Μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος, η Drea Cornejo, άρχισε να παρατηρεί ξαφνικά, στα 26 χρόνια της, σοβαρά συμπτώματα, τα οποία όμως οι γιατροί απέρριπταν ξανά και ξανά, λόγω του νεαρού της ηλικίας της. Τελικά όμως μια ακόμα ιατρική επίσκεψή της, στην οποία επέμενε η ίδια να υποβληθεί σε αξονική τομογραφία, αποκάλυψε μεταστατικό καρκίνο του πνεύμονα.
Τρία χρόνια μετά, είναι ακόμα εδώ χάρη σε μια στοχευμένη θεραπεία, αρκετά καλά ώστε να συνεχίζει να εργάζεται και να μοιράζεται την ιστορία της. Την ιστορία της «γενιάς του καρκίνου» όπως αποκαλούνται οι συνομήλικοί της, ανάμεσα στους οποίους αυξάνονται τα κρούσματα, σε όλο και μικρότερες ηλικίες.
Σε ένα κόμικς λοιπόν που δημοσίευσε στη Washington Post, γράφει:
«Σκέφτομαι συχνά τα συμπτώματα που έδινε το σώμα μου ότι όδευα προς τον θάνατο. Υπήρχε ξαφνική απώλεια βάρους. Ένας θρόμβος βαθιά σε μία από τις φλέβες μου. Ένα επίπεδο κούρασης που δεν είχα ξαναζήσει ποτέ. Και πάρα πολλές μελανιές, σε όλες τις αποχρώσεις του μπλε και του μοβ, να διακοσμούν το σώμα μου. Αλλά το χειρότερο ήταν ο ρόγχος που ανέβαινε από τον λαιμό μου, όποτε ξάπλωνα στο κρεβάτι. Αυτός με τρόμαζε πιο πολύ. Και η Google δεν αποδείχθηκε φίλη μου.
»Ο πρώτος γιατρός που είδα στα επείγοντα το 2022 δεν φάνηκε ιδιαίτερα ανήσυχος. Ήμουν μόλις 26, υπερβολικά “νέα” για να έχω σοβαρά προβλήματα υγείας.
«Ο πρώτος γιατρός που είδα στα επείγοντα το 2022 δεν φάνηκε ιδιαίτερα ανήσυχος. Ήμουν μόλις 26, υπερβολικά “νέα” για να έχω σοβαρά προβλήματα υγείας».
»Η επόμενη φορά που αναζήτησα βοήθεια επίσης δεν είχε ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Ο αιματολόγος μου εξήγησε ότι κάποιες φορές απλά τυχαίνει να αποκτήσουμε θρόμβους.
»Πέρασαν ακόμα δύο περίπου μήνες και η αναπνοή μου χειροτέρεψε, σε βαθμό να μην μπορώ πλέον να βγάλω βόλτα τα σκυλιά μου χωρίς να μου κόβεται η ανάσα. Παρόλο που οι γιατροί συνέχισαν να σπέρνουν αμφιβολίες, δεν μπορούσα να διώξω το συναίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Επέστρεψα στα επείγοντα και, αυτή τη φορά παρακάλεσα τους νοσηλευτές να πιέσουν τους γιατρούς για περισσότερες εξετάσεις. Τελικά, με παρέπεμψαν σε αξονική τομογραφία.
»Την ώρα που έφευγα, μου τηλεφώνησε ο ίδιος γιατρός που πριν από μήνες είχε αγνοήσει τα συμπτώματά μου. Στη φωνή του υπήρχε ένας καινούριος τόνος επείγοντος. Η πολυαναμενόμενη αξονική είχε αποκαλύψει έναν όγκο σε μέγεθος λεμονιού στον δεξί πνεύμονά μου. Είχα καρκίνο στη σπονδυλική στήλη, στη λεκάνη και στον άλλο πνεύμονα. Δεν είχε αφήσει απείραχτο ούτε καν τον εγκέφαλό μου. Ακούγοντας για πρώτη φορά τις λέξεις “μεταστατικός καρκίνος”, ένιωσα να παραλύω, σαν να με κρατούσαν όμηρο στο ίδιο μου το σώμα.
«Την ώρα που έφευγα, μου τηλεφώνησε ο ίδιος γιατρός που πριν από μήνες είχε αγνοήσει τα συμπτώματά μου. Στη φωνή του υπήρχε ένας καινούριος τόνος επείγοντος. Η πολυαναμενόμενη αξονική είχε αποκαλύψει έναν όγκο σε μέγεθος λεμονιού στον δεξί πνεύμονά μου».
»Ακολούθησαν όλα τα υποθετικά σενάρια που με κρατούσα ξύπνια τις νύχτες στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Η πρόγνωσή μου θα ήταν το ίδιο άσχημη αν είχα υπερασπιστεί τον εαυτό μου νωρίτερα; Θα είχα αποφύγει επιπλοκές όπως η πνευμονική εμβολή και η σήψη; Έφταιγα εγώ για το πόσο άσχημα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα;
»Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που έλαβα τη διάγνωση του καρκίνου του πνεύμονα που άλλαξε τη ζωή μου. Χάρη σε μια στοχευμένη θεραπεία που τον κρατάει υπό έλεγχο, είμαι ακόμα εδώ, ενεργή.
»Έχω μάθει επίσης ότι η ιστορία μου είναι κάθε άλλο παρά μοναδική. Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι τα ποσοστά καρκίνου αυξάνονται στους νέους Αμερικανούς, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Γιατί λοιπόν δεν μας πιστεύουν, όταν μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας με τους γιατρούς που υποτίθεται ότι πρέπει να εμπιστευτούμε;
«Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι τα ποσοστά καρκίνου αυξάνονται στους νέους Αμερικανούς, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Γιατί λοιπόν δεν μας πιστεύουν, όταν μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας με τους γιατρούς που υποτίθεται ότι πρέπει να εμπιστευτούμε;»
»Αυτή η ύπουλη ασθένεια ευδοκιμεί στα κενά της φροντίδας, που δημιούργησε ένα σύστημα το οποίο συχνά προδίδει νέους ανθρώπους όπως εγώ, ιδιαίτερα όταν δεν χωράμε στο καλούπι του “ασθενή”. Ο καρκίνος χτυπάει χωρίς διακρίσεις, σε απογυμνώνει από την ταυτότητά σου και σου αφήνει ουλές που δεν ζήτησες ποτέ.
»Αυτό που δεν μπορεί, όμως, να σου στερήσει είναι η φωνή σου, η δύναμη να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και να μιλήσεις, ακόμα και όταν οι άλλοι αρνούνται να ακούσουν. Ήταν ένα δύσκολο μάθημα, αλλά πλέον δεν με νοιάζει αν με θεωρούν “ενοχλητικό” ασθενή. Εκείνον που κάνει πάρα πολλές ερωτήσεις, που ζητά πάρα πολλές εξετάσεις και δεν διστάζει πλέον να αναζητήσει δεύτερη και τρίτη γνώμη.
»Απλά, δεν το ξαναρισκάρω με την υγεία μου. Και δεν πρέπει να το κάνετε ούτε εσείς».
Δείτε την ανάρτησή της:
View this post on Instagram
The post «Θυμάμαι συχνά τα συμπτώματα που έδινε το σώμα μου ότι όδευα προς τον θάνατο – Τότε ήμουν 26 χρονών» appeared first on | Ό,τι έχει σημασία για τις γυναίκες.
Πηγή: marieclaire.gr
