Πρώτο βήμα ευτυχίας δουλειά σου: αγκάλιασε τα ελαττώματα
Μεγαλώνοντας, ήμουν εκείνο το παιδί που επέμενε να χρωματίζει μέσα στις γραμμές. Ξεκίνησα αρκετά αθώα, αλλά τελικά κατέληξα να βρίσκομαι σε μια αδιάκοπη επιδίωξη της τελειότητας που στοίχειωνε την ενήλικη ζωή μου, ιδιαίτερα στη δουλειά μου. Οπλισμένη με μια χρωματικά κωδικοποιημένη ατζέντα, μια ατελείωτη λίστα υποχρεώσεων και ένα απόθεμα αυτοκόλλητων σημειωμάτων για ένα χρόνο, ξεκίνησα ένα ταξίδι για να κατακτήσω τον επιχειρηματικό κόσμο – με ένα τέλεια εκτελεσμένο σχέδιο κάθε φορά.
Αλλά η ζωή, αυτός ο ζωηρός φαρσέρ, σύντομα αποδείχθηκε ότι είχε άλλα σχέδια.
Το βάσανο της τελειομανίας στη δουλειά
Ο ενθουσιασμός της επιτυχίας έγινε το κίνητρό μου καθώς περιηγούμουν στους πολύβουους διαδρόμους της επιχειρηματικότητας. Κάθε έργο έφερε την χαρακτηριστική μου αναζήτηση για άψογη εκτέλεση και κάθε συνάντηση ήταν ένα σκηνικό για την καλύτερη απόδοσή μου. Αλλά κάτω από τη λαμπερή μου εμφάνιση έκρυβα ένα σιωπηλό άγχος.
Φανταστείτε να κάνετε ζογκλερικά με φλεγόμενους πυρσούς ενώ ισορροπείτε σε ένα μονόκυκλο. Κάτι τέτοιο επιχειρούσα – προσπαθώντας να τα διαχειριστώ όλα, αλλά ήμουν απλώς ένα λάθος βήμα μακριά από ένα μεγαλειώδες φιάσκο. Κάθε δουλειά έφερε το βάρος της τελειομανίας, και συχνά έβρισκα τον εαυτό μου παγιδευμένο στην άκαμπτη υλοποίησή του.
Άλλο ένα χαστούκι παρακαλώ
Και μετά ήρθε η μέρα που η ζωή με έσκυψε με ένα πονηρό χαμόγελο και ανέτρεψε τον τέλεια στοιβαγμένο πύργο από τραπουλόχαρτα μου. Ένα καθοριστικό έργο, ο ακρογωνιαίος λίθος της χρονιάς μου, κατέρρευσε θεαματικά κάτω από το βάρος του. Στάθηκα μπροστά στα ερείπια, ένα υγρό μείγμα δυσπιστίας και παράδοσης που με κατέκλυζε πιο γρήγορα από το αγαπημένο μου ριάλιτι σόου.
Και να που ήταν – η έκπληξη που κρύβει κάθε ιστορία, αν και σας διαβεβαιώνω, η δική μου περιλάμβανε πολύ λιγότερο κύρος και πολύ περισσότερα γεύματα για πακέτο. Αυτή η σχεδόν καταστροφή με ανάγκασε να επανεκτιμήσω. Η τελειότητα δεν ήταν πλέον βιώσιμη στη δουλειά μου. Ήταν απλώς μια οφθαλμαπάτη που θόλωνε την άποψή μου για αυτό που πραγματικά είχε σημασία: την πρόοδο και την γνήσια ικανοποίηση στη δουλειά μου.
Το μονοπάτι προς την αποδοχή
Άρχισα να αγκαλιάζω την ατέλεια σαν έναν παλιό φίλο, κάποιον που δεν ενδιαφερόταν υπερβολικά για την εμφάνιση. Δεν ήταν εύκολο –σκεφτείτε την πεζοπορία στο Έβερεστ φορώντας παντόφλες– αλλά σιγά σιγά, η κατανόησή μου για την επιτυχία εξελίχθηκε. Συνειδητοποίησα ότι η δουλειά αφορούσε λιγότερο την άψογη εκτέλεση και περισσότερο τη δημιουργικότητα, την ανθεκτικότητα και την ανθρώπινη σύνδεση.
Το πρώτο μου βήμα ήταν να επαναπροσδιορίσω τις νίκες μου, αντιμετωπίζοντας κάθε ατύχημα ως σκαλοπάτι και όχι ως λάθος βήμα. Αγκάλιασα το χιούμορ ως σύμμαχό μου, κοροϊδεύοντας τις δικές μου υπερβολικά ένθερμες τάσεις και μαθαίνοντας να εκτιμώ την ανεπιτήδευτη ομορφιά σε ημιτελή έργα και μαθησιακές καμπύλες.
Καθώς παραδιδόμουν στον αυθορμητισμό της ατέλειας, ένιωθα πιο ανάλαφρη. Έμαθα να χαλαρώνω, να με αποδέχομαι και να με αγαπάω άνευ όρων. Αυτό που είχε σημασία ήταν η ανάπτυξη που προερχόταν από το να τα αφήνεις κάποια πράγματα πίσω.
Μια προσωπική σημείωση
Σε όλες τις γυναίκες στις επιχειρήσεις που παλεύουν με την τελειομανία, απευθύνω αυτήν την προσωπική σημείωση: φορέστε τις ιδιορρυθμίες και τα ελαττώματά σας σαν ένα σήμα τιμής. Αφήστε τα να είναι μέρος της αφήγησής σας, όχι εμπόδια στο ταξίδι σας.
Ο επαγγελματικός κόσμος δεν είναι μια παράσταση σε τεντωμένο σχοινί. Είναι ένα ζωντανό ταπισερί υφασμένο με ιστορίες δοκιμών, λαθών, θριάμβων και χιούμορ. Πρόκειται για την αντιμετώπιση προκλήσεων κρατώντας παράλληλα τα πράγματα που σας αγκυροβολούν – πάθος, επιμονή και, τολμώ να πω, λίγο παιχνιδιάρικο χάος.
Η τελειομανία μπορεί να υπόσχεται μεγαλείο, αλλά είναι το όμορφα ατελές ταξίδι που μας μεταμορφώνει στους ηγέτες που είμαστε προορισμένοι να γίνουμε. Αγκαλιάστε τα όλα – τα χάλια, τα γέλια και, το πιο σημαντικό, την ανάπτυξη. Άλλωστε, οι πιο αξιοσημείωτες ιστορίες γεννιούνται όχι από την άψογη ποιότητα αλλά από αυτές τις πολύχρωμες, αυθόρμητες παρακάμψεις στην πορεία.
Πηγή: allyou.gr
