Το Κέντρο για το Εθνικό συμφέρον (Center for the National Interest, πρώην Ίδρυμα Νίξον για την Ειρήνη και την Ελευθερία) είναι μια αμερικανική δεξαμενή σκέψης με έδρα την Ουάσιγκτον, η οποία ιδρύθηκε το 1994 από τον τέως πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, με βασικό αντικείμενο έρευνας ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας. Το συγκεκριμένο θινκ τανκ εκδίδει το έγκριτο περιοδικό The National Interest, το οποίο επικεντρώνεται στην ανάλυση διεθνών στρατηγικών διακυβευμάτων.
Σε άρθρο της 9ης Ιουνίου με τίτλο «Why the Polisario Front Threatens Morocco – and the Region», ο Άχμαντ Σαράουι, ερευνητής ιδρύματος για τις αραβικές χώρες, αναλύει τη δράση της αυτονομιστικής οργάνωσης Μέτωπο Πολισάριο, που δρα στην περιοχή της Δυτικής Σαχάρας, καθώς και τις διασυνδέσεις του με δίκτυα της διεθνούς τρομοκρατίας.
Ο συντάκτης υποστηρίζει ότι μια ανεξάρτητη Δυτική Σαχάρα υπό την ηγεσία του Μετώπου Πολισάριο, είναι πιθανό να μετατρεπόταν σε μια ακόμα πηγή περιφερειακής αποσταθεροποίησης, επισημαίνοντας ότι παρότι σχεδόν ξεχασμένη από τον πλανήτη, η περιοχή αυτή στη δυτική ακτή της Βόρειας Αφρικής, με πληθυσμό περίπου 600.000 άτομα, βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση που προβλέπεται να έχει αντίκτυπο, στο εγγύς μέλλον, πολύ πέρα από τα σύνορά της. Ο ίδιος, εκτιμά ότι το μόνο εμπόδιο στο να γίνει η περιοχή έδρα μιας κυβέρνησης τζιχαντιστών είναι το Μαρόκο, υπογραμμίζοντας ότι όλο και περισσότερες χώρες ασπάζονται την ίδια άποψη. Πρόσφατα, το Ηνωμένο Βασίλειο, ακολούθησε τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και το Ισραήλ, δηλώνοντας ότι αναγνωρίζει τη μαροκινή κυριαρχία στην περιοχή της Δυτικής Σαχάρας, ενώ ακόμα και η Συρία δείχνει να αποκηρύσσει πλέον το Μέτωπο Πολισάριο, κρίνοντας από τις πρόσφατες απελάσεις στελεχών του.
Κύριοι υποστηρικτές του Μετώπου Πολισάριο είναι μόνο η Αλγερία και το Ιράν, καθώς ακόμα και η νέα κυβέρνηση της Συρίας τάσσεται πλέον υπέρ της μαροκινής θέσης, και με τους συγκεκριμένους συμμάχους «αντιλαμβάνεται κανείς ότι δε θα έπρεπε να παραχωρηθεί στο Μέτωπο Πολισάριο ένα ολόκληρο έθνος ως επιχειρησιακή βάση».
Παράλληλα, η γερμανική Ντι Βελτ αποκάλυψε άμεσους δεσμούς μεταξύ Πολισάριο και της υποστηριζόμενης από το Ιράν Χεζμπολάχ, συμπεριλαμβανομένων υποκλοπών συνομιλιών μεταξύ συνδέσμων των δύο οργανώσεων, στις οποίες ο σύνδεσμος του Πολισάριο, Μουσταφά Αλ Κιτάμπ, εκφράζει την ιδεολογική του αλληλεγγύη με τον άξονα αντίστασης του Ιράν, επικροτώντας την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ και οραματιζόμενος ένα ενιαίο μέτωπο το οποίο θα περιλαμβάνει τη Γάζα, τα υψίπεδα του Γκολάν, τον νότιο Λίβανο, ακόμα και τη Δυτική Σαχάρα. Ο ίδιος άνθρωπος εμφανίζεται ένθερμος υποστηρικτής των συντονισμένων επιθέσεων στο Ισραήλ με τη συμμετοχή των Χαμάς, Χεζμπολάχ, Αλγερίας και Ιράν, ενώ, αναγνωρίζοντας τις περιορισμένες δυνατότητες της οργάνωσής του, ζητά τη συνδρομή της Χεζμπολάχ και του Ιράν για να επιτεθούν στην ισραηλινή πρεσβεία στο Μαρόκο.
