«Ξέρω ότι εξωτερικά φαίνομαι πολύ θυμωμένη όλη την ώρα, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει πολλή χαρά σε αυτή την κατάσταση. Οι ιρανοί πολίτες δεν μπορούν να απαρνηθούν την υπηκοότητά τους, οπότε είμαι πολίτης σε δύο χώρες των οποίων τα καθεστώτα απεχθάνομαι, αλλά και οι δύο τους μου είναι πολύ αγαπητές. Είναι μια πολύ απογοητευτική κατάσταση και αυτές τις μέρες πολύ επώδυνη επίσης. Λόγω της δουλειάς μου στο Sicha Mekomit [ισραηλινή ειδησεογραφική ιστοσελίδα] παρακολουθώ καθημερινά τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Το θέαμα των ανθρώπων που κλαίνε πάνω από ερείπια δεν μου είναι ξένο. Οταν όμως άκουσα αυτές τις κραυγές στα φαρσί, ένιωσα ότι κάτι διαλύεται μέσα μου».
Θεωρία 1η: Ο Ντόναλντ Τραμπ χειραγωγήθηκε από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός απέτυχε να προστατεύσει τους πολίτες της χώρας του από την τρομοκρατική επίθεση που πραγματοποίησε η Χαμάς την 7η Οκτωβρίου του 2023 – και δεν ανέλαβε ποτέ την παραμικρή ευθύνη για αυτό. Απέτυχε επίσης να κάνει πραγματικότητα την υπόσχεσή του να καταστρέψει τη Χαμάς και να φέρει πίσω στο Ισραήλ όλους τους ομήρους που εκείνη κρατάει στη Γάζα, παρότι οι στρατιώτες του έχουν σκοτώσει στο μεταξύ περισσότερους από 55.000 Παλαιστίνιους. Ο πόλεμος είναι αυτό που τον κάνει να σηκώνεται κάθε πρωί από το κρεβάτι, αυτό που τον κρατάει στην εξουσία, και μακριά από τη φυλακή. Χρειαζόταν έναν ακόμα πόλεμο, και άνθρωποι σαν τον Τραμπ, που προτιμούν, από τεμπελιά, να εμπιστεύονται τα ένστικτά τους, είναι εύκολη λεία.
«Ναι, υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν. Και τα δύο είναι μη αραβικές χώρες τοποθετημένες σε έναν αραβικό χώρο. Πρόκειται για δύο χώρες που νοσταλγούν ένα ιστορικό παρελθόν και ημέρες δόξας, που ζουν με την αίσθηση ότι δεν παίρνουν τη θέση που η ιστορία όρισε για αυτές. Η ομοιότητα μεταξύ των καθεστώτων είναι επίσης πολύ μεγαλύτερη από ό,τι θέλουν να πιστεύουν οι Ισραηλινοί. Και αυξάνεται σταθερά. Ας πούμε ότι δεν πρόκειται για καθεστώτα για τα οποία η δημοκρατία αποτελεί φωτεινό οδηγό».
Θεωρία 2: Ο Ντόναλντ Τραμπ παρασύρθηκε από το υπερμέγεθες εγώ του. Δεν χρειαζόταν να επιτεθεί το Σαββατοκύριακο. Οι βομβαρδισμοί των Ισραηλινών είχαν ήδη, καθώς λένε, πάει πίσω το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, τουλάχιστον εννέα μήνες, ίσως και χρόνια. Ο Τραμπ δεν ήθελε, όμως, να πάρει το Ισραήλ όλα τα εύσημα για την επιχείρηση. Χρειαζόταν και μια στρατιωτική επιτυχία – μετά τις αποτυχίες που έχει σημειώσει στις διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία, για τη Γάζα, αλλά και για το ίδιο το Ιράν. Με το που έγραψε στο Truth Social «ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ», όλα είχαν τελειώσει. Το Ιράν δεν επρόκειτο ποτέ να παραδοθεί άνευ όρων. Και ο Τραμπ δεν μπορούσε πια, επειδή είναι ο Τραμπ, να κάνει πίσω.
«Η ιρανική κοινωνία βρίσκεται σε μια διαδικασία εκκοσμίκευσης. Η θρησκεία αποδυναμώνεται. Το Ισραήλ κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η νεότερη γενιά στο Ιράν, ως μέρος της αντίδρασης στο καθεστώς, αποτινάσσει τη θρησκεία. Αυτό συμβαίνει στα υπόγεια, αλλά συμβαίνει. Η νεότερη γενιά στο Ισραήλ είναι πιο θρησκευόμενη, πιο συντηρητική και παραδοσιακή. Εξαιτίας αυτού, είμαι πιο αισιόδοξη για το μέλλον του Ιράν παρά για το μέλλον του Ισραήλ. Πονάει πολύ να το λέω αυτό, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα».
Θεωρία 3η: Ο Ντόναλντ Τραμπ ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Θέλει να γίνει πρόεδρος εν καιρώ πολέμου. Ο,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα έχει στόχο τη συγκέντρωση εξουσιών στα χέρια του και την υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών, και είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει αυτό αν γίνει πρόεδρος εν καιρώ πολέμου. Τα ομοσπονδιακά δικαστήρια και η κοινή γνώμη δεν του έχουν επιτρέψει μέχρι στιγμής να προχωρήσει όσο θα ήθελε. Αλλά αν ο πόλεμος του με το Ιράν κλιμακωθεί – κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συμβεί αν το Ιράν προβεί σε αντίποινα – τα δικαστήρια μπορεί να φανούν απρόθυμα να εμποδίσουν έναν αρχιστράτηγο και η κοινή γνώμη μπορεί να φανεί πρόθυμη να συμφωνήσει.
«Παράξενοι καιροί, αγάπη μου»: είναι το όνομα μιας ανθολογίας σύγχρονης ιρανικής ποίησης, που επέλεξε και μετέφρασε από τα φαρσί στα εβραϊκά το 2018 η Ορλι Νόι, μια ισραηλινή ακτιβίστρια υπέρ της ειρήνης γεννημένη στο Ιράν, πρόεδρος σήμερα του διοικητικού συμβουλίου της οργάνωσης B’Tselem (Ισραηλινό Κέντρο Πληροφοριών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα).
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz» θέλησε να μιλήσει περισσότερο για την ιρανική λογοτεχνία και κουλτούρα, θέλησε να θυμίσει στο Ισραήλ, και τον κόσμο όλο, πως το Ιράν είναι «πολύ περισσότερα από τους αγιατολάδες και τα πυρηνικά». Είναι, μεταξύ πολλών άλλων, και αυτό το ποίημα του Μεχντί Μουσαβί, με τίτλο «Ξέρω αυτή τη Λυπημένη Γυναίκα»:
Εκείνη λέει ότι ο κόσμος είναι ένα τρομερό μέρος / όπου όλοι κουβαλάνε μια καρδιά που έχει ραγίσει / κι εγώ λέω: κοίτα, για την αγάπη μας αυτό το σπίτι είναι δυνατό σαν φρούριο.
Πηγή: tanea.gr
