Πρόσφατα, πρώην αξιωματούχος αναφερόμενος στον διοικητή της Κεντρικής Διοίκησης των ΗΠΑ, Έρικ Κουρίλα, σχολίασε: «Είναι μεγάλος τύπος, γυμνασμένος, με αυτή την εμφάνιση του «θανατηφόρου» που επιδιώκουν». Όσο οι στρατιωτικοί σύμβουλοι «φαίνονται σκληροί και μαχητές», πρόσθεσε, ο υπουργός Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ «πειθαρχεί εύκολα στην άποψή τους». Τι κίνδυνοι ελοχεύουν στην μίξη πολιτικής και αρρενωπότητας;
Υπενθυμίζεται ότι ο Κουρίλα είναι ο άνθρωπος των Ισραηλινών στο στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, πάνω στον οποίο βασίστηκαν για να εμπλακούν οι ΗΠΑ στον βομβαρδισμό του Ιράν.
Σε ανάλυσή της στο αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy, η Άλις Λάσμαν, ειδική σε ζητήματα φύλου και στην παγκόσμια οικονομία, υποστηρίζει ότι η επιρροή του Κουρίλα αποκαλύπτει μια ευρύτερη αλήθεια: στη δεύτερη θητεία Τραμπ, η υπερ-αρρενωπότητα έχει γίνει η κυρίαρχη λογική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
«Η αρρενωπότητα από μόνη της -συνδεδεμένη με χαρακτηριστικά όπως η ηγεσία, η δύναμη και το θάρρος- δεν είναι κακή» σημειώνει η ίδια. «Όμως ένας τύπος παραδοσιακής αρρενωπότητας, που ορίζεται από επιθετικότητα, ανεξέλεγκτο συναίσθημα και παρορμητικότητα, είναι, και έχει γίνει κινητήριος δύναμη σε μια διοίκηση που προτιμά προληπτικές επιθέσεις για το εθνικό συμφέρον παρά τις αξίες των ΗΠΑ» επισημαίνει.
Αυτή η λογική δεν είναι καινούργια, όμως συνεχίζει η Λάσμαν υπενθυμίζοντας ότι ακόμα και οι πιο παραδοσιακές μέθοδοι διαπραγμάτευσης στην ιστορία των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν αρρενωπό λόγο. «Ο Πρόεδρος Τζ.Φ. Κένεντι είχε καυχηθεί πως “έκοψε τα [όργανα] του Χρουστσόφ” κατά την κρίση των πυραύλων της Κούβας».
Σήμερα ξεχειλίζει το «αντριλίκι» στην πολιτική
Σήμερα όμως, λέει η πανταχού παρουσία της αρρενωπότητας είναι πρωτοφανής. «Σήμερα, η εξωτερική πολιτική μετατρέπεται σε ένα μηδενικού αθροίσματος παιχνίδι, όπου οι ηγέτες ενθαρρύνονται να επιδείξουν αρρενωπότητα που να σηματοδοτεί κυριαρχία, έλεγχο και ισχύ — ή να φανεί αδύναμοι».
Όπως φάνηκε από την επίθεση στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, η υπερ-αρρενωπότητα πλέον διαμορφώνει άμεσα τις τακτικές κινήσεις των ΗΠΑ, υπερισχύοντας των διπλωματικών συνεπειών ή των κινδύνων κλιμάκωσης, λέει.
Η διπλωματία, κάποτε προνόμιο της κοινωνικής ελίτ, βασιζόταν σε αυστηρό πρωτόκολλο και διακριτική διαπραγμάτευση — όχι σε επιδείξεις σωματικής ανδρείας. Τώρα, αυτή η προσέγγιση παρουσιάζεται ως ευνουχιστική. Όπως είπε ανώνυμος αξιωματούχος στον NBC News, η παραδοσιακή διπλωματία είναι «παιχνίδι του τηλεφώνου». Ταυτόχρονα, η επικοινωνία γίνεται δημόσια, με την προεδρία τύπου reality TV, που ανατρέπει την ιδέα ότι η διπλωματία δεν προοριζόταν για μαζική κατανάλωση.
Όπως στις τηλεοπτικές υπερπαραγωγές, η εκπροσώπηση του εθνικού κράτους γίνεται προσωπική υπόθεση. Η Βρετανίδα ακαδημαϊκός Ρόρι Στιούαρτ έχει πει ότι η διπλωματία του Τραμπ κινείται από το τι θα τον κάνει να «φαίνεται σκληρός άνδρας». Η κυβέρνησή του είναι γεμάτη από άνδρες που ενσωματώνουν αυτή τη νοοτροπία, αρκεί να θυμηθούμε τον Χέγκσεθ, που καυχιόταν για τον αριθμό των push‑ups που έκανε το πρωί της ακρόασής του στη Γερουσία.
Καμία επαφή με την πραγματικότητα
Αυτή η στροφή εξωτερικής πολιτικής έχει ενισχυθεί από τη παγκόσμια τάση σύμφωνα με την οποία η αρρενωπότητα γίνεται ολοένα και περισσότερο μέρος της πολιτικής ταυτότητας. Έχουν γραφτεί πολλά για την ανδρική οργή, καθώς οι άνδρες αντιμετωπίζουν εκπαίδευση, αλλαγή εργασίας και προβλήματα ψυχικής υγείας. Παγκοσμίως, πολλοί νέοι άνδρες στρέφονται προς τη δεξιά.
