Επετειακή η χθεσινή ημέρα, καθώς συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από το ιστορικό δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κατάληξη είχε φανεί με την ανάδειξη του Τσίπρα ως αρχηγού, ο ίδιος και η παρέα του προφανώς είχαν κορεστεί από την μονοτονία των συλλαλητηρίων και της αναγραφής συνθημάτων σε τοίχους, λερώνοντας μεταξύ άλλων τα ρούχα που είχαν αγοράσει από την Ερμού.
Κεφαλαιοποιώντας τα χιλιόμετρα που είχαν γράψει σε πορείες σήκωσαν την σημαία του fake Che, αναλαμβάνοντας την ηγεσία ενός κόμματος που από τις προδιαγραφές του 3% ακόμα, κουβαλούσε εντός στρατιές από συνιστώσες. Μαοϊστές, δραχμολάγνους, Μαρξιστές, φιλοσκοπιανούς, αντιευρωπαϊστές, φιλότουρκους, αντιεξουσιαστές και λοιπές Δημοκρατικές δυνάμεις.
Όταν η συγκυρία στάθηκε ευνοϊκή λόγω μνημονίων και τα ποσοστά άρχισαν να αυγατίζουν, επόμενο ήταν να γεννηθούν περισσότερες συνιστώσες. Περίοπτη θέση μεταξύ αυτών έλαβε και ο «Συνασπισμός της αριστεροδεξιάς και της προοδοσυντήρησης» ειδάλλως δεν έβγαιναν τα κουκιά.
Και φτάσαμε στο δημοψήφισμα, που μαζί με το ΝΑΙ και ΌΧΙ θα ήταν πιο ρεαλιστικό αν περιλάμβανε και τις επιλογές «ίσως, θα δούμε, ενδεχομένως, δεν παίρνουμε όρκο..». Και κάπως έτσι προστέθηκε η έσχατη συνιστώσα «μιμητές της Κομανέτσι».
Αυτό το συνονθύλευμα με την μορφή κόμματος λοιπόν διέθετε πολλά πόδια, δυο για κάθε συνιστώσα.
Κι όταν ανήλθε στην εξουσία και βρέθηκε αντιμέτωπο με ιστορικά διλήμματα και προκλήσεις, ήταν μοιραίο να πατάει σε νάρκες.
Εξίσου αναπόφευκτο ήταν πως οι ινστρούχτορες θα κουνούσαν μαντήλι. Ο οπαδός της δραχμής Λαφαζάνης, ο εμπνευστής της μετωπικής με το Ευρωπαϊκό κατεστημένο Βαρουφάκης και η απρόβλεπτη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Εκείνοι που τους ακολούθησαν μετά την αποχώρησή τους ήταν απειροελάχιστοι, ο κύριος όγκος των ψηφοφόρων παρέμεινε πλάι στον επαναστάτη κυβερνήτη. Η δήθεν αρχές που διακήρυτταν στις πλατείες, ακολούθησαν την οδό κυβίστησης του δημοψηφίσματος.
Φορείς της αυτούσιας ιδεολογίας του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να γίνει εξουσία, ήταν οι αυτοί που αποπέμφθηκαν και όχι ο Αλέξης που από το «go back madame Merkel» κατέληξε στο «make me add dear Angela, Schäuble block me…»
Αν ο μέσος Συριζαίος ψηφοφόρος κουβαλούσε έστω κι ένα ψήγμα ιδεολογίας και αξιοπρέπειας, θα ακολουθούσε έναν εκ των Λαφαζάνη, Βαρουφάκη και Ζωή, γιατί αυτοί ήταν οι εκφραστές της ρητορικής ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία.
Δεν απομακρύνθηκαν από το κόμμα επειδή άλλαξαν άποψη, αλλά γιατί έμειναν σταθεροί στα πιστεύω τους.
Σε αντίθεση με τον Τσίπρα που τους απέπεμψε, συνέχιζε ωστόσο ν΄ απολαμβάνει την λατρεία των υπάκουων υπηκόων του.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει και η αποπεμφθείσα Κωνσταντοπούλου έχει εξελιχθεί σε 2ο κόμμα, συγκεντρώνοντας υψηλά ποσοστά και από την δεξαμενή των ψηφοφόρων που κάποτε της γύρισαν την πλάτη και την αναθεμάτιζαν.
Συμπερασματικά, η μεγαλύτερη πλάνη είναι πως τα κόμματα κοροϊδεύουν και ενίοτε προδίδουν τους πολίτες.
Τα γεγονότα επιβεβαιώνουν πως οι πολίτες επιζητούν την κοροϊδία και γίνονται χειροκροτητές της προδοσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα αλλά όχι το μοναδικό, καθώς δεν υπάρχει κόμμα εξουσίας που δεν πέταξε στον κάδο προεκλογικές υποσχέσεις, δεσμεύσεις και μεγαλοστομίες, μετά την ανάληψη της εξουσίας.
Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά επίκαιρο λόγω της χθεσινής επετείου, ταυτόχρονα όμως και το πλέον εμφατικό, γιατί κανένα άλλο παραμύθι δεν συνοδεύτηκε από τις viral στιγμές των πανηγυρισμών στο Σύνταγμα για την απελευθέρωση από τα δεσμά της Ευρώπης.
Οι εικόνες αυτές πιστοποιούν τα αίτια του διαχρονικού κατήφορου τις χώρας και όχι φρούδες υποσχέσεις που μοιράζουν τα κόμματα.
Κι αυτές άλλωστε, από την στάση των εκλογέων ορίζονται…
Πηγή: tanea.gr
