Για πολλούς, ο αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ είναι σήμερα ένας μελλοθάνατος ο οποίος περιμένει την εκτέλεση της ποινής του. Η ταχύτητα και ευκολία, άλλωστε, με την οποία το Ισραήλ και οι ΗΠΑ έχουν καταφέρει να εξολοθρεύσουν μεγάλο μέρος της στρατιωτικής ηγεσίας του Ιράν, όπως και των κορυφαίων πυρηνικών επιστημόνων του, κάνει τον ανώτατο (de jure και de facto) θρησκευτικό και πολιτικό ηγέτη – «ραχμπάρ», όπως είναι γνωστός στη χώρα – να αισθάνεται ανά πάσα στιγμή ανασφαλής και εκτεθειμένος. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι από την αρχή του πολέμου, πριν από δύο εβδομάδες, επέβαλε σιγή ασυρμάτου, επικοινωνεί με τους συνεργάτες του μόνο μέσω έμπιστων ανθρώπων που μεταφέρουν τα μηνύματά του, ενώ φέρεται να κρύβεται σε κάποια καλά οχυρωμένη υπόγεια κρύπτη – από όπου και έστειλε το μοναδικό του μέχρι στιγμής μήνυμα, την περασμένη Πέμπτη.
Ακόμα κι έτσι, όμως, Αμερικανοί και Ισραηλινοί έχουν αφήσει να εννοηθεί πως γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή τη θέση του και μπορούν, εφόσον το θελήσουν, να τον δολοφονήσουν. Πιθανότατα δε και να μην μπλοφάρουν – γι’ αυτό και ο ίδιος, σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ των «New York Times», έχει φροντίσει να ορίσει τα τρία πρόσωπα (στα οποία δεν περιλαμβάνεται ο γιος του, Μοχτάμπα) από τα οποία θα προκύψει ο διάδοχός του, εφόσον γίνει «μάρτυρας» από τις βόμβες των εχθρών του Ιράν και του Ισλάμ. Με προφανή σκοπό η χώρα να μη μείνει «ακέφαλη» και να μην προκληθούν αναταράξεις που θα υπονομεύσουν τη σταθερότητα και την επιβίωση του καθεστώτος – όπως ελπίζουν και επιδιώκουν Τραμπ και Νετανιάχου.
Σε κάθε περίπτωση, έχοντας ήδη εισέλθει (έτσι κι αλλιώς, λόγω βεβαρυμένης υγείας) στη δύση του βίου του, ο 86χρονος Χαμενεΐ βρίσκεται αντιμέτωπος με τις πιο κρίσιμες αποφάσεις που έχει κληθεί να λάβει ποτέ και ειδικά από το 1989, όταν ανέλαβε τα ηνία μετά τον θάνατο του εμβληματικού ιδρυτή της σύγχρονης Ισλαμικής Δημοκρατίας και μέντορά του, Αγιατολάχ Αλί Χομεϊνί. Κι αυτό διότι είναι αναγκασμένος να επιλέξει εάν θα συνθηκολογήσει απέναντι στον «Μεγάλο Σατανά» ή, αντιθέτως, θα κηρύξει αντάρτικο και θα τα παίξει όλα για όλα – με τις πιθανότητες να είναι σαφώς περισσότερες στο να τα χάσει.
