Η συμφωνία που υπέγραψε η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις ΗΠΑ «δεν είναι απλώς ένας δασμολογικός πίνακας αλλά το πρώτο κεφάλαιο μιας νέας σχέσης εξάρτησης», τονίζει ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Σάκης Αρναούτογλου, ασκώντας δριμεία κριτική στο περιεχόμενό της.
Με δήλωσή του, ο κ. Αρναούτογλου επισημαίνει ότι «σε μια εποχή παγκόσμιας ανασφάλειας, η λέξη «σταθερότητα» ακούγεται καθησυχαστική. Όταν όμως η σταθερότητα αγοράζεται με στρατηγικές παραχωρήσεις, μετατρέπεται σε άλλοθι για την αδυναμία. Η νέα εμπορική συμφωνία μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι απλώς μια τελωνειακή συμφωνία, είναι καθρέφτης της σημερινής γεωπολιτικής ισορροπίας. Και ο καθρέφτης αυτός δεν μας κολακεύει. Ας μιλήσουμε ειλικρινά: η Ε.Ε. δέχθηκε σταθερό δασμό 15% για σχεδόν όλα της τα προϊόντα. Δέχθηκε να αγοράζει αμερικανικό LNG αξίας 750 δισ. δολαρίων. Δέχθηκε να προχωρήσει σε επενδύσεις 600 δισ. στην αμερικανική οικονομία. Και όλα αυτά για να αποφύγει… το χειρότερο. Το «χειρότερο» που η ίδια δεν ήταν διατεθειμένη να αντιμετωπίσει με τα δικά της εργαλεία».
Σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, αιτίες είναι «γιατί δεν είχε ενιαία φωνή. Γιατί δεν είχε εναλλακτικές πηγές ενέργειας οργανωμένες. Γιατί δεν είχε το θάρρος να πει όχι όταν το «όχι» δεν συνοδευόταν από άμεσο σχέδιο. Γιατί, εν τέλει, η Ευρώπη μπήκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με ανάγκη, ενώ η άλλη πλευρά μπήκε με στρατηγική».
Με τη συμφωνία αυτή, υποστηρίζει ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, «η Ευρώπη αποδέχεται το ρόλο του πειθήνιου εμπορικού εταίρου, του αγοραστή ενέργειας, του επενδυτή σε άλλη ήπειρο, του προμηθευτή στρατηγικών πρώτων υλών, χωρίς εγγυήσεις ανταποδοτικότητας, χωρίς συμμετρικούς όρους. Κατά την ταπεινή μου άποψη: αυτός δεν είναι ο δρόμος μιας ισχυρής Ευρώπης. Είναι ο κατήφορος μιας πολιτικής που προτιμά να διαχειρίζεται ήττες ως μικρές νίκες. Μιας πολιτικής που βαφτίζει τη σύμπλευση “ισορροπία”, την εξάρτηση “διπλωματία”, την ανάγκη “στρατηγικό ρεαλισμό”».
Ο κ. Αρναούτογλου υπογραμμίζει ότι «η Ευρώπη χρειάζεται να υπερασπιστεί τον ρόλο της όχι μόνο ως οικονομική δύναμη, αλλά ως αξιακή δύναμη. Να επενδύσει στην εσωτερική της ανθεκτικότητα. Να μην επιλέγει κάθε φορά την πιο άνετη λύση, αλλά τη λύση που διατηρεί την ελευθερία της επιλογής. Να θυμηθεί πως το πολιτικό της βάρος χτίστηκε όχι σε συμφωνίες ανάγκης, αλλά σε συμμαχίες αρχών. Η σιωπή δεν είναι σταθερότητα. Είναι αναβολή. Και αν σήμερα σιωπούμε μπροστά σε 15% δασμούς, αύριο τι θα δεχθούμε για να αποφύγουμε μια νέα κρίση; Κι αν κάθε φορά παραχωρούμε κάτι για να «κερδίσουμε χρόνο», πόσος χρόνος μας μένει μέχρι να μην έχουμε τίποτε άλλο να παραχωρήσουμε; Η Ε.Ε. δεν πρέπει να είναι ο καλός πελάτης του κόσμου. Οφείλει να είναι ισότιμος συνομιλητής. Και αν αυτό σημαίνει δυσκολίες, αντίσταση, επένδυση στην αυτάρκεια και κοινή στρατηγική, τότε ας είναι. Γιατί χωρίς αυτά, η «σταθερότητα» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμη όνομα για την ήττα. Αλλά και εδώ βρίσκεται η ελπίδα: η Ευρώπη έχει ακόμη επιλογές. Έχει φωνή. Έχει δημοκρατικά εκλεγμένους θεσμούς, ισχυρό Κοινοβούλιο, ενεργούς πολίτες, νέες γενιές που δεν συμβιβάζονται. Έχει εμπειρία από λάθη και δύναμη να τα διορθώνει. Και κυρίως: έχει λόγο ύπαρξης, όχι μόνο ως κοινή αγορά, αλλά ως κοινός πολιτισμός».
Πηγή: tanea.gr
