Από το να προσαρτήσει την Γροιλανδία και τον Καναδά μέχρι την επιβολή δασμών και την κήρυξη εμπορικού πολέμου προς τον υπόλοιπο πλανήτη ο Τραμπ επιδιώκει συνεχώς να επιδεικνύει ότι δρα απρόβλεπτα και -κυρίως- χωρίς να λογαριάζει το κόστος.
Όταν ρωτήθηκε τον περασμένο μήνα αν σχεδίαζε να ενταχθεί στο Ισραήλ στην επίθεση στο Ιράν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ απάντησε «Μπορεί να το κάνω. Μπορεί και όχι. Κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να κάνω». Άφησε τον κόσμο να πιστέψει ότι είχε συμφωνήσει σε μια παύση δύο εβδομάδων για να επιτρέψει στο Ιράν να επαναλάβει τις διαπραγματεύσεις. Και μετά βομβάρδισε.
Ένα μοτίβο αναδύεται: Το πιο προβλέψιμο πράγμα στον Τραμπ είναι η απρόβλεπτη φύση του. Αλλάζει γνώμη. Αντιφάσκει με τον εαυτό του. Είναι ασυνεπής.
«[Ο Τραμπ] έχει συγκροτήσει μια εξαιρετικά συγκεντρωτική λειτουργία χάραξης πολιτικής, αναμφισβήτητα την πιο συγκεντρωτική, τουλάχιστον στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, από την εποχή του Ρίτσαρντ Νίξον», λέει στο BBC ο Πίτερ Τρουμπόβιτς, καθηγητής διεθνών σχέσεων στο London School of Economics.
«Και αυτό καθιστά τις πολιτικές αποφάσεις περισσότερο εξαρτώμενες από τον χαρακτήρα του Τραμπ, τις προτιμήσεις του, την ιδιοσυγκρασία του».
Ο Τραμπ το έχει αξιοποιήσει αυτό για πολιτική χρήση. Έχει καταστήσει την απρόβλεπτη φύση του βασικό στρατηγικό και πολιτικό πλεονέκτημα. Έχει αναδείξει την απρόβλεπτη φύση του σε δόγμα. Και τώρα το χαρακτηριστικό της προσωπικότητας που έφερε στον Λευκό Οίκο καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφαλείας. Αλλάζει τη μορφή του κόσμου.
Προκύπτει λοιπόν το λογικό ερώτημα: Ακολουθεί ο Τραμπ την «Θεωρία του Τρελού»;
Τι είναι η «Θεωρία του Τρελού»;
Οι πολιτικοί επιστήμονες το ονομάζουν αυτό «Η Θεωρία του Τρελού», στην οποία ένας παγκόσμιος ηγέτης επιδιώκει να πείσει τον αντίπαλό του ότι είναι ιδιοσυγκρασιακά ικανός για οτιδήποτε, για να αποσπάσει παραχωρήσεις.
Όταν χρησιμοποιείται με επιτυχία, μπορεί να αποτελέσει μια μορφή εξαναγκασμού και ο Τραμπ πιστεύει ότι αποδίδει μερίσματα, φέρνοντας τους συμμάχους των ΗΠΑ εκεί που τους θέλει.
Αλλά είναι μια προσέγγιση που μπορεί να λειτουργήσει εναντίον των εχθρών;
Και μήπως το μειονέκτημά της είναι ότι αντί να είναι ένα τέχνασμα που έχει σχεδιαστεί για να ξεγελάσει τους αντιπάλους, στην πραγματικότητα βασίζεται σε καθιερωμένα και σαφώς τεκμηριωμένα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά του να γίνεται πιο εύκολο να προβλεφθεί;
Επιθέσεις, προσβολές και αγκαλιές
Ο Τραμπ ξεκίνησε τη δεύτερη προεδρία του αγκαλιάζοντας τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και επιτέθηκε στους συμμάχους της Αμερικής. Προσέβαλε τον Καναδά λέγοντας ότι θα έπρεπε να γίνει η 51η πολιτεία των ΗΠΑ.
Είπε ότι ήταν έτοιμος να εξετάσει το ενδεχόμενο χρήσης στρατιωτικής βίας για την προσάρτηση της Γροιλανδίας, μιας αυτόνομης περιοχής της συμμάχου των ΗΠΑ, Δανίας. Και είπε ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να ανακτήσουν την κυριότητα και τον έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά.
