Η ενδομητρίωση είναι μια γυναικολογική πάθηση κατά την οποία ιστός παρόμοιος με τον ενδομητρικό αναπτύσσεται έξω από τη μήτρα, προκαλώντας έντονο πόνο, φλεγμονές και συχνά προβλήματα γονιμότητας. Παρά τη συχνότητά της, η διάγνωση της ενδομητρίωσης είναι ιδιαίτερα δύσκολη και συχνά καθυστερημένη, καθώς τα συμπτώματα μπορεί να μιμηθούν άλλες παθήσεις ή να υποτιμηθούν από το περιβάλλον και το ίδιο το σύστημα υγείας. Όσο για την αντιμετώπισή της και πάλι οι επιλογές είναι περιορισμένες και περιλαμβάνουν χάπια ή το χειρουργείο.
«Οι χειρουργικές επιλογές για την ενδομητρίωση εξαρτώνται από την εμπειρία και την εξειδίκευση του χειρουργού. Για τους ειδικούς, η τομή είναι η χρυσή θεραπεία, με στόχο την πλήρη αντιμετώπιση της πάθησης. Στις περιπτώσεις που η ενδομητρίωση αφορά άλλα όργανα, όπως έντερο ή ουροδόχο κύστη, οι γιατροί συνεργάζονται με εξειδικευμένες ομάδες για την καλύτερη φροντίδα των ασθενών», είπε σχετικά στο Today.com η Δρ. Megan Kennedy Burns, επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα μαιευτικής και γυναικολογίας του Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ.
Η ιστορία αυτής της γυναίκας αποτυπώνει τον αγώνα και τον εφιάλτη που έζησε μέχρι να βρει απαντήσεις και σωστή διάγνωση.
«Καθόμουν κουλουριασμένη κάτω από τα σκεπάσματα, τα δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα στο πρόσωπό μου. Ο πόνος στην κάτω κοιλιακή χώρα ήταν αφόρητος, σχεδόν αδύνατο να περπατήσω μέχρι το μπάνιο, που ήταν μόλις δέκα βήματα μακριά. Με το αίσθημα της ενοχής για ακόμη μια άδεια ασθενείας εξαιτίας αυτών των εξουθενωτικών κραμπών, τηλεφώνησα στη μητέρα μου. Εκείνη μου είπε, “Κανείς δεν θα έπρεπε να ζει νιώθοντας έτσι”.
Για δεκαπέντε χρόνια, αυτός ο εφιάλτης επαναλαμβανόταν κάθε μήνα. Οι πρώτες τρεις με τέσσερις ημέρες της περιόδου μου ήταν ανυπόφορες, με κρατούσαν εγκλωβισμένη στο σπίτι, ανίκανη να συμμετέχω σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή δραστηριότητες. Ως άνθρωπος με πολύ ενεργό τρόπο ζωής, αυτό ήταν βασανιστήριο. Οι καλύτεροι φίλοι μου ήταν μια κουβέρτα με λεοπάρ σχέδιο, ένα καλό θερμαντικό επίθεμα και το “The Real Housewives of Beverly Hills”.
Φυσικά, αναζήτησα βοήθεια, αλλά οι γιατροί που επισκεπτόμουν με διαβεβαίωναν ότι αυτό που ένιωθα ήταν απόλυτα φυσιολογικό για μια γυναίκα σε αναπαραγωγική ηλικία. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Έχω ακούσει αμέτρητες φορές το “πάρε απλά παυσίπονα” — κάτι που με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα.
Δοκίμασα τα πάντα: ζεστά μπάνια, θερμαντικά επιθέματα, μια διατροφή γεμάτη θρεπτικά μούρα και κρύο τσάι. Μου χορηγήθηκαν διάφορα αντισυλληπτικά με προγεστερόνη, αλλά οι κράμπες επέμεναν κάθε μήνα σαν κακοί επισκέπτες.
Αυτή η επανάληψη κράτησε χρόνια, μέχρι που μια μέρα η μητέρα μου μου είπε: “Νομίζω ότι έχεις ενδομητρίωση”. Είχε δει μια διαφήμιση για την πάθηση και ήταν πεπεισμένη πως αυτή ήταν η αιτία των προβλημάτων μου. Μαζί ψάξαμε τη λίστα των συμπτωμάτων και εκεί αναφέρεται “εξαιρετικά επώδυνες περίοδοι”. Φαινόταν η πιο λογική εξήγηση για τα χρόνια του πόνου.
Για δεκαπέντε χρόνια, αυτός ο εφιάλτης επαναλαμβανόταν κάθε μήνα. Οι πρώτες τρεις με τέσσερις ημέρες της περιόδου μου ήταν ανυπόφορες, με κρατούσαν εγκλωβισμένη στο σπίτι, ανίκανη να συμμετέχω σε κοινωνικές εκδηλώσεις ή δραστηριότητες.
Συζήτησα με τη γιατρό μου για τις επιλογές θεραπείας: να μην κάνω τίποτα, να πάρω ορμόνες και χάπια ή να χειρουργηθώ. Αποφάσισα να χειρουργηθώ και προγραμμάτισα μια λαπαροσκοπική τομή.
Η επέμβασή μου έγινε τον Φεβρουάριο. Η γιατρός μου και η ομάδα της αφαίρεσαν δεκαπέντε εστίες ενδομητρίωσης από την λεκάνη, τους συνδέσμους ανάμεσα στον τράχηλο και το ιερό οστό και τον χώρο ανάμεσα στη μήτρα και την ουροδόχο κύστη.
Η πρώτη εβδομάδα της ανάρρωσης ήταν δύσκολη, με έντονο πόνο ακόμα υπό την επήρεια της αναισθησίας. Όμως μέρα με τη μέρα άρχισα να νιώθω καλύτερα. Έπειτα από λίγες εβδομάδες επέστρεψα στη δουλειά και στις καθημερινές μου δραστηριότητες. Επιπλέον, το πρήξιμο και η κατακράτηση υγρών που με ταλαιπωρούσαν για χρόνια εξαφανίστηκαν.
Έχουν ήδη περάσει τρεις περίοδοι μετά το χειρουργείο. Οι δύο πρώτες ήταν ακόμη επώδυνες, κάτι που η γιατρός μου μού εξήγησε ότι είναι φυσιολογικό. Η τρίτη όμως ήταν πολύ πιο ήπια — σχεδόν καθόλου κράμπες ή κούραση. Για πρώτη φορά σε πάνω από δέκα χρόνια ένιωσα πως μπορώ να λειτουργήσω κανονικά κατά τη διάρκεια της περιόδου. Η δική μου πορεία με την ενδομητρίωση συνεχίζεται — καθώς δεν υπάρχει ακόμη θεραπεία — όμως είμαι βαθιά ευγνώμων στην οικογένεια, τους φίλους και τους γιατρούς που με στηρίζουν. Δεν ξέρω πού θα με οδηγήσει αυτό το ταξίδι, αλλά ξέρω πως δεν θα το περπατήσω μόνη».
Υπέφερε κάθε μήνα για πάνω από τρεις ημέρες – Ο εφιάλτης μιας γυναίκας, που τελικά διαγνώστηκε με ενδομητρίωση appeared first on | Ό,τι έχει σημασία για τις γυναίκες.
Πηγή: marieclaire.gr
