στις ιδιωτικές επενδύσεις στις ΗΠΑ, είναι απορίας άξιο πώς η φον ντερ Λάιεν και ο Ιάπωνας πρωθυπουργός, Σιγκέρου Ισίμπα, θα καταφέρουν να πείσουν ή, ακόμη χειρότερα, να εξαναγκάσουν τους ευρωπαϊκούς επιχειρηματικούς ομίλους και τους διαχειριστές κεφαλαίων να ρίξουν τα λεφτά τους στην αμερικανική αγορά.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display(‘300x250_middle_3’); });

Η δεύτερη έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Τραμπ δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι οριστικά ο αδιαμφισβήτητος νικητής εάν δεν «υποτάξει» τον εξαρχής βασικό του αντίπαλο: την Κίνα του Σι Τζινπίνγκ. Μόνο που εδώ τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα όσο με τους Ευρωπαίους και τους Ιάπωνες, καθώς το Πεκίνο διαθέτει και οικονομική ισχύ και στρατιωτική μηχανή και εναλλακτικές επιλογές. Έτσι, έστω και αν υπάρξει παράταση της ανακωχής (όπως όλα δείχνουν ότι θα συμβεί), η τελική συμφωνία θα είναι διαφορετική και πιο ισορροπημένη – εφόσον βεβαίως επιτευχθεί.

Η τρίτη αιτία, τέλος, είναι η πιο σοβαρή και παραπέμπει στο νέο διεθνές σκηνικό που έχει δημιουργηθεί. «Η νέα παγκόσμια εμπορική τάξη πραγμάτων του Τραμπ είναι εύθραυστη», εκτιμά ανάλυση στην Wall Street Journal. «Το σχέδιο του προέδρου για την αναμόρφωση του διεθνούς εμπορίου παίρνει σάρκα και οστά, αλλά σηματοδοτεί την έναρξη ενός πειράματος το οποίο, όπως τονίζουν οι οικονομολόγοι, μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες», σημειώνουν και οι New York Times. Για τον «χαοτικό και φαντασιακό κόσμο

των δασμών του Τραμπ», κάνει από την πλευρά του λόγο το περιοδικό Time, αμφισβητώντας την αποτελεσματικότητα της τακτικής που ακολουθείται.

Η εμπειρία του ’30

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Με απλά λόγια, ότι το πιθανότερα σενάριο είναι πως ο (εμπορικός καταρχάς) πόλεμος θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί. Το γιατί εξηγεί σε μεγάλο βαθμό η παρακάτω διαπίστωση του ρεπορτάζ των Financial Times, που επικαλείται έρευνα του Εργαστηρίου Προϋπολογισμού του πανεπιστημίου Γέιλ: Οι μέσοι δασμοί που επιβάλλουν σήμερα οι ΗΠΑ, ακόμη και μετά τις συμφωνίες που υπογράφει ο Τραμπ, διαμορφώνονται στο 17,3%, πλησιάζουν δηλαδή στο επίπεδο του 20% στο οποίο είχαν βρεθεί τη δεκαετία του ’30, μετά το Κραχ και τη Μεγάλη Ύφεση.

Το τι ακολούθησε δεν διαφεύγει, προφανώς στους περισσότερους: Η άνοδος του ναζισμού και φασισμού και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος…

Πηγή: tanea.gr

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