Το Άρθρο 5 του καταστατικού χάρτη του ΝΑΤΟ δεσμεύει κάθε μέλος να υπερασπιστεί όλα τα άλλα. Ο Τραμπ αμφισβήτησε τη δέσμευση της Αμερικής σε αυτό. «Νομίζω ότι το Άρθρο 5 αφορά την υποστήριξη ζωής», δήλωσε ο Μπεν Γουάλας, πρώην υπουργός Άμυνας της Βρετανίας.
Ο Συντηρητικός Γενικός Εισαγγελέας Ντόμινικ Γκριβ δήλωσε: «Προς το παρόν, η διατλαντική συμμαχία έχει τελειώσει».
Μια σειρά από διαρροές γραπτών μηνυμάτων αποκάλυψαν την κουλτούρα περιφρόνησης στον Λευκό Οίκο του Τραμπ για τους Ευρωπαίους συμμάχους. «Συμμερίζομαι πλήρως την απέχθειά σας για τους Ευρωπαίους τσιγκούνηδες», είπε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Πιτ Χέγκσεθ.
Ο Τραμπ με τον Τζει Ντι Βανς
Στο Μόναχο νωρίτερα φέτος, ο αντιπρόεδρος του Τραμπ, Τζέι Ντι Βανς, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ δεν θα είναι πλέον ο εγγυητής της ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Αυτό φάνηκε να γυρίζει σελίδα σε 80 χρόνια διατλαντικής αλληλεγγύης. «Αυτό που έκανε ο Τραμπ είναι να εγείρει σοβαρές αμφιβολίες και ερωτήματα σχετικά με την αξιοπιστία των διεθνών δεσμεύσεων της Αμερικής», λέει ο καθηγητής Τρουμπόβιτς. «Όποια και αν είναι η συμφωνία που έχουν αυτές οι χώρες [στην Ευρώπη] με τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε θέματα ασφάλειας, οικονομίας ή άλλων θεμάτων, τώρα υπόκεινται σε διαπραγματεύσεις ανά πάσα στιγμή».
«Η αίσθησή μου είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στην τροχιά του Τραμπ πιστεύουν ότι η απρόβλεπτη φύση είναι κάτι καλό, επειδή επιτρέπει στον Ντόναλντ Τραμπ να αξιοποιήσει την επιρροή της Αμερικής για μέγιστο κέρδος…», πρόσθεσε. «Αυτό είναι ένα από τα διδάγματά του από τις διαπραγματεύσεις στον κόσμο των ακινήτων».
Η προσέγγιση του Τραμπ απέδωσε καρπούς. Μόλις πριν από τέσσερις μήνες, ο Σερ Κιρ Στάρμερ δήλωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Βρετανία θα αυξήσει τις δαπάνες για την άμυνα και την ασφάλεια από 2,3% του ΑΕΠ σε 2,5%.
Τον περασμένο μήνα, σε μια σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, αυτό είχε αυξηθεί στο 5%, μια τεράστια αύξηση, που τώρα αντιστοιχεί σε κάθε άλλο μέλος της Συμμαχίας.
Όταν ο Νίξον έκανε τα ίδια…
Ο Τραμπ δεν είναι ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που εφαρμόζει το Δόγμα της Απρόβλεπτης Ικανότητας. Το 1968, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον προσπαθούσε να τερματίσει τον πόλεμο στο Βιετνάμ, διαπίστωσε ότι ο εχθρός του Βόρειου Βιετνάμ ήταν αδίστακτος.
«Κάποια στιγμή ο Νίξον είπε στον Σύμβουλό του για την Εθνική Ασφάλεια, Χένρι Κίσινγκερ, «θα έπρεπε να πεις στους διαπραγματευτές του Βορείου Βιετνάμ ότι ο Νίξον είναι τρελός και δεν ξέρεις τι πρόκειται να κάνει, οπότε καλύτερα να καταλήξεις σε μια συμφωνία πριν τα πράγματα γίνουν πραγματικά τρελά»», λέει ο Μάικλ Ντες, καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Notre Dame. «Αυτή είναι η θεωρία του τρελού».
Πηγή: in.gr
