Με την έγκριση από τα δύο σώματα του Κογκρέσου, αρχικά στη Γερουσία και στη συνέχεια στη Βουλή, του «Μεγάλου Ομορφου Νομοσχεδίου» του, ο Ντόναλντ Τραμπ έφτασε στην 4η Ιουλίου όπως ακριβώς ήθελε και το είχε σχεδιάσει: Κυρίαρχος στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου στους Ρεπουμπλικανούς δεν έχει αντίπαλο ενώ οι Δημοκρατικοί συνεχίζουν να είναι βυθισμένοι σε κρίση, έχοντας παράλληλα αποφύγει τις κακοτοπιές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάποια επώδυνη ήττα. Και ταυτόχρονα, ισχυρός στο εξωτερικό, όπου πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο εξάμηνο της δεύτερης προεδρικής του θητείας, έχει καταφέρει να τρομάξει φίλους και εχθρούς με τη στάση του σε όλα τα μέτωπα – από την οικονομία μέχρι τις γεωπολιτικές ισορροπίες και τους πολέμους.
«Η οριστική έγκριση του νόμου αποτέλεσε μια σημαντική νίκη για τους Ρεπουμπλικανούς του Κογκρέσου και προσωπικά για τον κ. Τραμπ», σημειώνουν χαρακτηριστικά στην ανάλυσή τους οι «New York Times». «Ο Τραμπ διευρύνει την ισχύ του με τη «μεγάλη, όμορφη» νίκη του στο Κογκρέσο», διαπιστώνει το Reuters. «Ο Τραμπ φτάνει στο εορταστικό Σαββατοκύριακο έχοντας πολλούς λόγους να πανηγυρίσει: την υπογραφή του στον νέο νόμο, τη μηνιαία αναφορά για τις θέσεις εργασίας που ξεπέρασε τις προσδοκίες, το γεγονός ότι οι παράνομες διελεύσεις από τα σύνορα έχουν φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδό τους εδώ και δεκαετίες», γράφει και η «Wall Street Journal», σημειώνοντας παράλληλα ότι πάνω από τον χώρο των εκδηλώσεων επρόκειτο να πετάξει ένα βομβαρδιστικό Β-2, όμοιο με αυτά που έφεραν σε πέρας την πρόσφατη επίθεση κατά του Ιράν.
«Με αυτό τον νόμο, κάθε υπόσχεση την οποία έδωσα στους πολίτες της Αϊόβα το 2024 έχει πλέον τηρηθεί», είπε θριαμβολογώντας στην ομιλία που έκανε στη συγκεκριμένη πολιτεία το βράδυ της Πέμπτης, αφού είχε γίνει ήδη γνωστό και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή (218 υπέρ και 214 κατά, με μόλις 2 διαρροές από τις τάξεις του κόμματός του). Ανοίγοντας, με τον τρόπο αυτό, την αυλαία για τους εορτασμούς που θα οδηγήσουν στην πανηγυρική επέτειο του 2026, όταν οι ΗΠΑ θα συμπληρώσουν 250 χρόνια από την Ημέρα της Ανεξαρτησίας τους, έχοντας στο τιμόνι τους έναν από τους πλέον ιδιόμορφους και απρόβλεπτους προέδρους σε ολόκληρη την ιστορία τους.
Και τώρα, τι θα κάνει;
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πάντες, εντός και εκτός συνόρων, αναρωτιούνται ήδη ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του. Ο Ιλον Μασκ, για παράδειγμα, μάλλον έχει καταλάβει ήδη ότι στην περίπτωση που επιλέξει να χτυπήσει τη γροθιά στο μαχαίρι, πιθανότατα θα βγει χαμένος και θα δει την αυτοκρατορία την οποία έχει χτίσει να απειλείται. Κι αυτό, παρά τον πλούτο και την επιρροή που διαθέτει, παρά την τεράστια συνεισφορά που είχε στην επανεκλογή του Τραμπ, παρά το γεγονός ότι τους πρώτους μήνες κυριολεκτικά έλυνε και έδενε εντός του Λευκού Οίκου και σε όλες σχεδόν τις κυβερνητικές και κρατικές υπηρεσίες.
Οι Κινέζοι και ο Σι Τζινπίνγκ, από την άλλη, προσπαθούν να μαντέψουν τι έχει στο μυαλό του αναφορικά με τους δασμούς, καθώς γνωρίζουν καλά ότι η όποια εκεχειρία και οι κινήσεις καλής θέλησης – όπως αυτές που έγιναν την προηγούμενη εβδομάδα – δεν ακυρώνουν την εδραιωμένη άποψή του (με την οποία, άλλωστε, συμφωνούν και οι Δημοκρατικοί και ο Μπάιντεν) ότι το Πεκίνο είναι σήμερα ο μεγάλος και πιο επικίνδυνος ανταγωνιστής της αμερικανικής υπερδύναμης. Κάτι που σημαίνει πως η μεταξύ τους σύγκρουση θα συνεχιστεί, με διάφορους τρόπους, μέχρις ότου οι δύο ξεκαθαρίσουν οριστικά τους λογαριασμούς τους.
Οσοι για τους ευρωπαίους εταίρους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι (με τον οποίο συνομίλησε χθες ο αμερικανός πρόεδρος), έχουν κάθε λόγο να αγωνιούν για την επόμενη μέρα, έχοντας συνειδητοποιήσει πως σε κάθε περίπτωση δεν θα είναι ίδια. Οι καλές σχέσεις που αναμφίβολα διατηρεί ο Τραμπ με τον Βλαντίμιρ Πούτιν – για του λόγου το αληθές, την Παρασκευή συνομίλησε μαζί του τηλεφωνικά για έκτη φορά μετά την επανεκλογή του, ακούγοντάς τον να του λέει πως δεν κάνει πίσω σε τίποτα – τους προκαλεί έντονη ανασφάλεια. Το ίδιο και το «πάγωμα» της μεταφοράς όπλων και πυρομαχικών προς το Κίεβο, καθώς και ο ωμός (και απολύτως επιτυχημένος, όπως αποδείχθηκε) εκβιασμός που άσκησε κατά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ απαιτώντας τον υπερδιπλασιασμό των στρατιωτικών δαπανών των κρατών-μελών.
Πηγή: tanea.gr