Η Άλις Λάσμαν ρίχνει την ευθύνη στις κοινωνίες που απέτυχαν να δώσουν σαφείς κατευθύνσεις για τον ρόλο των ανδρών, αφήνοντάς τους ευάλωτους σε φωνές που ρίχνουν το φταίξιμο στις γυναίκες.
Όταν η πολιτική δημιουργείται σε βάση την κυρίαρχη αρρενωπότητα, οι ηγέτες αποξενώνονται ακόμα περισσότερο από τους υπαρκτούς τρόμους του πολέμου, σημειώνει η ειδικός. «Μετά τις βόμβες στο Ιράν, ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ για Ουκρανία και Ρωσία, Κιθ Κέλλογκ, δημοσίευσε στο X για την «διαφορετική αίσθηση» στον Δυτικό Τομέα, την οποία συνέκρινε με «ομάδα αθλητών που κέρδισε έναν μεγάλο αγώνα ή σε εταιρεία που κέρδισε σημαντικό συμβόλαιο» — δύο παραδοσιακά ανδρικo–κωδικοποιημένα περιβάλλοντα μηδενικού αθροίσματος.
Την ίδια στιγμή, ο Τραμπ περιέγραψε τις ΗΠΑ ως «νικητές» με τους «σπουδαίους Αμερικανούς Πολεμιστές» που «ποτέ, ποτέ δεν θα αποτύχουν», εξωθώντας την προσοχή από το κόστος σε ανθρώπινα θύματα. Αυτή η δυσαρμονία υπάρχει καιρό στις διεθνείς σχέσεις, όπου η ανθρώπινη δυστυχία είναι ανεκτή στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, αλλά η στάση αυτής της διοίκησης μεταμορφώνει τις διεθνείς κρίσεις σε ένα «γυμναστηριακό σόου» με αλαζονεία.
Αυτή η προσέγγιση, λέει η ειδική, περιορίζει την εξωτερική πολιτική και τη διακυβέρνηση σε απτά, σταθερά αποτελέσματα — απομονώνοντας τη συζήτηση για την ειρήνη, υποβαθμίζοντας τη συνεννόηση και την πολύπλοκη οικοδόμηση συναίνεσης που χαρακτήρισε τον 20ό αιώνα.
Να κρατάμε μικρό καλάθι και για γυναίκες
Ενώ έχουν μεγάλη βάση όσα αναφέρει η Πολλές φορές οι γυναίκες είναι ακόμα χειρότερες από τους άνδρες, τόσο στη βία όσο και στην ανικανότητα.
To 2014 η Κοντολίζα Ράις, πρώην υπουργός Εξωτερικών, συμμετείχε σε καμπάνια απαγόρευσης της λέξης bossy (αυταρχικός) γιατί πλήγωνε τα κορίτσια. Ωστόστο, ήταν η πολιτικός που παραπλάνησε τον αμερικανικό λαό για τα δήθεν πυρηνικά του Ιράκ, σακατεύοντας έτσι μια χώρα. Τα λόγια της γερουσιαστού Μπόξερ αρκούν: «Προσωπικά πιστεύω ότι η πίστη της στην αποστολή που της ανατέθηκε, να πουλήσει τον πόλεμο, ξεπέρασε την σεβασμό της για την αλήθεια».
Η γυναίκα που εγκαινίασε την είσοδο γυναικών στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν η Μαντλίν Ολμπράιτ. Επί των ημερών της συνεχίστηκαν απαρέγκλιτα οι τρομερές κυρώσεις στο Ιράκ, τις οποίες επέβαλαν άνδρες Πρόεδροι και υπουργοί Εξωτερικών. Όταν η δημοσιογράφος Λέζλι Σταλ, προβληματισμένη, τη ρώτησε «…μισό εκατομμύριο παιδιά πέθαναν […] είναι περισσότερα παιδιά από όσα πέθαναν στη Χιροσίμα. Και, ξέρετε, αξίζει τον κόπο;» η πρώτη Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών απάντησε: «πιστεύουμε ότι αξίζει!».
Στην άλλη μεριά του πλανήτη στη Μιανμάρ, η νομπελίστρια πρωθυπουργός και ταυτόχρονα υπουργός Εξωτερικών της χώρας Αούνγκ Σαν Σου Κι κατάφερε να ανατρέψει τη θετική εικόνα της και να τραβηχτεί στα διεθνή δικαστήρια. Η εθνοκάθαρση δεν βρίσκεται στην ατζέντα των φεμινιστών και απ’ ότι φαίνεται η νομπελίστρια εμπλέκεται σε αυτή εις βάρος 100.000 Ροχίνγκια.
‘Εχει δίκιο η Λάσμαν ότι η αρρενωπότητα αντί να χρησιμοποιείται για πολέμους εγωισμού, οι άνδρες πρέπει να στηρίζουν την ηγεσία τους στη φροντίδα και την ενσυναίσθηση. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις γυναίκες.
Πηγή: in.gr
