Οταν ο Εμανουέλ Μακρόν επέλεξε τον Φρανσουά Μπαϊρού, έναν βετεράνο κεντρώο πολιτικό, από τους πιο πιστούς συμμάχους του, ως νέο πρωθυπουργό της Γαλλίας, στις 13 Δεκεμβρίου, λίγοι εξέφρασαν την οποιαδήποτε αισιοδοξία πως η κίνηση αυτή θα σταθεροποιούσε την ταραγμένη πολιτική ζωή της χώρας. Ο Μπαϊρού γινόταν ο τέταρτος πρωθυπουργός της Γαλλίας μέσα στο 2024 – ένα δυσοίωνο ρεκόρ. Και το έργο του διαγραφόταν τεράστιο: καλούνταν να σχηματίσει ένα υπουργικό συμβούλιο ικανό να περάσει νομοσχέδια από τη διασπασμένη, δύστροπη Εθνοσυνέλευση που είχε διώξει κακήν κακώς τον προκάτοχό του, να οριστικοποιήσει έναν προϋπολογισμό έκτακτης ανάγκης ώστε να αποφύγει τη διακοπή βασικών κρατικών υπηρεσιών με το νέο έτος, και – κάτι σαφώς πιο δύσκολο, «τα Ιμαλάια των δυσκολιών» όπως ο ίδιος αναγνώρισε – να καταρτίσει ένα σχέδιο προϋπολογισμού για το 2026 ικανό να αντιμετωπίσει το διογκούμενο χρέος και το μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα της Γαλλίας, χωρίς να επιφέρει την κατάρρευση της κυβέρνησής του. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα, ακριβώς επτά μήνες και πέντε ημέρες αργότερα.
Ως πρωθυπουργός, ο Μπαϊρού ξεπέρασε ήδη σε μακροβιότητα τον προκάτοχό του Μισέλ Μπαρνιέ (τρεις μήνες και οκτώ ημέρες) καθώς και τον σοσιαλιστή Μπερνάρ Καζνέβ (πέντε μήνες και εννέα ημέρες, επί προεδρίας Ολάντ). Εχει βάσιμες ελπίδες να ξεπεράσει επίσης σε μακροβιότητα τον Γκαμπριέλ Ατάλ (επτά μήνες και 27 ημέρες άντεξε το «χαρτί της νιότης» που έπαιξε τον Ιανουάριο του 2024 ο Μακρόν), ίσως και τον Πιερ Μεντές Φρανς, ένα από τα ινδάλματά του, πρωθυπουργό (1954-1955) για οκτώ μήνες και πέντε ημέρες επί 4ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Η Εθνοσυνέλευση έχει άλλωστε διακόψει από την Παρασκευή τις εργασίες της για το καλοκαίρι, η αντιπολίτευση λοιπόν, Αριστερά καθώς και Ακροδεξιά, αδυνατεί επί του παρόντος να μετασχηματίσει σε μία ή και περισσότερες προτάσεις μομφής την οργή της για αυτή την «κοινωνική και δημοσιονομική εκκαθάριση», την «αιματοχυσία πρωτοφανούς βιαιότητας», το «σχέδιο κατεδάφισης του γαλλικού μας μοντέλου», που πρότεινε στα μάτια της ο γάλλος πρωθυπουργός την Τρίτη. «Θα αφήσουμε τον πυρετό να πέσει λίγο», δήλωνε την επομένη ένα στέλεχος του κόμματός του, του Modem. Αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «la rentrée», ωστόσο, η φθινοπωρινή «επιστροφή στην τάξη», προαναγγέλλεται θυελλώδης, εντός και εκτός Εθνοσυνέλευσης – όσο και αν επικαλέστηκε ο Μπαϊρού την Ελλάδα των μνημονίων για να φοβίσει.
«Δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ την εμπειρία της Ελλάδας», προειδοποίησε την Τρίτη, παρουσιάζοντας ένα σχέδιο λιτότητας που προβλέπει την εξοικονόμηση 43,8 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2026, από περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων. Ο Μπαϊρού θύμισε το δημοψήφισμα του 2015 και την kolotoumpa του Αλέξη Τσίπρα και το πώς «Ο ελληνικός λαός και το ελληνικό κράτος χρειάστηκε να κάνουν τεράστιες θυσίες. Επρεπε να μειώσουν τις συντάξεις κατά 30% και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 15%, και αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουμε. Και γι’ αυτό πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι εδώ βρισκόμαστε και ότι αυτή είναι η στιγμή της αλήθειας. Το χρέος της χώρας μας ανέρχεται σήμερα σε πάνω από 3,3 τρισ. ευρώ, δηλαδή στο 114% του εθνικού προϊόντος». Το τρίτο μεγαλύτερο της ευρωζώνης, μετά την Ελλάδα και την Ιταλία, με το δημόσιο έλλειμμα να διογκώνεται παράλληλα στο 5,8% του ΑΕΠ στο τέλος του 2024, το τρίτο χειρότερο στην ΕΕ, μετά τη Ρουμανία και την Πολωνία.
Ο γαλλικός Τύπος βάλθηκε λοιπόν να εξετάζει αν η κατάσταση στη Γαλλία είναι εξίσου σοβαρή με εκείνη στην Ελλάδα τη δεκαετία του 2010 – δεν είναι, πρόκειται άλλωστε για δύο τελείως διαφορετικές οικονομίες, αλλά θα μπορούσε να γίνει αν το έλλειμμα συνεχίσει να αυξάνεται – και να αναλύει τα μέτρα που πρότεινε ο Μπαϊρού: την περικοπή 3.000 θέσεων στο Δημόσιο μέσω μη αντικατάστασης ενός στους τρεις συνταξιούχους, την κατάργηση «ανενεργών» υπηρεσιών, μια «λευκή χρονιά» στις δαπάνες, με τους προϋπολογισμούς των υπουργείων – πλην Αμυνας και τόκων χρέους – να παραμένουν στα επίπεδα του 2025, που σημαίνει πάγωμα στις κοινωνικές παροχές και τις συντάξεις και αμετάβλητοι φορολογικοί συντελεστές, την ήδη πολυσυζητημένη κατάργηση δύο αργιών, της Δευτέρας του Πάσχα και της 8ης Μαΐου, Ημέρας της Νίκης επί της ναζιστικής Γερμανίας… «Ολοι πρέπει να συμμετάσχουν στην προσπάθεια», διαβεβαίωσε ο Μπαϊρού. Το κομμάτι της προσπάθειας που ζητείται από τους πλέον εύπορους και τις επιχειρήσεις, ωστόσο, παραμένει υπερβολικά ασαφές για να είναι πειστικό.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Odoxa, 78% των Γάλλων δεν πιστεύουν ότι ο Μπαϊρού μπορεί να μειώσει το έλλειμμα και το χρέος της Γαλλίας. Και το 87% πιστεύουν ότι αυτός ο προϋπολογισμός θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην αγοραστική τους δύναμη. Επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας, ο Μπαϊρού έχει επιζήσει ήδη οκτώ προτάσεων μομφής εναντίον του. Με τους Σοσιαλιστές, ωστόσο, να έχουν ακυρώσει το «σύμφωνο μη επίθεσης» που είχαν τρόπον τινά συνάψει, η μοίρα του βρίσκεται πια στα χέρια της Ακροδεξιάς, όπως ακριβώς είχε βρεθεί κι εκείνη του προκατόχου του. Λένε πως ο ίδιος θέλει να «φύγει με το κεφάλι ψηλά», υπερασπιζόμενος τα δύο μάντρα της πολιτικής ζωής του, τη σοσιαλδημοκρατία και τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό – γιατί δεν έχει, λένε, εγκαταλείψει τις ελπίδες πως μπορεί, στην τέταρτη προσπάθειά του, το 2027, να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας… Είναι να απορεί κανείς: δεν βλέπουν την Ακροδεξιά που προελαύνει επειδή έχουν κλείσει τα μάτια από φόβο; Ή επειδή τους τυφλώνει ο ναρκισσισμός τους;
Πηγή: tanea.gr
