Ο Ντόναλντ Τραμπ διέσχισε το γκαζόν του Λευκού Οίκου με τον αέρα του «ειρηνοποιού μέσω της ισχύος», καθώς αναχωρούσε την περασμένη Τρίτη για την κρίσιμη, εξπρές σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη – την πρώτη της δεύτερης προεδρικής θητείας του – την οποία μετέτρεψε σε ηγεμονικό «γύρο του θριάμβου» ενώπιον των μαγκωμένων συμμάχων των ΗΠΑ, υπό τις απροκάλυπτες κολακείες του γενικού γραμματέα της Συμμαχίας, Μαρκ Ρούτε.
Μόλις λίγες ώρες νωρίτερα είχε προαναγγείλει (κλασικά για τον ίδιο μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας του Truth Social) το τέλος του 12ήμερου πολέμου μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν, κατόπιν μάλιστα στρατιωτικής παρέμβασης των ΗΠΑ. Οι αρχικές παραβιάσεις στην κατάπαυση του πυρός συνέπεσαν με την αναχώρησή του από την Ουάσιγκτον και ο ίδιος δεν έκρυβε τον εκνευρισμό του. «Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ηρεμήσουν. Είναι γελοίο» δήλωσε, καθώς κινδύνευε με κατάρρευση όχι μόνο η εύθραυστη εκεχειρία μεταξύ δύο ορκισμένων εχθρών στη Μέση Ανατολή, αλλά και το διεθνές προφίλ του. «Εχουμε δύο χώρες που πολεμούν η μία την άλλη για τόσο καιρό, που δεν ξέρουν πια τι στο διάολο κάνουν», ξέσπασε. Ολο και περισσότεροι ωστόσο – σύμμαχοι και εχθροί – έχουν πλέον την αίσθηση ότι αυτό ισχύει και για τον ίδιο…
Ενας απρόβλεπτος πρόεδρος
Λίγο δείχνει πάντως να πτοεί τον απρόβλεπτο Ντόναλντ Τραμπ που, επικαλούμενος «τον Θεό», συγχαίρει διαρκώς τον εαυτό του ως μέγα ειρηνοποιό, ενόσω «σπέρνει» εντός και εκτός των ΗΠΑ χάος με την αναθεωρητική πολιτική του. Ο άρτι παυθείς 12ήμερος πόλεμος Ισραήλ – Ιράν φαντάζει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία της πρώτης προεδρικής θητείας του, όταν το 2018 απέσυρε μονομερώς τις ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία JPOCA για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, εφαρμόζοντας μια εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα του Ισραήλ.
Παραμένει ακόμη ασαφές εάν ο αμερικανός πρόεδρος – που επανεξελέγη πέρυσι με την υπόσχεση να κρατήσει τις ΗΠΑ μακριά από ένοπλες συγκρούσεις – σύρθηκε σε αυτόν τον «προληπτικό» (εκτός διεθνούς δικαίου) πόλεμο από τον μακροβιότερο πρωθυπουργό του Ισραήλ, «φίλο» και σύμμαχό του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ή αν ήταν αντίθετα «παγίδα» οι πρόσφατες έμμεσες διαπραγματεύσεις με την Τεχεράνη και οι μετέπειτα αμφιταλαντεύσεις του για μια αμερικανική επίθεση στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, που είχαν αποφύγει έως τώρα οκτώ αμερικανοί πρόεδροι από την εποχή του Τζίμι Κάρτερ.
Εγινε χωρίς εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή του αμερικανικού Κογκρέσου, βάσει αμφισβητούμενων εκτιμήσεων ότι η Τεχεράνη ήταν κοντά στο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Παρ’ όλα αυτά, Ρεπουμπλικανοί πολιτικοί θέλουν να δουν τον Τραμπ να παίρνει το Νομπέλ Ειρήνης για την εκεχειρία Ισραήλ – Ιράν, πριν καν φανεί εάν και πόσο θα κρατήσει, αν οι αμερικανικές διατρητικές βόμβες πράγματι κατέστρεψαν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, αν το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης κατάφερε να κρατήσει άθικτο εξοπλισμό και αποθέματα ουρανίου υψηλού εμπλουτισμού ή ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις στο Ιράν.
Σε Ουκρανία και Γάζα
Μέχρι και σήμερα εν τω μεταξύ οι διπλωματικές προσπάθειες του αυτοπροβαλλόμενου ως «ειρηνοποιού» προέδρου παραμένουν ατελέσφορες στην Ουκρανία και στη μαρτυρική Γάζα – την οποία έχει μάλιστα πει ότι θέλει να μετατρέψει σε… μεσανατολική «Ριβιέρα», ωθώντας σε μαζικό εκτοπισμό τον παλαιστινιακό πληθυσμό της. Από το ουκρανικό και την απαξιωτική μεταχείριση των ευρωπαίων συμμάχων, μέχρι τη Μέση Ανατολή, την Ασία και το θέμα των δασμών, η πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ φαντάζει λιγότερο με συνεκτική στρατηγική και όλο και περισσότερο με ηγεμονική αυταπάτη. Κι αν και ο ίδιος λατρεύει να εφαρμόζει στη διπλωματία τη «θεωρία του τρελού», οι απειλές του κατά του Παναμά, της Γροιλανδίας και του Καναδά δεν πρέπει να υποτιμώνται.
Φαντάζουν όλα βγαλμένα από το εγχειρίδιο «Πρώτα η Αμερική», με σταθερές τη συναλλακτική αντίληψή του για τις διεθνείς σχέσεις και την εμφανή απαξίωσή του για διεθνείς οργανισμούς και κανόνες. Συνοψίζοντας το «Δόγμα Τραμπ» την περασμένη Τρίτη, ο αμερικανός αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς μίλησε για «επιθετική» διπλωματία, ακολουθούμενη από «συντριπτική στρατιωτική ισχύ». Αυτό επί της ουσίας μεταφράζεται σε «νόμο της ζούγκλας», στην οποία όμως οι ΗΠΑ δεν είναι μόνες. Αντίθετα, ο απομονωτισμός τους στην εποχή Τραμπ 2.0 θα μπορούσε, κατά πολλούς, να λειτουργήσει ως επιταχυντής της αμερικανικής παρακμής.
Πηγή: tanea.gr
