Τα κέντρα διανομής βοήθειας του Ανθρωπιστικού Ιδρύματος της Γάζας (GHF) άρχισαν να λειτουργούν στη Λωρίδα της Γάζας στα τέλη Μαΐου, έπειτα από πολλές εβδομάδες κατά τις οποίες δεν είχε εισέλθει, ουσιαστικά, καθόλου ανθρωπιστική βοήθεια στον θύλακο. Οι συνθήκες ίδρυσης και η χρηματοδότηση του GHF είναι ομιχλώδεις: είναι γνωστό ότι έχει συσταθεί από το Ισραήλ σε συντονισμό με αμερικανούς ευαγγελικούς και ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας. Ενας ευαγγελικός που διατηρεί στενές σχέσεις τόσο με τον Ντόναλντ Τραμπ όσο και με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι και ο σημερινός διευθύνων σύμβουλός του.
Το GHF λειτουργεί, σε κάθε περίπτωση, τέσσερα κέντρα διανομής τροφίμων – τρία στη Νότια Γάζα και ένα στην Κεντρική. Στελεχώνονται από αμερικανούς και παλαιστίνιους εργαζόμενους και φυλάσσονται από τον ισραηλινό στρατό, από απόσταση αρκετών εκατοντάδων μέτρων. Χιλιάδες, ενίοτε και δεκάδες χιλιάδες, κάτοικοι της Γάζας προσέρχονται καθημερινά για να παραλάβουν τρόφιμα από αυτά τα σημεία. Παρά τις αρχικές υποσχέσεις του ιδρύματος, η διανομή είναι χαοτική: από όταν άνοιξαν αυτά τα κέντρα και μέχρι το τέλος της περασμένης εβδομάδας, η «Haaretz» είχε μετρήσει 19 περιστατικά με πυροβολισμούς κοντά σε αυτά. Περισσότεροι από 550 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους. Αν και η ταυτότητα των υπευθύνων δεν είναι πάντα σαφής, σημείωσε η εφημερίδα, ο ισραηλινός στρατός δεν επιτρέπει σε ενόπλους να βρίσκονται σε αυτές τις «ανθρωπιστικές ζώνες» εν αγνοία του.
Στην πραγματικότητα, ισραηλινοί στρατιώτες και αξιωματικοί αποκάλυψαν στη «Haaretz» πως έλαβαν εντολές να ανοίξουν πυρ εναντίον του πλήθους κοντά σε κέντρα διανομής βοήθειας ακόμα και όταν δεν υπήρχε απειλή. Τα κέντρα αυτά, εξήγησαν, λειτουργούν συνήθως για μόλις μία ώρα κάθε πρωί. Ο στρατός πυροβολεί εναντίον ατόμων που φτάνουν πριν από την ώρα λειτουργίας για να τους εμποδίσει να πλησιάσουν, ή ξανά μετά το κλείσιμο των κέντρων, για να τους διαλύσει.
«Είναι ένα πεδίο θανάτου», δήλωσε ένας στρατιώτης. «Εκεί που ήμουν τοποθετημένος, σκοτώνονταν από ένας έως πέντε άνθρωποι κάθε μέρα. Αντιμετωπίζονται σαν εχθρική δύναμη – χωρίς μέτρα ελέγχου του πλήθους, χωρίς δακρυγόνα, μόνο πραγματικά πυρά με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: βαριά πολυβόλα, εκτοξευτές χειροβομβίδων, όλμους. Στη συνέχεια, μόλις ανοίξει το κέντρο, οι πυροβολισμοί σταματούν και ξέρουν ότι μπορούν να πλησιάσουν. Η μορφή επικοινωνίας μας είναι οι πυροβολισμοί. Ανοίγουμε πυρ νωρίς το πρωί αν κάποιος προσπαθήσει να μπει στη γραμμή από μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, και μερικές φορές απλά τους επιτιθέμεθα από κοντινή απόσταση. Αλλά δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για τις ισραηλινές δυνάμεις». Ο ίδιος διαβεβαίωσε πως δεν γνωρίζει ούτε μία περίπτωση ανταπόδοσης πυρών. «Δεν υπάρχει εχθρός, δεν υπάρχουν όπλα», είπε.
Ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε πως έχουν γίνει έρευνες και έχουν «αντληθεί διδάγματα», και θα γίνει και άλλη, μεγαλύτερη έρευνα, αλλά ουδέποτε διέταξε τα μέλη του να ανοίξουν πυρ εναντίον αόπλων, αυτό το αρνείται κατηγορηματικά. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός και ο υπουργός Αμυνάς του, πάλι, απέρριψαν τη μεγάλη έρευνα της «Haaretz» ως μια συλλογή από «κατάπτυστες συκοφαντίες». Ακολουθούν κάποιες δηλώσεις αυτής της συλλογής, όλες από στρατιώτες και αξιωματικούς: «Η Γάζα δεν ενδιαφέρει κανέναν πια. Εχει γίνει ένα μέρος με τους δικούς του κανόνες». «Το να ρίχνεις όλμους για να κρατήσεις μακριά πεινασμένους ανθρώπους δεν είναι ούτε επαγγελματικό ούτε ανθρώπινο. Ξέρω ότι υπάρχουν πράκτορες της Χαμάς ανάμεσά τους, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που απλά θέλουν βοήθεια». «Κάθε φορά που ρίχνουμε, υπάρχουν απώλειες και θάνατοι, και όταν κάποιος ρωτάει γιατί είναι απαραίτητο, δεν υπάρχει ποτέ καλή απάντηση. Μερικές φορές, και μόνο η ερώτηση ενοχλεί τους διοικητές». «Ξέρεις ότι δεν είναι σωστό. Νιώθεις ότι δεν είναι σωστό. Αλλά η Γάζα είναι ένα παράλληλο σύμπαν. Προχωράς γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι δεν σταματούν καν να το σκεφτούν». «Αυτό το πράγμα που ονομάζεται δολοφονία αθώων ανθρώπων, έχει κανονικοποιηθεί. Μας έλεγαν διαρκώς ότι δεν υπάρχουν άμαχοι στη Γάζα, και προφανώς αυτό το μήνυμα πέρασε στα στρατεύματα».
Καμιά φορά, το ανθρώπινο μυαλό λειτουργεί με περίεργους τρόπους. Διαβάζει, ας πούμε, αυτές τις μαρτυρίες και μεταφέρεται, ερήμην του, στην Ιταλία, σε αυτόν τον 37χρονο ναυαγοσώστη σε ένα υδάτινο πάρκο της Φραντσακόρτα, στη Λομβαρδία, που δεν κατάφερε να σώσει το τετράχρονο αγόρι το οποίο ξέφυγε από την προσοχή του πατέρα του και γλίστρησε μέσα στο νερό χωρίς σωσίβιο: λίγα 24ωρα αφότου το παιδί υπέκυψε, ο ναυαγοσώστης έδωσε τέλος στη ζωή του, βάζοντας μια σακούλα στο κεφάλι του. Δεν άντεξε προφανώς το βάρος της ευθύνης, κι ας μην ήταν ο μόνος υπεύθυνος, αφού υπήρχαν εκεί και άλλοι ναυαγοσώστες, κι ας μην ήταν καν πλάι στην πισίνα όταν συνέβη το κακό, αφού τον είχε στείλει ο προϊστάμενός του να ελέγξει κάτι σωλήνες.
Το τετράχρονο αγόρι που πνίγηκε το έλεγαν Μίκαελ. Τον ναυαγοσώστη που αυτοκτόνησε τον έλεγαν Ματέο. Η ιστορία είναι διπλά τραγική κι εντούτοις, τόσο ανθρώπινη που έχει κάτι το παρήγορο, πρέπει να έχει κάτι το παρήγορο, αλλιώς γιατί να προτιμάει το μυαλό να σκέφτεται αυτό παρά τη Γάζα;
Πηγή: tanea.gr
