Το 2024, 19,5 εκατομμύρια παιδιά στην ΕΕ διατρέχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat.
Ωστόσο, μεταξύ του 2023 και 2024, το ποσοστό των παιδιών που διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού στην ΕΕ μειώθηκε ελαφρώς από 24,8 % σε 24,2 %.
Σε εθνικό επίπεδο, η Βουλγαρία κατέγραψε τα υψηλότερα ποσοστά το 2024, με 35,1 %, ακολουθούμενη από την Ισπανία με 34,6 % και τη Ρουμανία με 33,8 %.
Αμέσως μετά ακολουθεί η Ελλάδα με τα ποσοστά να φτάνουν το 27,9%, σύμφωνα με το Euronews.
Αντίθετα, η Σλοβενία (11,8 %), η Κύπρος (14,8 %) και η Τσεχική Δημοκρατία (15,4 %) κατέγραψαν τα χαμηλότερα ποσοστά.
Η Ιταλία ήταν η μόνη χώρα της ΕΕ που δεν παρουσίασε καμία μεταβολή, παραμένοντας σταθερή στο 27,1 %.
«Οι θεσμοί του κράτους πρόνοιας διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην προστασία των παιδιών από τη φτώχεια», δήλωσε η Alba Lanau Sánchez, ερευνήτρια του Πανεπιστημίου Pompeu Fabra.
«Οι χώρες με ισχυρά συστήματα κοινωνικής προστασίας τείνουν να έχουν χαμηλότερα ποσοστά παιδικής φτώχειας».
Παιδιά ηλικίας κάτω των 18 ετών που διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, 2023 και 2024
Πηγή: Eurostat
Το 2024, ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ήταν επίσης υψηλότερος για τα παιδιά σε σύγκριση με τους ενήλικες.
Τα παιδιά στην ΕΕ διατρέχαν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού (24,2 %) σε σύγκριση με τους ενήλικες (20,3 %), με διαφορά 3,9 ποσοστιαίες μονάδες.
Σε 20 από τις χώρες της ΕΕ, ο κίνδυνος ήταν υψηλότερος για τα παιδιά, με τις μεγαλύτερες διαφορές να καταγράφονται στην Ισπανία (10,5 %), τη Μάλτα και τη Ρουμανία (7,3 % και 7,2 % αντίστοιχα) και τη Γαλλία (7,2 %).
Ο παράγοντας της εκπαίδευσης
Τα παιδιά των οποίων οι γονείς είχαν υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης ήταν λιγότερο πιθανό να διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.
Το 2024, το 61,2 % των παιδιών στην ΕΕ που ζούσαν με γονείς που είχαν το πολύ χαμηλό δευτεροβάθμια εκπαίδευση διατρέχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.
Για τα παιδιά των οποίων οι γονείς είχαν τριτοβάθμια εκπαίδευση, το ποσοστό ήταν 11,0 %.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα χάσμα κινδύνου 50,2 ποσοστιαίες μονάδες με βάση το επίπεδο εκπαίδευσης των γονέων.
Σε εθνικό επίπεδο, το χάσμα ήταν πάνω από 50 % σε 16 χώρες της ΕΕ.
Τα χαμηλότερα χάσματα παρατηρήθηκαν στη Δανία, την Πορτογαλία και την Εσθονία, ενώ οι μεγαλύτερες διαφορές καταγράφηκαν στη Ρουμανία, την Τσεχία και τη Βουλγαρία.
Γιατί η Ισπανία βρίσκεται μεταξύ των πρώτων χωρών;
Παρά το γεγονός ότι η Ισπανία έχει υψηλότερο ΑΕΠ από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία ή την Ελλάδα, το φορολογικό σύστημα της χώρας συχνά επισημαίνεται ως ένας από τους κύριους λόγους για τα υψηλά ποσοστά παιδικής φτώχειας, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Το 2021, η Ισπανία δαπάνησε μόλις το 1,3 % του ΑΕΠ της για οικογενειακές πολιτικές, σε σύγκριση με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ που ήταν 2,3 %.
«Η άμεση οικονομική στήριξη των οικογενειών ήταν ιδιαίτερα περιορισμένη», δήλωσε ο Lanau Sánchez.
«Τα προγράμματα παροχών ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών στην Ισπανία παρέχουν παραδοσιακά στήριξη στα υψηλότερα δεκατημόρια μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων, από τις οποίες δεν μπορούν να επωφεληθούν τα φτωχότερα νοικοκυριά, ενώ ελάχιστη ή καμία στήριξη δεν παρέχεται στα νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα».
Η Ισπανία εισήγαγε επίσης το Ελάχιστο Εισόδημα Διαβίωσης (IMV) το 2021 και το Συμπλήρωμα Στήριξης για τα Παιδιά το 2022, τα οποία καλύπτουν 502.310 νοικοκυριά, σύμφωνα με την Κοινωνική Ασφάλιση της Ισπανίας.
Ωστόσο, παραμένει ασαφές κατά πόσο τα προγράμματα αυτά έχουν βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των οικογενειών με παιδιά.
«Οι τρέχουσες κριτικές επισημαίνουν τις ελλείψεις του IMV, συμπεριλαμβανομένων των διοικητικών εμποδίων (που έχουν ως αποτέλεσμα υψηλά ποσοστά μη συμμετοχής), των νομικών περιορισμών στην πρόσβαση που επηρεάζουν ορισμένες ομάδες, όπως οι νέοι, οι άστεγοι, οι μετανάστες χωρίς έγγραφα και οι πρόσφατα αφιχθέντες, καθώς και της περιορισμένης δυνατότητας κάλυψης των νοικοκυριών με χαμηλό εισόδημα αλλά όχι σε κατάσταση ακραίας φτώχειας», δήλωσε η Lanau Sánchez.
«Ωστόσο, δεν διαθέτουμε σε βάθος ακαδημαϊκή έρευνα σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο το IMV έχει μετασχηματίσει πιο ριζικά το σύστημα κοινωνικής προστασίας, εκτοπίζοντας τελικά άλλες μορφές στήριξης, όπως τα περιφερειακά προγράμματα ελάχιστου εισοδήματος», κατέληξε.
Πηγή: tanea.gr
