Μετά τη διαβόητη πια επίσκεψη του Βολοντίμιρ Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο, στις 28 Φεβρουαρίου, πολλοί είχαν μιλήσει για μια στημένη παράσταση, ένα στημένο σκηνικό, με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, τον Τζέι Ντι Βανς, να προκαλεί τον ουκρανό πρόεδρο, εκείνον τελικά να αντιδρά, και τον Ντόναλντ Τραμπ να τον εξευτελίζει τότε μπροστά στις κάμερες και τα μάτια όλου του κόσμου. Κάτι αντίστοιχο λένε αρκετοί, με πρώτο και καλύτερο τον Δημοκρατικό κυβερνήτη της Καλιφόρνιας, τον Γκάβιν Νιούσομ, συμβαίνει και τώρα: ότι η «κρίση» που υποχρέωσε, υποτίθεται, τον Τραμπ να στείλει την Εθνοφρουρά στο Λος Αντζελες, κόντρα στη θέληση των πολιτειακών και τοπικών Αρχών, ήταν «κατασκευασμένη» – από τον ίδιο.
Οπως γράφει χαρακτηριστικά στην «Washington Post» o Φίλιπ Μπαμπ, ο λόγος για τον οποίο αναπτύχθηκε η Εθνοφρουρά στο Λος Αντζελες έπειτα από δύο ημέρες διαδηλώσεων κατά των βίαιων συλλήψεων μεταναστών από την ICE δεν είναι ότι χρειάζονταν στρατιώτες να αποκαταστήσουν την τάξη. Ηταν επειδή ο Τραμπ ήθελε να πει μια ιστορία για το δυνατό χαστούκι που θα κατάφερνε σε οποιονδήποτε επιχειρούσε να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο του, ακόμη και αν το χαστούκι ισοδυναμούσε με την ανάπτυξη μιας διμοιρίας εναντίον ενός φαντάσματος. Το να πει αυτή την ιστορία απαιτούσε να στείλει εχθρικούς αξιωματικούς της υπηρεσίας μετανάστευσης να μαζέψουν εργάτες που έψαχναν για δουλειά έξω από ένα κατάστημα σιδηρικών, σε μια κοινότητα όπου επτά στους δέκα πολίτες βλέπουν τους μετανάστες ως «όφελος για την Καλιφόρνια λόγω της σκληρής εργασίας και των επαγγελματικών τους δεξιοτήτων». Η κρίση που η κυβέρνηση επέμενε ότι έπρεπε να επιλύσει ήταν μια κρίση που δημιούργησε η ίδια. Αυτό έκαναν ο Τραμπ και οι σύμμαχοί του και στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, αυτό υπόσχονται να κάνουν και σε όποιον άλλον σταθεί εμπόδιο στον δρόμο τους.
Ο ανταποκριτής της γαλλικής «Le Monde» στην Ουάσιγκτον, Πιοτρ Σμολάρ, δεν έχει καμία αμφιβολία πως η υπερβολική αντίδραση του Τραμπ ήταν υπολογισμένη και προμελετημένη. Ηδη από τον Απρίλιο του 2024, θυμίζει, δικαιολογούσε ο Τραμπ, υποψήφιος πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών τότε, την κινητοποίηση της Εθνοφρουράς εναντίον της παράνομης μετανάστευσης, τόσο στα σύνορα όσο και στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Και η στοχοποίηση της Καλιφόρνιας προφανώς δεν είναι τυχαία. «Το περιμέναμε αυτό, προετοιμαστήκαμε γι’ αυτό», επεσήμανε ο Νιούσομ στους «New York Times». «Δεν αποτελεί έκπληξη – για να πετύχουν, η Καλιφόρνια πρέπει να αποτύχει, και έτσι θα δοκιμάσουν ό,τι υπάρχει στο εγχειρίδιό τους». Αλλωστε η σύγκρουση αυτή εκτυλίσσεται με φόντο έναν πόλεμο λέξεων μεταξύ Τραμπ και Νιούσομ: η Ουάσιγκτον εξετάζει το ενδεχόμενο μιας ευρείας ακύρωσης ομοσπονδιακών κονδυλίων για την Καλιφόρνια και ο Νιούσομ έχει απειλήσει με παρακράτηση των φορολογικών δολαρίων της (οι Καλιφορνέζοι πληρώνουν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση περισσότερους φόρους από ό,τι λαμβάνει η πολιτεία σε ομοσπονδιακή χρηματοδότηση).
Οι δασμοί του Τραμπ ναυάγησαν. Το «μεγάλο, όμορφο» φορολογικό και δημοσιονομικό νομοσχέδιό του έχει κολλήσει. Το «Πρώτο Φιλαράκι» του, ο Ιλον Μασκ, στράφηκε εναντίον του. Κάπως έπρεπε να επιδείξει την εξουσία του. «Παρακολουθούμε τα πρώτα στάδια ενός τραμπικού αστυνομικού κράτους», προειδοποιεί, μέσω της «Guardian», ο πρώην υπουργός Εργασίας του Μπιλ Κλίντον και νυν επίτιμος καθηγητής δημόσιας πολιτικής στο Μπέρκλεϊ, Ρόμπερτ Ράιχ. Η Ιστορία, σημειώνει, διδάσκει ότι μόλις ένας αυταρχικός ηγέτης δημιουργήσει την υποδομή ενός αστυνομικού κράτους, η ίδια υποδομή μπορεί να στραφεί εναντίον οποιουδήποτε. Ο Τραμπ και το καθεστώς του δημιουργούν ταχύτατα μια τέτοια υποδομή, σε πέντε βήματα:
(1) Κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης βάσει μιας υποτιθέμενης «εξέγερσης», «εξέγερσης» ή «εισβολής».
(2) Χρήση αυτής της «έκτακτης ανάγκης» ως δικαιολογίας για την ανάπτυξη ομοσπονδιακών πρακτόρων με μονοπώλιο στη χρήση βίας (ICE, FBI, Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών και Εθνοφρουρά) εναντίον πολιτών στο εσωτερικό της χώρας.
(3) Εξουσιοδότηση αυτών των στρατιωτικοποιημένων πρακτόρων να προβαίνουν σε απαγωγές και συλλήψεις χωρίς ένταλμα και να κρατούν ανθρώπους χωρίς τη δέουσα διαδικασία.
(4) Δημιουργία πρόσθετων χώρων φυλακών και στρατοπέδων κράτησης για τους συλληφθέντες.
(5) Τελικά, καθώς η κατάσταση κλιμακώνεται, κήρυξη στρατιωτικού νόμου.
«Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε στρατιωτικό νόμο, ευτυχώς», αναγνωρίζει ο Ράιχ. «Αλλά μόλις τεθεί σε εφαρμογή, η υποδομή ενός αστυνομικού κράτους μπορεί να αναπτυχθεί από μόνη της».
Πηγή: tanea.gr
