Η σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, ίσως η επιθετικότητα του Τραμπ να μη διαρκέσει για πάντα, αλλά δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά μια σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης και η σχεδόν καθολική συμφωνία ότι η Αμερική είναι ηγέτιδα και εμείς ακολουθούμε, δηλώνει στη συνέντευξή της στα «ΝΕΑ» η βραβευμένη με Πούλιτζερ αμερικανίδα συγγραφέας και ιστορικός Αν Απλμπομ με αφορμή τη συμμετοχή της στο 29th Annual Economist Government Roundtable.
Υπάρχει στρατηγική πίσω από τη λήψη αποφάσεων του Τραμπ, από την επιβολή δασμών έως τις αποφάσεις για τη μετανάστευση, μέχρι την επίθεση στα πανεπιστήμια;
Ο Τραμπ δεν έχει στρατηγική. Εχει μερικά ένστικτα. Εχει το ένστικτο ότι δεν του αρέσει η μετανάστευση, δεν του αρέσει η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι. Του αρέσουν οι δασμοί. Θαυμάζει τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Σχεδιάζει γύρω από αυτά τα ένστικτα, αλλά δεν συνιστούν στρατηγική. Του έχουν πει ότι αν ο Πούτιν κέρδιζε στην Ουκρανία, αυτό θα έδινε πλεονέκτημα στον Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος θα θεωρούσε ότι η Δύση είναι διχασμένη και αδύναμη, και ότι θα ήταν πιο εύκολο να εισβάλει στην Ταϊβάν. Δεν το καταλαβαίνει. Ούτε έχει σχέδιο για να τερματίσει τον πόλεμο. Δεν σκέφτεται με όρους σχεδιασμού. Είναι ιδιαίτερα σαφές στην περίπτωση των δασμών. Θα μπορούσαν να υπάρχουν δασμοί για επαναφορά της παραγωγής στην Αμερική ή για να ασκηθεί πίεση στην Κίνα επειδή παραβιάζει τους διεθνείς εμπορικούς κανόνες. Αλλά τότε θα έπρεπε να έχει με το μέρος του την ΕΕ, την Αυστραλία, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα. Δεν θα επέβαλε δασμούς σε όλους. Χρησιμοποιεί την απειλή των δασμών για να εκφοβίζει για άλλα θέματα. Στο τέλος της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ είπε θα επιβάλει δασμούς στην Ισπανία επειδή δεν ενίσχυσε την άμυνά της. Οι δασμοί για αυτόν είναι ένα είδος ρόπαλου. Χρησιμοποιεί τα εργαλεία των ΗΠΑ για να πετύχει αυτό που θέλει προσωπικά, οικονομικά ή πολιτικά όχι με τρόπο που είναι στρατηγικός για τις ΗΠΑ.
Είναι η ζημιά που προκαλεί μη αναστρέψιμη για τη σχέση ΕΕ – ΗΠΑ;
Η σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Ισως η επιθετικότητα του Τραμπ να μη διαρκέσει για πάντα, αλλά δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά μια σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης και η σχεδόν καθολική συμφωνία ότι η Αμερική είναι ηγέτιδα και εμείς ακολουθούμε. Ισως υπάρξει κάποια άλλη καλύτερη σχέση στο μέλλον, αλλά δεν νομίζω ότι θα είναι αυτή που είχαμε πριν απ’ τον Τραμπ. Η προ του 2016 σχέση δεν θα επιστρέψει.
Πώς κρίνετε την αντίδραση της Ευρώπης έναντι του Τραμπ; Στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ οι ευρωπαίοι ηγέτες στάθηκαν στην ουρά για να συγχαρούν τον Τραμπ για την παρέμβασή του στο Ιράν.
Φυσικά υπάρχει κάτι το ενοχλητικό και δυσάρεστο στο ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες σημαντικών χωρών και ο ηγέτης του ΝΑΤΟ αισθάνονται ότι πρέπει να κολακεύουν τον Τραμπ. Δεν ξέρω αν συμφωνούν πραγματικά μαζί του. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένα επιχείρημα που λέει ότι μέχρι η Ευρώπη να αποκτήσει τη δική της ικανότητα να αμυνθεί και μέχρι η Ευρώπη να έχει το δικό της σύστημα δορυφορικής νοημοσύνης, μέχρι να έχει αρκετά αμυντικά πυρομαχικά για την Ουκρανία, τότε αξίζει τον κόπο. Πιστεύουν ότι αυτή είναι μια στρατηγική που πρέπει να χρησιμοποιήσουν για να κρατήσουν τον Τραμπ να μας υποστηρίζει παρόλο που συμπεριφέρεται άσχημα. Δεν είναι πολύ ελκυστικό, δεν χτίζει τη θέση της Ευρώπης στον κόσμο και δεν δημιουργεί μεγάλο σεβασμό για το ΝΑΤΟ ή για την ευρωπαϊκή ηγεσία, αλλά ίσως λειτουργήσει.
