Επειδή σίγουρα αγαπάς να τραγουδάς τα “Της Αγάπης Μαχαιριά (Του Έρωτα)”, “Το Δωμάτιο”, “Παλιά καλοκαίρια”.
Η Λένα Παππά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932 και σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και Γαλλική Φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και μετεκπαιδεύτηκε με υποτροφία στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα Ιστορίας της Μοντέρνας Τέχνης, παίρνοντας το Diplôme d’ Études Approfondies [Πλήρες Δίπλωμα Σπουδών].
Εργάστηκε αρχικά ως υπάλληλος διοικητικού στη Γραμματεία του Α.Σ.Δ.Υ. και στη συνέχεια διορίστηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, όπου υπηρέτησε ως Έφορος (Διευθύντρια) Βιβλιοθήκης και βοηθός του Καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης Παντελή Πρεβελάκη. Από το 1980 μέχρι το 1990 άσκησε τα καθήκοντα της Προϊσταμένης Γραμματείας της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών (Γενικού Γραμματέως).
Υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών και ιδρυτικό μέλος της Δελφικής Ακαδημίας. (Πηγή)
Ακούσια Ιφιγένεια
Μου ζητιέται
να αρθώ εις το ύψος ανέφικτων Ιδανικών
ενώ γνωρίζω
το μάταιον του εγχειρήματος.
Να γίνω υποψήφια ηρωίδα
ή υποψήφιο θύμα
— που από μια στιγμή και πέρα
είναι το ίδιο.
Στου βίου το Αχαλίνωτο και το Τραχύ
στο Άδικο και το Χυδαίο
ν’ αντιταχθώ πάση θυσία·
εγώ η ανασφαλής, η αδύναμη
η πεπερασμένη
η αιχμάλωτη, η προγραμμένη
με τις τρομερές Δυνάμεις
ν’ αναμετρηθώ
ν’ αναλωθώ στον πόλεμό τους.
Μου ζητιέται, ευσχήμως, να θυσιασθώ
αθώα, τραγική Ιφιγένεια
στο άγνωστο Μαχαίρι· άραγε
για ποιάν άγνωστη Τροία.
Αμήχανη ακούω την προσταγή
ακούσια σύρομαι στο φριχτό βωμό.
Λένα Παππά. 2001. Τα ποιήματα. Γ΄ τόμος. Αθήνα: Αρμός.
Ο Λαβύρινθος
Πρέπει στ’ αλήθεια να υπήρξε ο Λαβύρινθος με τον τρομερό
Μινώταυρό του.
Πώς αλλιώς θα δικαιωθεί
ο τρόμος των εφτά παρθένων
των εφτά παλικαριών η ανίσχυρη οργή
η αγωνία της τρίχρονης αναμονής
το δίδαγμα της τραγικής θυσίας.
Τί αντίκρισμα θα είχε
του Θησέα η γενναιότητα
η επινοητικότητα της Αριάδνης
ο πολυθρύλητος σωτήριος μίτος
— όλα αυτά τα ζοφερά και υπέροχα
τί νόημα θα είχαν αν δεν αληθεύαν;
Πρέπει να έχει υπάρξει ο Μινώταυρος
για να μπορούμε κάτι
από τη φρίκη του να διδασκόμαστε
και ίσως κιόλας —γιατί όχι—
Πότε πότε να τον νοσταλγούμε.
Λένα Παππά. 1997. Τα ποιήματα. Β΄ τόμος. Αθήνα: Αρμός.
Πηνελόπη
Η Πηνελόπη με την τερατώδη, δίχως προηγούμενο,
υπομονή
κρυμμένη αράχνη υφαίνοντας ελπίδα
μες στην ελπίδα της παγιδευμένη
το χρόνο της που σπαρταρούσε ολοζώντανος
αχρήστεψε
τυλίγοντάς τον στα μαγνάδια της
ρουφώντας το στυφό του αίμα.
Η απεγνωσμένη Πηνελόπη
με το θυσιασμένο της παρόν
όμηρος μιας δίχως
αντίκρισμα αγάπης
υποταγμένη και πικρή
μάρτυρας μιας μοιραίας μοίρας
που δεν τη διάλεξε αυτή
ταμένη
να περιμένει και να περιμένει
και να περιμένει τον Πολύπλαγκτο.
Ποιός ξέρει τελικά
αν χάρηκε πραγματικά το γυρισμό του
αν δικαιώθηκε απ’ αυτόν
ποιός ξέρει
πώς άντεξε κι αν άντεξε να μάθει
τα τόσα και τα τόσα που γινήκαν μακριά της
δίχως τη δική της συγκατάθεση
και πώς
άραγε την υπόλοιπη έζησε ζωή της με την Κίρκη
με τις Σειρήνες και τη Ναυσικάα
που κουβαλούσε Εκείνος κολλημένες στο πετσί του
αγέραστες και όμορφες
ακούγοντάς τον
μέσα στην αγκαλιά της κουρνιασμένο
να λέει και να παραμιλάει τις νύχτες τ’ όνομά τους.
Η απαυδημένη, στερημένη Πηνελόπη
ποιός ξέρει
δίχως πια τ’ όνειρο του γυρισμού Εκείνου
μένοντας δίχως όνειρο
αν μπόρεσε ωραία να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της
ξεπερνώντας
τη νόμιμη οργή, την άφατη
τη γυναικεία της θλίψη κι αν
πίσω της κοιτάζοντας σωρό μεγάλο τα χαμένα χρόνια
τα αναντικατάστατα
αν το κατάλαβε επιτέλους πόσο άδικη θυσία ήταν
εκείνη η επώδυνη υπομονή της.
Λένα Παππά. 2001. Τα ποιήματα. Γ΄ τόμος. Αθήνα: Αρμός.
Πηγή: allyou.gr
