Τα σενάρια τρέχουν πάντα πιο γρήγορα από την πραγματικότητα. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, αυτό επιβεβαιώνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο: τα πρόσωπα του περιβάλλοντος του πρώην πρωθυπουργού διαψεύδουν σε κάθε ευκαιρία πως το νέο κόμμα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα σκαριά, όμως σχεδόν κανείς δεν τους πιστεύει. Οι Βρετανοί λένε πως αν κάτι μοιάζει με πάπια, περπατάει σαν πάπια και κολυμπάει σαν πάπια, τότε κατά πάσα πιθανότητα είναι πάπια – και όσο ο Τσίπρας αυξάνει τις δημόσιες παρεμβάσεις του (πότε για να συνομιλήσει με τον Μπέρνι Σάντερς, πότε για να ζητήσει τη δημοσιοποίηση των πρακτικών του 2015 και πότε για να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση και να μιλήσει για «νέμεση») τόσο η επιστροφή του μοιάζει σχεδόν με τετελεσμένο γεγονός.
Αν θέλουμε να πιστέψουμε την επίσημη εκδοχή της Αμαλίας, δεν γίνεται καμία παρασκηνιακή προετοιμασία, δεν έχει στηθεί οργανωτικό, δεν υπάρχει διευρυμένος πρωινός καφές: τα ονόματα που γράφονται ή ακούγονται πως θα στελεχώσουν το σχήμα, όπως ας πούμε ο Γιώργος Βασιλειάδης, είναι εκτιμήσεις που βασίζονται στις γνώσεις των σχέσεων μεταξύ των στελεχών. Μόνο το βιβλίο, λένε, ετοιμάζεται, χωρίς ωστόσο ακόμα να έχει πάρει την τελική του μορφή το κείμενο ή να έχει βρεθεί εκδοτικός οίκος. Στο Μέγαρο Μαξίμου και τη Χαριλάου Τρικούπη, ωστόσο, δεν έχουν αμφιβολίες. Είναι σίγουροι πως η πάπια είναι πάπια – και προσπαθούν να βρουν τον τρόπο οι ισορροπίες της πολιτικής λίμνης να διαταραχθούν όσο το δυνατόν λιγότερο με τον επικείμενο ερχομό της.
Ο χρόνος και ο τρόπος
Αυτό που όντως φαίνεται πως δεν έχει αποφασιστεί είναι ο χρόνος της επιστροφής – αν θα γίνει πριν, μετά ή ενδιάμεσα δύο εκλογικών αναμετρήσεων (που με βάση τις δημοσκοπήσεις και τις δημόσιες θέσεις των κομμάτων μοιάζει πλέον πολύ πιθανό ενδεχόμενο). Καθεμία από τις επιλογές έχει, λένε οι εκτιμήσεις των αναλυτών, μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα: αν περιμένει πολύ, κινδυνεύει να χάσει ακόμα και την έδρα του στη Βουλή λόγω των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα έχει επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη να παίξουν σε δίπολο και αυτό να αποτυπωθεί (ακόμα και αν έχουν μεγάλη απόσταση στα ποσοστά τους) στην κάλπη και στο κοινοβούλιο. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, αν πάρει μέρος κανονικά στις εκλογές του 2027 με δικό του κόμμα – και κατεβαίνοντας, θεωρητικά, σε συμμετοχικό σχήμα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά – δεν θα έχει προλάβει να ολοκληρώσει το rebranding που επιχειρεί. Το ενδιάμεσο πρώτης και δεύτερης Κυριακής, εφόσον η συνθήκη προκύψει, μοιάζει πιο ακίνδυνο: τα ποσοστά των υπόλοιπων κομμάτων της Κεντροαριστεράς θα έχουν μετρηθεί και, αν κανείς δεν έχει ξεχωρίσει, τότε ο Τσίπρας θα μπορούσε να κάνει σημαία του την ενοποίηση του προοδευτικού χώρου «για να πέσει ο Μητσοτάκης».
Ποιος Τσίπρας απ’ όλους;
Καμία από τις τρεις επιλογές δεν είναι θεωρητικά εύκολος δρόμος για τον Τσίπρα. Η δυνητική ψήφος που καταγράφεται σε δημοσκοπήσεις (κρυφές και φανερές) πέριξ του 20% είναι μια καλή αρχή, όμως όσοι πίστεψαν στο παρελθόν πως αυτός ο δείκτης προαναγγέλλει τα αποτελέσματα της κάλπης βρέθηκαν γρήγορα αντιμέτωποι με το λάθος τους. Παράλληλα, η παρουσία του όμορου ΠΑΣΟΚ πάνω από 10% λειτουργεί ως εμπόδιο. Με το «δεν θα πλήξουμε» του Ανδρουλάκη για τα δρώμενα του ερχόμενου Σεπτεμβρίου, τις αναφορές σε Πινόκιο και σε λάθος επιλογές που έγιναν το διάστημα 2015-2019, στο ΠΑΣΟΚ τραβούν ξανά μια αδιόρατη διαχωριστική γραμμή και σε επίπεδο ηγεσίας δεν έχουν καμία διάθεση για διάλογο – η πιθανή διεισδυτικότητα του Τσίπρα στο πασοκικό στρατόπεδο, πάντως, είναι το βασικό ερώτημα προς τη Χαριλάου Τρικούπη. Προς τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, η ερώτηση είναι άλλη: με ποιο πρόσωπο θα επιλέξει να γυρίσει; Θα επενδύσει στη λογική της επόμενης μέρας ή σ’ αυτή της δικαίωσης της διακυβέρνησής του που φαίνεται να καλλιεργείται τις τελευταίες εβδομάδες, μετά το πέρας των δέκα ετών από το δημοψήφισμα; Οποιο από τα δύο κι αν ισχύει, μπορεί το σχέδιο αντιμετώπισής του να μην αλλάζει (η υπενθύμιση του «μετώπου λογικής» από την κυβέρνηση και η εξομοίωσή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη από το ΠΑΣΟΚ), πιθανώς όμως αλλάζει η αποδοτικότητά του.
Πηγή: tanea.gr
