Πριν από έναν χρόνο, τέτοια εποχή, είχα βρεθεί στη μεγαλύτερη πόλη των Δρούζων στα Υψίπεδα του Γκολάν, το Μάζνταλ Σαμς, στην οποία στις 27 Ιουλίου 2024 είχε πέσει μία από τις ρουκέτες της Χεζμπολάχ κατά του Ισραήλ, σκοτώνοντας δώδεκα παιδιά ηλικίας 10-16 ετών τα οποία έπαιζαν αμέριμνα σε γήπεδο.
Εάν κάτι μου έκανε εντύπωση πέρα από την τραγικότητα της επίσκεψης στον χώρο της τραγωδίας ήταν πως οι Δρούζοι είχαν ορίσει έναν εκπρόσωπο και παρότι πολύ φιλόξενοι, αρνούνταν να μιλήσουν έστω και off the record στους δημοσιογράφους.
Η αναφορά στα πιο πάνω δεν είναι επετειακή, είναι ουσίας, καθώς είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ιστορία των Δρούζων όχι μόνο εκεί αλλά και στο ίδιο το Ισραήλ, τη Συρία και τον Λίβανο. Ειδικά τον τελευταίο αιώνα είναι μια εθνικοθρησκευτική ομάδα – με τη θρησκεία της να προέρχεται ιστορικά από το σιιτικό Ισλάμ χωρίς όμως να είναι μωαμεθανοί – η οποία είναι αναγκασμένη να ακροβατεί για να επιβιώσει.
Ειδικά οι συγκεκριμένοι είναι Σύροι Δρούζοι, περίπου 25.000, οι οποίοι αποκόπηκαν μετά την κατάληψη των Υψωμάτων Γκολάν από το Ισραήλ το 1967. Παρ’ όλο που οι Ισραηλινοί προσπάθησαν να τους φέρουν κοντά τους, με πολλά αναπτυξιακά έργα και βοήθεια, μόλις το 15%-20% αποδέχθηκε να πάρει την ισραηλινή υπηκοότητα, με ελαφρά αυξητική τάση μετά την τραγωδία πέρυσι τον Ιούλιο. Αν και δεν έχουν κακή σχέση με το Ισραήλ είναι σημαντικό να κατανοήσει κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι τα εδάφη αυτά είναι η παραδοσιακή τους πατρίδα εδώ και αιώνες – και είναι –, άρα σ’ αυτούς ανήκουν.
Με τους υπόλοιπους έως και 200.000 Δρούζους του Ισραήλ, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στον Πόλεμο του 1948, πολλοί τοπικοί ηγέτες τους στις παραδοσιακές περιοχές όπου ζούσαν, τη Γαλιλαία και πέριξ της Χάιφα, επέλεξαν να συμμαχήσουν με το Ισραήλ καθώς έκριναν ότι αυτό θα τους προστάτευε από τον Αραβικό Στρατό Σωτηρίας και από τους Βεδουίνους αφού αμφότεροι έβλεπαν σε μεγάλο βαθμό τους Δρούζους ως αίρεση. Οι Ισραηλινοί έχτισαν αμέσως γέφυρες με την κοινότητα και αποτέλεσμα αυτού ήταν το 1956 οι Δρούζοι να συμφωνήσουν για την υποχρεωτική τους στράτευση – μόνο για τους άνδρες όμως.
Η πιο μεγάλη κοινότητα Δρούζων, γύρω στις 650.000, ζει στη Συρία, σε νότια προάστια της Δαμασκού, στα σύνορα με τα Γκολάν φυσικά και από εκεί κατά μήκος των συνόρων με την Ιορδανία, με εξαίρεση την περιοχή της Νταράα στα σύνορα με το Χασεμιτικό Βασίλειο η οποία κατοικείται από σουνίτες. Εκεί είχε ξεκινήσει και η εξέγερση ενάντια στον Μπασάρ αλ Ασαντ το 2011. Από εκεί ξεκινούν και τα προβλήματα των Δρούζων με τους τζιχαντιστές και τους Βεδουίνους. Οι πρώτοι ειδικά πραγματοποιούσαν σποραδικές δολοφονίες και απαγωγές κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εις βάρος τους αλλά και εις βάρος της ελληνορθόδοξης και καθολικής περιοχής των Μελχιτών, η οποία βρίσκεται εντός των σιιτικών περιοχών αλλά συνορεύει και με την περιοχή της Νταράα. Αυτή η περιοχή υπήρξε αυτόνομη από το 1921 μέχρι το 1936.
Ολα τα πιο πάνω εξηγούν εν πολλοίς και τον λόγο για την παρέμβαση του Ισραήλ. Μετά την ανατροπή του Ασαντ, το εβραϊκό κράτος προσέγγισε τους Δρούζους της Συρίας οι οποίοι για πρώτη φορά δέχθηκαν τους συγγενείς τους και τους απογόνους τους που είχαν αποκοπεί στο Ισραήλ αλλά και ταξίδεψαν και οι ίδιοι στην άλλη πλευρά των συνόρων. Η πρωτοφανώς σκληρή τοποθέτηση του θρησκευτικού ηγέτη των Δρούζων του Ισραήλ ενάντια στη μη ανάληψη άμεσης δράσης από την ισραηλινή κυβέρνηση ενάντια στις ωμότητες των τζιχαντιστών προχθές, απείλησε όχι μόνο την κρίσιμη για την ασφάλεια του Ισραήλ εμπιστοσύνη της κοινότητας έναντι του κράτους αλλά, παράλληλα, απείλησε να τινάξει στον αέρα και τις σχέσεις που η Ιερουσαλήμ καλλιέργησε με τους ίδιους τους Δρούζους της Συρίας, παρότι ένα πολύ μεγάλο μέρος τους τηρεί αποστάσεις ασφαλείας. Για αυτό και η απάντηση, αν και άργησε να έρθει, ήταν δεδομένο ότι θα ερχόταν και ότι θα ήταν σκληρή.
Πηγή: tanea.gr