Ο υπουργός Εξωτερικών του Μαρόκου, Νάσερ Μπουρίτα, κατηγόρησε το Ιράν ότι «εξοπλίζει εξτρεμιστικές ομάδες και αυτονομιστικές οντότητες στην αραβική περιοχή, συμπεριλαμβανομένου του Μετώπου Πολισάριο, παρέχοντάς τους μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε μια προσπάθεια να υπονομεύσει την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή», ενώ υπάρχει δήλωση στελέχους του Πολισάριο, του 2022, ότι το Ιράν θα τους προμήθευε drone καμικάζι.
Σύμφωνα με το άρθρο, «οι δεσμοί της ομάδας αυτής με τον εξτρεμισμό είναι καλά τεκμηριωμένοι», δεδομένου ότι ο Αντνάν Αμπού Αλ-Ουαλίντ Αλ-Σαχράουι, πρώην μαχητής του Μετώπου Πολισάριο, εξακολούθησε να ηγείται του Ισλαμικού Κράτους στην ευρύτερη περιοχή του Σαχέλ (ISGS) πριν σκοτωθεί από τις γαλλικές δυνάμεις στο Μάλι το 2021, ενώ σύμφωνα με αναφορά της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών «ΙSIS και Αλ Κάιντα δρούν ελεύθερα στα στρατόπεδα του Τιντούφ και την ευρύτερη περιοχή του Σαχέλ». Επισημαίνεται, εξάλλου, ότι το Πολισάριο ήταν αυτό που έσπασε το 2020 μια εκεχειρία 29 ετών, πραγματοποιώντας σειρά επιθέσεων εναντίον μαροκινών πολιτών από το 2021 και μετά.
Σύμφωνα με στοιχεία που κατέθεσε ΜΚΟ με έδρα τη Γενεύη στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στον ΟΗΕ, το Πολισάριο φέρεται να παρεμποδίζει συστηματικά τα παιδιά να ολοκληρώσουν τη σχολική τους εκπαίδευση, αναγκάζοντάς τα να λάβουν στρατιωτική εκπαίδευση.
Όσοι διαφωνούν με τη μαροκινή κυριαρχία στη Δυτική Σαχάρα, αντιπροτείνουν τη θέση της Ουάσινγκτον του 1991, δηλαδή ένα δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης από τον πληθυσμό των Σαχράουι. Το επιχείρημα αυτό ήταν βάσιμο τότε, αλλά σήμερα είναι παρωχημένο, καθώς τα δεδομένα στο πεδίο έχουν αλλάξει, και στρέφεται πλέον ενάντια στα συμφέροντα της Αμερικής. Το Μέτωπο Πολισάριο δεν είναι πλέον απλά ένα αποσχιστικό κίνημα, αλλά έχει ευθυγραμμιστεί με τους αντιπάλους της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένων του Ιράν και των ριζοσπαστικών ισλαμικών δικτύων. Αλλαγή στάσης στην αμερικανική διπλωματία, θα σήμαινε υπονόμευση ενός βασικού περιφερειακού συμμάχου, του Μαρόκου, σε μια εποχή που ο ρόλος του στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την περιφερειακή σταθερότητα είναι όλο και πιο κρίσιμος. Αντίθετα, καταλήγει, ο συντάκτης, «το Πολισάριο έδρασε για χρόνια υπό καθεστώς ατιμωρησίας και αυτό είναι κάτι που πρέπει να σταματήσει».
Από τα στοιχεία που παραθέτει το άρθρο, συμπεραίνει κανείς ότι η διεθνής κοινότητα δε θα πρέπει πλέον να κλείνει τα μάτια, ειδικά μετά τις αποκαλύψεις της Ντι Βελτ, καθώς το προφίλ της οργάνωσης αυτής περιλαμβάνει ανησυχητικές συμμαχίες και αδιαφανείς και εξαιρετικά επικίνδυνες δράσεις, ενώ η αναγνώριση του Μετώπου Πολισάριο ως τρομοκρατική οργάνωση μοιάζει, σύμφωνα με τον συντάκτη, μονόδρομος, προκειμένου να αποτραπεί η απειλή που αντιπροσωπεύει για τη σταθερότητα της περιοχής και όχι μόνο.
Πηγή: in.gr
