Η επόμενη ημέρα του «Πολέμου των Δώδεκα Ημερών», όπως τον βάφτισε ο Ντόναλντ Τραμπ, βρίσκει το Ιράν σε μια θέση από την οποία, κατά κοινή ομολογία, θα χρειαστεί χρόνια για να μπορέσει να βγει.
Οι τρεις πυλώνες της στρατηγικής του καθεστώτος – οι εντολοδόχοι, το βαλλιστικό πρόγραμμα και τα πυρηνικά – έχουν πληγεί σοβαρά, με τον πρώτο και τον τρίτο να έχουν σχεδόν καταστραφεί, τον δε δεύτερο να μετράει τεράστιες απώλειες.
Τι γίνεται όμως με το Ισραήλ, όπου η στρατηγική Νετανιάχου και η επιμονή του ήταν εκείνες που οδήγησαν σε αυτή την τριπλή επιτυχία, παρά το κόστος;
Εχει γίνει λοιπόν ήρωας ο Νετανιάχου; Εχει διασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση; Και πώς μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα η προχθεσινή παρέμβαση Τραμπ με την παρότρυνση – τη λες και απαίτηση – να σταματήσει το «κυνήγι μαγισσών», όπως αποκάλεσε τη δίκη εναντίον του ισραηλινού πρωθυπουργού;
Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, η παρέμβαση Τραμπ ίσως προσφέρει τη διέξοδο στο πολιτικό τέλμα των τελευταίων χρόνων. Η δίωξη Νετανιάχου απέδειξε με τον πιο οδυνηρό τελικά για την αντιπολίτευση τρόπο ότι ακόμα και εκεί που όλα μοιάζουν σίγουρα, υπάρχει και πιθανότητα ανατροπής. Η αντιπολίτευση προσπάθησε να αποτελειώσει τη μακρά κυριαρχία Νετανιάχου έχοντας τη βεβαιότητα ότι θα πετύχαινε τον στόχο της. Και τον πέτυχε. Ο Νετανιάχου «εκθρονίστηκε».
Ο «ΕΠΤΑΨΥΧΟΣ» ΜΠΙΜΠΙ
Ο Νετανιάχου όμως, όντας αυτός που είναι, κατάφερε να επανέλθει συμμαχώντας με την Ακροδεξιά και παίρνοντας εκδίκηση εναντίον της Αγίας Τράπεζας του οικοδομήματος του εβραϊκού κράτους: της Δικαιοσύνης, η οποία σπάζοντας μια παράδοση μη ανάμειξης και αμεροληψίας λειτούργησε ως ασπίδα στο δόρυ της αντιπολίτευσης. Ολα αυτά είχαν καταστροφικές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα, συνέπειες οι οποίες πρώτη φορά καταγράφηκαν στη σχεδόν ογδοντάχρονη πορεία της χώρας.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, έως και καθόλου. Ο κόσμος, είτε συμπαθεί είτε όχι τον Νετανιάχου, αναγνωρίζει ότι η επιμονή του να κωφεύει στις πιέσεις για μονομερή κατάπαυση του πυρός στη Γάζα – και στον Λίβανο – μαζί με τα έως και ιδιοφυή σχέδια που εφάρμοσε σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες, εκεί και στο θέμα Ιράν, οδήγησαν σε μια κατάσταση την οποία κανείς δεν θα φανταζόταν πριν ή και μετά την 7η Οκτωβρίου.
Με το Ισραήλ να έχει απαλλαγεί, έστω και με βαρύ τίμημα, από την απειλή του Ιράν και των τρομοκρατών – εντολοδόχων του.
Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΡΑΜΠ
Οταν η ίδια η αντιπολίτευση αναγκάστηκε να στηρίξει δημόσια τον Νετανιάχου και να τον συγχαρεί, δικαίως θα απορούσε κάποιος πώς τώρα θα συνεχίσει την ίδια πορεία για το θέμα της δικαστικής του δίωξης και πόσοι στο Ισραήλ δεν θα πουν ακριβώς αυτό που είπε και ο Τραμπ: είναι δυνατόν ο άνθρωπος ο οποίος έσωσε τη χώρα να σύρεται στα δικαστήρια για ήσσονος σημασίας υποθέσεις;
Εδώ δείχνει να στοχεύει και η κίνηση Τραμπ: στη δημιουργία αυτού του ρεύματος ανάμεσα στο συντριπτικό μέρος των πολιτών, το οποίο κουράστηκε από την ατέρμονη διελκυστίνδα του πολιτικού κατεστημένου με τον πρωθυπουργό, η οποία οδήγησε και σε τραγικά κενά στην ασφάλεια της χώρας και στην ευκολία με την οποία έγιναν οι επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου.
Με άνεση, διερμηνεύοντας το κυρίαρχο συναίσθημα στο Ισραήλ, μπορεί κανείς να πει ότι η τεράστια πλειονότητα θέλει να τελειώνει αυτή η κόντρα η οποία έχει τραβήξει.
Εδώ μπαίνει και ο παράγοντας της διαφορετικότητας του Ισραήλ από τα πλείστα άλλα κράτη. Η λογοδοσία είναι θέμα ιερό στην εδώ κοινωνία και ό,τι κι αν ο Νετανιάχου έχει κάνει, θετικά εννοείται, δεν παραγράφεται το ότι αυτός ήταν ο πρωθυπουργός στις 7/10.
Θα βρεθεί μια φόρμουλα για κλείσουν μαζί όλα αυτά τα κεφάλαια; Και ποια θα μπορούσε να είναι;
ΛΥΣΗ WIN – WIN
Ο Νετανιάχου γνωρίζει ότι είναι μέρος μιας εποχής που κλείνει και πως πολύ σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με επικρίσεις και από τη Δεξιά για την 7η Οκτωβρίου. Η πρόταση Τραμπ τού δίνει τη διέξοδο να αποχωρήσει χωρίς πια να ανησυχεί για τη δίωξή του. Ταυτόχρονα θα απαλλάξει το Ισραήλ από τον διχασμό. Θα επιτρέψει επίσης στην αντιπολίτευση να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία, αφού η συνέχιση της κόντρας θα προκαλέσει τη δυσφορία του κόσμου.
Οπως και ο Αριέλ Σαρόν μετά τον Πόλεμο του Λιβάνου κρίθηκε «ένοχος» από την επιτροπή Καχάν στο Ισραήλ για την απάθεια που επέδειξε στις σφαγές στη Σάμπρα και τη Σατίλα, έτσι και ο Νετανιάχου θα μπορεί – ο Σαρόν δεν το είχε κάνει – να αναλάβει αυτό το κομμάτι της ευθύνης, απολογούμενος δημόσια, και να πάει σπίτι του ως ο άνθρωπος ο οποίος, αν και δεν ήταν και ο… καλύτερος χαρακτήρας, έσωσε τη χώρα. Και αυτό έκανε.
Ετσι θα κλείσουν όλα τα πιο πάνω κεφάλαια χωρίς να υπάρχουν χαμένοι. Μόνο κερδισμένοι. Η κίνηση Τραμπ ήταν πραγματικά παμπόνηρη και ευφυής. Τόσο, που πολλοί στο Ισραήλ είναι πεπεισμένοι ότι δεν γεννήθηκε στην Ουάσιγκτον… αλλά στην Ιερουσαλήμ.
Πηγή: tanea.gr
