Δεν είναι αργά να αλλάξεις πορεία, όταν νιώθεις ότι αυτό που κάνεις δεν σε εκφράζει πια
Στο φωτισμένο με φθορισμό θάλαμο ενός εταιρικού γραφείου, οπλισμένη με μια κούπα με το «καλύτερο αφεντικό στον κόσμο» γεμάτη με χλιαρό καφέ, ξεκίνησα το ταξίδι μου στον διαβόητο τρόπο ζωής του Girlboss. Όπως πολλές άλλες, με συνεπήρε η κουλτούρα της ανέλιξης που υποσχόταν ενδυνάμωση και επιτυχία, αρκεί να μπορούσα να σκαρφαλώσω την πανύψηλη σκάλα της.
Οι αναρτήσεις στο Instagram με παρακινητικά αποφθέγματα τυλιγμένα σε αισθητικά ευχάριστες γραμματοσειρές τροφοδοτούσαν τη φιλοδοξία μου, ενώ οι ομιλίες TED κήρυτταν τύχη σε όσες τολμούσαν να ονειρευτούν (και να κάνουν). Αποφασισμένη να μη χάσω τίποτα, βυθίστηκα με το κεφάλι σε έναν ανεμοστρόβιλο συναντήσεων, εκδηλώσεων δικτύωσης και διαδοχικών τηλεδιασκέψεων.
Κάψιμο του φυτιλιού και στα δύο άκρα
Μερικά χρόνια αργότερα, η όλη φάση είχε αρχίσει να με επηρεάζει. Η κάποτε αναζωογονητική αδρεναλίνη της φιλοδοξίας έχασε τη γοητεία της. Οι υπερωρίες μετατράπηκαν σε αϋπνίες και τα Σαββατοκύριακα ήταν μια θολούρα από email και λίστες υποχρεώσεων. Παρά τις επιτυχίες και τις προαγωγές, ένα αυξανόμενο κενό βασάνιζε τον ορισμό της ευτυχίας μου. Άξιζε πραγματικά το κόστος της ηρεμίας μου η ανάβαση σε αυτή την φαινομενικά ατελείωτη εταιρική σκάλα;
Κατά ειρωνικό τρόπο, παρά το γεγονός ότι περιβαλλόμουν από μια κοινότητα φιλόδοξων γυναικών, η μοναξιά ήταν ο πιο στενός μου σύντροφος. Η συντροφικότητα της κοινότητας των girlboss έμοιαζε περισσότερο με αντικατοπτρισμό, όταν οι συζητήσεις για το brunch του Σαββατοκύριακου περιστρέφονταν μόνο γύρω από τα εργασιακά επιτεύγματα. Όσο περισσότερο κυνηγούσα τη σαγηνευτική υπόσχεση του «να τα έχω όλα», τόσο περισσότερο ξέφτιζαν οι άκρες της προσωπικής μου ζωής.
Μια απροσδόκητη αναγνώριση
Έπειτα ήρθε το ταρακούνημα που με ξύπνησε. Μετά από μια εβδομάδα που περιελάμβανε μια ολονύχτια συζήτηση για μια συμφωνία, ακολουθούμενη από μια πτήση της τελευταίας στιγμής για ένα συνέδριο, η αντανάκλασή μου στον καθρέφτη του μπάνιου με ακινητοποίησε. Κοιτάζοντας τα κουρασμένα μου μάτια, συνειδητοποίησα ότι η αδιάκοπη επιδίωξη της επιτυχίας μου είχε στερήσει τη χαρά και την ηρεμία.
Η αφήγηση της girlboss, κάποτε τόσο παρήγορη, τώρα έμοιαζε με ένα βάρος που κουβαλούσα μόνη μου. Σαν μια ανατροπή στην πλοκή που δεν περίμενα ποτέ, η καρδιά μου με ώθησε να κάνω μια αλλαγή.
Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις πορεία
Η απόφαση να απομακρυνθώ από το χάος δεν ήταν μια απόφαση που πήρα εύκολα. Οι φίλοι μου με ρωτούσαν αν είχα χάσει την ορμή μου ή αν είχα περάσει κρίση μέσης ηλικίας (μια πρόωρη αξιολόγηση, δεδομένου ότι ήμουν μόνο 32 ετών!). Αλλά αυτή η επιλογή δεν αφορούσε την εγκατάλειψη της φιλοδοξίας. Αφορούσε τον επαναπροσδιορισμό της επιτυχίας με τους δικούς μου όρους. Ανταλλάσσοντας τα γεύματα με γαλήνιες βόλτες στο πάρκο, βρήκα έναν νέο ρυθμό – έναν που αγαπούσε τις πιο ήσυχες στιγμές αντί για την αδιάκοπη προσπάθεια.
Αυτή η νεοαποκτηθείσα ηρεμία δεν σήμαινε ότι σταμάτησα να εργάζομαι εντελώς. Αντίθετα, αναδιαμόρφωσα την καριέρα μου γύρω από αυτό που πραγματικά είχε σημασία: ουσιαστικά έργα, χρόνο με αγαπημένα πρόσωπα και, ναι, ακόμη και ημέρες αυτοφροντίδας που κάποτε φάνταζαν επιπόλαιες στη νοοτροπία μου που ήταν προσανατολισμένη στη δουλειά. Το ημερολόγιό μου τώρα καλωσόριζε στιγμές ενσυνειδητότητας μεταξύ των συναντήσεων και, μαντέψτε; Η γη δεν σταμάτησε να γυρίσει.
Πηγή: allyou.gr