Υπάρχουν φωνές που προτείνουν να μιλήσει η Ευρώπη με τον Πούτιν, τώρα που πρόκειται να αποκτήσει μια νέα αμυντική δομή. Τι πιστεύετε;
Δεν έχω καμία αντίρρηση να μιλήσει κανείς στον Πούτιν. Αλλά είναι πολύ σημαντικό να καταλάβετε με ποιον μιλάτε και ποιοι είναι οι στόχοι του. Ο Πούτιν δεν είπε ποτέ ότι θέλει κατάπαυση του πυρός ή τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Δεν εγκατέλειψε ποτέ τον κύριο στόχο του, την καταστροφή της Ουκρανίας ως έθνους. Ποτέ δεν είπε ότι θέλει να ανταλλάξει γη με ειρήνη. Επομένως, μην έχετε ψευδαισθήσεις. Υπάρχει πολλή δυτική σκέψη που είναι απλώς ευσεβής πόθος, ότι θα του δώσουμε το Ντονέτσκ, την Κριμαία και σε αντάλλαγμα να σταματήσει τον πόλεμο. Στόχος του είναι η καταστροφή της Ουκρανίας, το τέλος της Δύσης, να αποδείξει ότι η απολυταρχία είναι καλύτερη. Είναι πολύ φιλόδοξοι στόχοι. Πάρτε τον τηλέφωνο αρκεί να μην έχετε ψευδαισθήσεις, να καταλαβαίνετε ότι μιλάτε με έναν αξιωματικό της KGB που θα χειραγωγεί και θα λέει ψέματα συνεχώς. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε με τον Πούτιν.
Ο μόνος δρόμος για την Ευρώπη είναι να επανεξοπλιστεί;
Δεν είναι απλά επανεξοπλισμός. Είναι έξυπνος επανεξοπλισμός. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας πόλεμος με drones. Τα τανκς είναι άχρηστα. Η αγορά εξοπλισμού που θα αποτελούσε έναν καλό στρατό τη δεκαετία του 1990 δεν είναι χρήσιμη. Πρέπει επίσης να υπάρξει πολύ πιο προσεκτική σκέψη για το πώς θα υποστηρίξουμε την Ουκρανία, να σκεφτούμε την αεράμυνά της. Μπορεί σύντομα να ανακαλύψουμε ότι λείπει η αεράμυνα για τις πόλεις μας. Αυτό είναι κάτι που το δυτικό κοινό μπορεί να καταλάβει. Επίσης είναι καιρός να χρησιμοποιήσουμε τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία, κάπου 300 δισεκατομμύρια ευρώ, για να επενδύσουμε στις βιομηχανίες όπλων στην Ουκρανία, να αγοράσουμε όπλα για την Ουκρανία και να ξεκινήσουμε την ανοικοδόμηση. Είναι εγκληματικό το ότι δεν χρησιμοποιούμε αυτά τα χρήματα.
Βρισκόμαστε στο τέλος της Δύσης όπως προβλέψατε το 2016 ή υπάρχει ακόμα ελπίδα;
Το τέλος της Δύσης όπως την ξέρουμε, ναι, είμαστε εκεί. Είναι το τέλος της Δύσης για πάντα; Οχι. Μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική εκδοχή της Δύσης ή ένα διαφορετικό είδος δημοκρατικής παγκόσμιας συμμαχίας. Η έκφραση Δύση αρχίζει να με ενοχλεί διότι δεν είναι πραγματικά η Δύση. Είναι η Ευρώπη, οι ασιατικές δημοκρατίες, ο Καναδάς, ένα μέρος του αμερικανικού κοινού, η μισή χώρα, που εξακολουθεί να θέλει να είναι μέσα σε αυτή τη συμμαχία. Υπάρχουν άνθρωποι και θεσμοί στις ΗΠΑ με τους οποίους μπορούμε να συνεργαστούμε. Ο δημοκρατικός κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει. Υπάρχουν επίσης δημοκράτες στη Ρωσία, στην Κίνα, στον αυταρχικό κόσμο, με τους οποίους μπορούμε επίσης να συνεργαστούμε. Αυτός ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά δεν είναι η Δύση όπως την ξέραμε μέχρι το 2016.
Πηγή: tanea.gr