Πρόκειται, αναμφίβολα, για αποφάσεις από τις οποίες θα κριθεί όχι μόνο η δική του μοίρα, αλλά και το μέλλον ολόκληρου του Ιράν – μιας χώρας 90 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων (η πιο πολυπληθής στη Μέση Ανατολή), με μακραίωνη ιστορία, μεγαλειώδη πολιτισμό, καίρια θέση και καθοριστικό ρόλο στον οικονομικό και γεωπολιτικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής. Πρακτικά δε, τα αξιώματα που κατέχει και οι εξουσίες που διαθέτει τον καθιστούν βασικό υπόλογο απέναντι στο έθνος του, καθώς είναι αυτός ο οποίος ηγείται, ταυτόχρονα, των ενόπλων δυνάμεων, της Δικαιοσύνης, της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, ενώ αποτελεί και τον θεματοφύλακα του σιιτισμού στην κοιτίδα του. Γεννημένος στην ιερή πόλη Μασχάντ της βορειοανατολικής επαρχίας Χορασάν, ο Σαγιέντ Αλί Χαμενεΐ υπήρξε μέλος μιας φτωχής οικογένειας με 8 παιδιά, ο σημερινός αγιατολάχ απέδειξε από νωρίς ότι ήταν ένας φιλόδοξος και ικανός άνθρωπος. Διαψεύδοντας, μάλιστα, επανειλημμένως όσους είχαν κάνει το λάθος να τον υποτιμήσουν. Ο πατέρας του ήταν ιεροδιδάσκαλος και ο ίδιος ακολούθησε από νωρίς τα βήματά του, με αποτέλεσμα να βρεθεί στα 19 του στην Κομ, που θεωρούνταν «μητρόπολη» της σιιτικής διδαχής. Εκεί φέρεται να πρωτογνώρισε και τον άνθρωπο ο οποίος έμελλε να αλλάξει την πορεία του Ιράν με την ανατροπή του Σάχη, το 1979, ενώ βρέθηκε στον κλειστό κύκλο των πολύ έμπιστων του Χομεϊνί μέχρι το τέλος του.
Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι να τον διαδεχθεί είχε αναλάβει πολλά καίρια πόστα, όπως του αναπληρωτή υπουργού Αμυνας, του επόπτη των Φρουρών της Επανάστασης, του προέδρου του Πολιτιστικού Συμβουλίου της Επανάστασης – με κορυφαία τη δύο φορές εκλογή του ως προέδρου, το 1981 και το 1985 (την περίοδο του αιματηρού και καταστροφικού πολέμου με το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν), μια ιδιότητα με την οποία επισκέφθηκε και τις ΗΠΑ το 1987. Μάλιστα, σύμφωνα τουλάχιστον με τον «Economist», αυτή η πορεία και οι θέσεις τις οποίες κατείχε του επέτρεψαν σταδιακά να χτίσει και μια οικονομική «αυτοκρατορία», που βρίσκεται υπό τον έλεγχό του και του αποφέρει τεράστια κέρδη.
Σε αυτό το φόντο, πρέπει να θεωρείται πολύ πιθανό ο Χαμενεΐ να είχε σχεδιάσει και να φανταζόταν κάπως διαφορετικά τις εξελίξεις. Και είναι μάλλον βέβαιο πως, έχοντας κυβερνήσει με σιδηρά πυγμή όποτε χρειάστηκε, δεν πίστευε ότι θα έφτανε η στιγμή που θα έβλεπε ξανά τον εαυτό του φυλακισμένο και επικηρυγμένο – έστω και με έναν ιδιαίτερο τρόπο τώρα –, όπως είχε συμβεί έξι φορές τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, εξαιτίας της δράσης του εναντίον του καθεστώτος του Σάχη.
Η ζωή, βεβαίως, τα φέρνει πολλές φορές διαφορετικά, μετατρέποντας τα σχέδια σε κουρέλια και τις φιλοδοξίες σε εφιάλτες, διαμορφώνοντας την πραγματικότητα πάνω σε έναν εντελώς άλλο καμβά. Εκεί, λοιπόν, που φερόταν να ετοιμάζεται να υπογράψει μια συμφωνία με τον Ντόναλντ Τραμπ, ενδεχομένως συνοδευόμενη και από μια χειραψία μαζί του, είδε τον πρόεδρο των ΗΠΑ να δίνει το πράσινο φως στο Ισραήλ για να του κηρύξει τον πόλεμο και στα αμερικανικά βομβαρδιστικά για να πλήξουν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να αφήνει με τις δηλώσεις του να εννοηθεί σαφώς πως εξακολουθεί να ζει μόνο επειδή αυτός τού το επιτρέπει…
Πηγή: tanea.gr
