Η κλινική ψυχολόγος Dr Becky Kennedy σε μια νέα ανάρτησή της στο προφίλ της στο Instagram θίγει ένα θέμα που απασχολεί πολλούς νέους -και παλαιότερους- γονείς: Τι κάνουμε όταν το παιδί μας «δεν ακούει»;
Όπως εξηγεί η ίδια, αν και τείνουμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι μας αγνοεί, «τις περισσότερες φορές μας ακούει αλλά δυσκολεύεται να συνεργαστεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταθέτουμε τα όπλα και αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά ότι χρειαζόμαστε μια νέα οπτική, που θα μας βοηθήσει να τηρήσουμε με συνέπεια τα όρια και να υποστηρίξουμε το παιδί στην ανάπτυξή του. Τα καλά νέα; Η συνεργασία είναι μια δεξιότητα. Και όπως κάθε δεξιότητα, μπορεί να διδαχθεί και να ενισχυθεί – χωρίς φωνές, απειλές και παιχνίδια εξουσίας».
«Η συνεργασία είναι μια δεξιότητα. Και όπως κάθε δεξιότητα, μπορεί να διδαχθεί και να ενισχυθεί – χωρίς φωνές, απειλές και παιχνίδια εξουσίας».
Αφορμή για αυτή την ανάρτηση στάθηκε η επίσκεψη που δέχτηκε από μια μητέρα, η οποία παραπονέθηκε ότι «ο γιος μου δεν ακούει και καταλήγω να του βάζω τις φωνές».
«Τι σημαίνει “ακούω”;» διερωτάται η ειδικός. «Γιατί αν πούμε, “θέλεις παγωτό;” ή “μπορείς να δεις ένα επεισόδιο ακόμα”, ξαφνικά κάθε παιδί μάς ακούει καθαρά και δυνατά. Μια χαρά μάς ακούν τα παιδιά μας, απλά δεν κάνουν πάντα αυτό που τους ζητάμε».
Το ζητούμενο είναι να έχουμε τη συνεργασία τους, αλλά είναι λογικό να μην μπορούμε να τη θεωρήσουμε ως δεδομένη. «Συνήθως ζητάμε από τα παιδιά μας να σταματήσουν να κάνουν κάτι διασκεδαστικό για να ασχοληθούν με κάτι όχι διασκεδαστικό. Αν ένας φίλος μας ζητήσει να σταματήσουμε να παρακολουθούμε την αγαπημένη μας σειρά στην τηλεόραση και να πάμε να τον βοηθήσουμε να καθαρίσει την κουζίνα… πιθανότατα θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τηλεόραση».
Το ζητούμενο είναι να έχουμε τη συνεργασία τους, αλλά είναι λογικό να μην μπορούμε να τη θεωρήσουμε ως δεδομένη. «Συνήθως ζητάμε από τα παιδιά μας να σταματήσουν να κάνουν κάτι διασκεδαστικό για να ασχοληθούν με κάτι όχι διασκεδαστικό».
Η ειδικός συμβουλεύει λοιπόν να μη δούμε αυτή τη δυσκολία συνεργασίας με τα παιδιά μας ως ένα ελάττωμά τους αλλά ως μια πρόκληση.
«Αντί να βάζουμε τις φωνές και να επαναλαμβάνουμε διαρκώς το ίδιο πράγμα μέχρι να εξαντληθούμε, μπορούμε:
»-Να παρουσιάσουμε τις προσδοκίες μας από πριν, όχι εν βρασμώ.
»-Να παραμείνουμε στην ίδια ομάδα με το παιδί μας, αντί να το αντιμετωπίσουμε σαν να είναι αυτό το πρόβλημα.
»-Να κρατήσουμε τα όρια με ενσυναίσθηση, αντί να αντιδράμε με θυμωμένες απειλές.
»Όταν αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε μια στιγμή, δεν αλλάζουμε μόνο τη συμπεριφορά του παιδιού μας αλλά διαμορφώνουμε τη σχέση μαζί του».
Δείτε τη ανάρτηση:
View this post on Instagram
The post «Ο γιος μου δεν ακούει και καταλήγω να του βάζω τις φωνές»: Τι συμβουλεύει μια κλινική ψυχολόγος appeared first on | Ό,τι έχει σημασία για τις γυναίκες.
Πηγή: marieclaire.gr
