Της Νίκης Ζορμπά
Με τις προβλεπόμενες εντάσεις ολοκληρώθηκε κοινοβουλευτικά η υπόθεση της προανακριτικής για το δυστύχημα στα Τέμπη, το οποίο από τον περασμένο Φεβρουάριο ήρθε ξανά στην επικαιρότητα, μέσω των συλλαλητηρίων διαμαρτυρίας.
Ακολούθησε μια έντονη πολιτική περίοδος, επανειλημμένως βρέθηκε η Κυβέρνηση με την πλάτη στον τοίχο και απολογούμενη ενώ αναδιατάχθηκε και το πολιτικό σκηνικό, με απρόβλεπτες για την ώρα απολήξεις.
Ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας
Το παράδοξο είναι – όπως έχουν διαμορφωθεί έως αυτή τη στιγμή τουλάχιστον- οι ισορροπίες πως το αποτύπωμα των Τεμπών, έφερε τα πάνω κάτω στην αντιπολίτευση, ξαναμοιράζοντας την τράπουλα της ισχύος και της προοπτικής των κομμάτων και λιγότερο στην Κυβέρνηση.
Η δεύτερη τρανταλίστηκε αδιαμφισβήτητα την Άνοιξη, επουδενί βοήθησε η αναζωπύρωση του συλλογικού τραύματος, αλλά είναι αρκετές εβδομάδες που φαίνεται ότι σταθεροποιείται σε ποσοστά που της επιτρέπουν να βγάλει το κεφάλι από το νερό και να σχεδιάζει τη διεκδίκηση μιας τρίτης κυβερνητικής θητείας όπως δήλωσε και χθες ο Πρωθυπουργός.
Στα Αριστερά της Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι που συνέβησαν οι τεκτονικές αλλαγές: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας χάσει ελέω Κασσελάκη και νέας διάσπασης την θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ύστερα και από μια μακρά περίοδο βύθισης στην πολιτική ανυποληψία, άφησε ζωτικό κενό, ανήμπορος να αντιδράσει στην φθορά, παρά την αλλαγή της ηγεσίας του.
Το ΠΑΣΟΚ, όπως και στις εθνικές κάλπες του 2023, δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει σε ποσοστά και ψήφους την κατακρήμνιση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυξάνει πολύ αργά τη δύναμή του και άλματα δεν έχει καταφέρει- αυτό είναι το μόνον βέβαιο. Το γεγονός ότι με βήμα σχεδόν σημειωτό, αυξάνει τα δημοσκοπικά του ποσοστά, όχι απλώς δεν είναι ενθαρρυντικό αλλά προκαλεί γενικευμένο βραχυκύκλωμα στην υπόθεση “εναλλακτικός προοδευτικός πόλος με πειστικό αίτημα διακυβέρνησης”. Πορεύεται τον δρόμο της πολιτικής αυτονομίας ο Νίκος Ανδρουλάκης, όπερ τον διασώζει από τις ισορροπίες τρόμου που κυριαρχούν στο κόμμα του αλλά αναμφίβολα δεν τον καθιστά αξιόμαχο αντίπαλο για την Κυβέρνηση.
Καθώς η φύσις ως γνωστόν απεχθάνεται το κενό- και δεδομένου ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει επιδείξει πολιτική ανθεκτικότητα την τελευταία δεκαετία μολονότι αποχώρησε από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ – η Πλεύση Ελευθερίας , έλαμψε στη συγκυρία της αναταραχής που έφερε η υπενθύμιση του τραγικού δυστυχήματος δυο χρόνια μετά το τραυματικό γεγονός:
Το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αφού “κατάπιε” τον πάλαι ποτέ κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και εξανέμισε την προοπτική ανάκαμψής του, σκαρφάλωσε ταχύτατα στη δεύτερη θέση , εξοβελίζοντας από αυτή το ΠΑΣΟΚ και καταφέρνοντας να κερδίσει – δημοσκοπικά- τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Η διόγκωση του αντισυστημισμού με αιχμή το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και τις εξελίξεις που ακολούθησαν, βρήκε την έκφρασή του στο πρόσωπο της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Ακόμα και στη παρούσα συγκυρία, όπου δημοσκοπικά τουλάχιστον- η Πλεύση Ελευθερίας φαίνεται ότι έχει κάνει παύση στην φρενήρη κούρσα εκτόξευσής της , έχει πιάσει ταβάνι και αρχίζει να “ξεφουσκώνει” ( περνά σιγά -σιγά σε δεύτερο πλάνο το δυστύχημα) , διατηρεί τη “φόρα” που της έδωσε η εαρινή απογείωση των ποσοστών της. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει εκπέσει – όχι καθαρά τουλάχιστον- από τη δεύτερη δημοσκοπική θέση.
Η ισορροπία του πολιτικού συστήματος βρίσκεται ακόμη υπό…. διαπραγμάτευση. Εξαιρουμένης της Κυβέρνησης που παρά τη φθορά , αντέχει και με διαφορά διψήφια από τον δεύτερο, ελλοχεύουν εξελίξεις από τον κατακερματισμό της αντιπολίτευσης στα αριστερά της. Εκεί , η ανισορροπία , φαίνεται πως κυοφορεί “αναπάντεχα” γεγονότα.
Σε αυτά συγκαταλέγεται και η επίμονη συζήτηση τις τελευταίες εβδομάδες για τη δημιουργία νέου κόμματος από τον πρώην Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Οι πυκνές παρεμβάσεις του εξάλλου , με αποκορύφωμα την “πλατφόρμα” που κατέβασε κατά την ομιλία του στη Διάσκεψη που διοργάνωσε το Ινστιτούτο του, προοιωνίζονται – αν μη τι άλλο- κινητικότητα στην Αμαλίας.
Πηγή: capital.gr
