Η πολιτική ατζέντα του Αντώνη Σαμαρά δεν εξέπληξε – είτε βρισκόταν κανείς το βράδυ της Τρίτης στο Πολεμικό Μουσείο, είτε την παρακολουθούσε από απόσταση. Είναι σαφής η πλήρης διαφοροποίησή του από την ατζέντα Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά όσο και από βασικά θέματα στο εσωτερικό πλάνο, πρωτίστως όσα έχουν να κάνουν με τους «δικαιωματιστές». Οπως δεν εξέπληξαν οι τόνοι και το ύφος – ο Μητσοτάκης και ο Σαμαράς είναι πλέον πολιτικοί αντίπαλοι και αυτό θα εκφράζεται και στη Βουλή, όποτε οι διαχωριστικές γραμμές το καθιστούν αναγκαίο. Ο πρώην πρωθυπουργός στοχεύει στον σκληρό πυρήνα των παραδοσιακών συντηρητικών ψηφοφόρων και μέσα από αυτόν ανιχνεύει το τοπίο για το επόμενο πολιτικό βήμα. Πριν απ’ τον Σαμαρά, ωστόσο, στο ίδιο βήμα βρισκόταν ο Κώστας Καραμανλής και, από τη δεύτερη ανάγνωση της δικής του παρέμβασης, δεν είναι λίγοι σε υπουργικά και κομματικά γραφεία που εκτιμούν ότι τα δικά του μηνύματα μπορεί εν τέλει να κρύβουν περισσότερα από όσα ο ίδιος επέτρεψε άμεσα να καταγραφούν. Με τον δικό του τρόπο, ο Καραμανλής ουσιαστικά εισηγήθηκε μια γενική αναθεώρηση της εξωτερικής πολιτικής που δεν περιορίζεται στην προσέγγιση Αθήνας – Αγκυρας, αλλά στο γενικότερο ευρωπαϊκό και δυτικό πλάνο με το οποίο έχει εναρμονιστεί η κυβέρνηση απέναντι σε όλα τα ανοικτά ζητήματα. Πίσω από τις γραμμές της ομιλίας του έτερου πρώην πρωθυπουργού που βρέθηκε στο Πολεμικό Μουσείο, στην πραγματικότητα υπήρχε η υπόδειξη μιας άλλης κατεύθυνσης απέναντι στη Ρωσία, με διαφοροποίηση εν ανάγκη της Αθήνας από τις Βρυξέλλες.
Οι αναφορές στο «δυτικό κόμμα του πολέμου» και στην επιμήκυνση μιας σύγκρουσης που «έφερε τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα», καθώς «ο μεγάλος χαμένος του πολέμου είναι η Ουκρανία», δεν κινούνται σε μια ευρωπαϊκή γραμμή. Οπως και οι βολές για τις τεράστιες ευθύνες που έχουν για τις εξελίξεις ότι επενδύουν «στην απόλυτη δαιμονοποίηση της Ρωσίας και τη μανιχαϊστική ιδεολογικοποίηση της σύγκρουσης στον άξονα καλού – κακού». Τα σήματα Καραμανλή ήταν πιο καθαρά μέσα από την επισήμανση ότι όλοι αυτοί επιχειρούν να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους, πριμοδοτώντας «την κλιμάκωση του πολέμου και τη διασπορά φόβου για την επικείμενη τάχα γενικευμένη ρωσική εισβολή στην Ευρώπη». Η αλλαγή κυβέρνησης και στάσης των ΗΠΑ στο Ουκρανικό, δε, – εν ολίγοις, η απόφαση Τραμπ να βγάλει τον Πούτιν από τη διεθνή απομόνωση – «τους εκθέτει ακόμα περισσότερο».
Οι έμμεσες νουθεσίες του Καραμανλή στον Μητσοτάκη να ξεφύγει από τους εναγκαλισμούς των Δυτικών, θα μπορούσαν να δικαιολογούνται από τη δική του θεώρηση των πραγμάτων, όπως καταγράφονταν και στην περίοδο της δικής του πρωθυπουργίας. Η βεβαιότητα ότι ο κύκλος του Καραμανλή στο Μαξίμου έκλεισε άδοξα επειδή είχε ανοίξει δίαυλο με τον Πούτιν, δεν έχει ατονήσει στο μυαλό των καραμανλικών. Τα σενάρια συνωμοσίας, άλλωστε, στα οποία επένδυσαν σχεδόν επί μια δεκαετία είναι γνωστά, έστω κι αν ελάχιστοι συνδέουν την εκλογική συντριβή του 2009 με τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Σε μια περίοδο, ωστόσο, που αρκετοί ανατρέχουν στους πρώην για να προγνώσουν ποιος θα μπορούσε να μπει μπροστά για ένα νέο κόμμα, μια ιδιότυπη αναβίωση του πάλαι ποτέ «Ρωσικού Κόμματος» θα μπορούσε να βάλει νέες παραμέτρους στην αναζήτηση.
Για την ιστορία, το Ρωσικό Κόμμα που είχε συγκροτηθεί το 1826 με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά και βασικό υποστηρικτή τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, επένδυσε στον φιλορωσισμό των Ελλήνων που αναπτύχθηκε στα προεπαναστατικά χρόνια, με όχημα τη Φιλική Εταιρεία, και στην κοινή ορθόδοξη πίστη. Και βρέθηκε απέναντι στο Γαλλικό (υπό τον Ιωάννη Κωλέττη) και το Αγγλικό Κόμμα (υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο), σε μια εποχή που διαμορφώνονταν στην επαναστατημένη Ελλάδα τα νέα συστήματα εξουσίας.
Με τον Καραμανλή πέντε χρόνια νεότερο από τον Σαμαρά, η αναζήτηση θα συνεχισθεί. Ιδίως από τη στιγμή που ο Καραμανλής, όπως παρατηρούν στα ίδια υπουργικά και κομματικά γραφεία, φαίνεται να αφήνει πίσω την εικόνα του «σιωπηλού πρώην»…
Πηγή: tanea.gr
