Αλλά είμαι ευγνώμων που το έκανα και είμαι ακόμα ζωντανή
Υπάρχει μια στιγμή σε κάθε ιστορία επιβίωσης που αλλάζει τα πάντα – μια ήσυχη, σχεδόν ανεπαίσθητη μετατόπιση της καρδιάς και του μυαλού. Για μένα, αυτή η στιγμή ήρθε όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα πλέον να μείνω σε ένα περιβάλλον φόβου, χειραγώγησης και πόνου. Θυμάμαι να κάθομαι μόνη μου στο αμυδρό φως του μικρού μου διαμερίσματος, με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου, νιώθοντας πιο παγιδευμένη από ποτέ. Άκουγα τη φωνή του συντρόφου μου στο βάθος – μια φωνή που κάποτε με αγαπούσε, αλλά τώρα είχε γίνει πηγή τρόμου. Εκείνο το βράδυ, ήξερα ότι έπρεπε να κάνω μια επιλογή: να μείνω και να συνεχίσω να ζω με συνεχή φόβο ή να φύγω και να αγωνιστώ για τη ζωή μου.
Ζώντας κάτω από τη σκιά του φόβου
Για χρόνια, πίστευα ότι αγάπη σήμαινε να υπομένεις σιωπηλά. Από έξω, μπορεί να φαινόταν σαν μια ευτυχισμένη σχέση, αλλά πίσω από κλειστές πόρτες, ήταν μια διαφορετική ιστορία. Υπήρχαν οι πόρτες που έκλειναν με βρόντο, οι μώλωπες που προσπαθούσα να κρύψω, τα λόγια που με πλήγωναν βαθύτερα από οποιοδήποτε σωματικό χτύπημα. Κουβαλούσα το βάρος της ντροπής και της ενοχής, πεπεισμένη ότι όλα ήταν δικό μου λάθος. Όσο περισσότερο προσπαθούσα να δικαιολογήσω τις πράξεις του, τόσο περισσότερο ένιωθα την αυτοεκτίμησή μου να διαβρώνεται.
Κάθε μέρα ήταν μια μάχη – ισορροπία μεταξύ του να φανώ γενναία για τον κόσμο και της απεγνωσμένης διατήρησης της ελπίδας ότι τα πράγματα κάποια μέρα θα βελτιωνόντουσαν. Μέσα μου, ένιωθα διαλυμένη, απομονωμένη και εξαντλημένη. Ζούσα σε έναν κύκλο φόβου, ντροπής και ελπίδας ότι κάτι θα άλλαζε. Αλλά βαθιά μέσα μου, ήξερα ότι δεν θα άλλαζε – ούτε εκείνος ούτε η κατάσταση. Και ήξερα επίσης ότι έπρεπε να κάνω μια επιλογή: να μείνω και να αποδεχτώ αυτή τη ζωή, ή να ρισκάρω τα πάντα για μια ευκαιρία στην ελευθερία και την ασφάλεια.
Η στιγμή του θάρρους
Το σημείο καμπής ήρθε όταν συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου εξαρτιόταν από την απόφασή μου. Ήταν η νύχτα που κοίταξα στον καθρέφτη και είδα μια γυναίκα που μόλις αναγνώριζα – μια γυναίκα που είχε εξαντληθεί από χρόνια συναισθηματικής και σωματικής κακοποίησης. Είδα τα μάτια της γεμάτα φόβο, αλλά και με μια λάμψη από κάτι άλλο: αποφασιστικότητα.
Ήταν μια δύσκολη απόφαση. Το να φύγω σήμαινε να αφήσω πίσω μου όλα τα οικεία – το σπίτι μου, τη ζώνη άνεσής μου, ακόμη και την αίσθηση της ταυτότητάς μου. Οι ουλές –ορατές και αόρατες– με έκαναν να νιώθω ανάξια ευτυχίας. Τρόμαζα για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν έφευγα. Θα ερχόταν να με κυνηγήσει; Θα έβρισκα ποτέ ασφάλεια; Θα μπορούσα να ξαναχτίσω τη ζωή μου από το μηδέν;
Η συναισθηματική πίεση ήταν συντριπτική. Αλλά στην ουσία, κατάλαβα ότι άξιζα περισσότερα από αυτή τη ζωή του συνεχούς φόβου. Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι γενναία για τον εαυτό μου, για το μέλλον μου. Το να κάνω αυτό το πρώτο βήμα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Όταν τελικά ζήτησα βοήθεια, μέσω φίλων, καταφυγίων και ομάδων υποστήριξης, άρχισα να νιώθω μια αχτίδα ελπίδας. Ήταν τρομακτικό αλλά απαραίτητο, και είμαι για πάντα ευγνώμων που συγκέντρωσα το θάρρος να φύγω.
Η έκπληξη της επιβίωσης και της ευγνωμοσύνης
Το να αφήσω τον κακοποιητή μου δεν ήταν μια άμεση λύση. Η θεραπεία πήρε χρόνο και υπήρξαν πολλές μέρες που ένιωθα ότι ήθελα να τα παρατήσω. Το τραύμα άφησε ουλές – συναισθηματικές ουλές που είναι συχνά αόρατες αλλά όχι λιγότερο επώδυνες. Κάποιες μέρες, αναρωτιόμουν αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Αλλά μέσα στο χάος και τον πόνο, ανακάλυψα μια απροσδόκητη αλήθεια: είμαι ζωντανή, και αυτό από μόνο του είναι θαύμα.
Βρήκα δύναμη που δεν ήξερα ποτέ ότι είχα. Γνώρισα γυναίκες που είχαν περπατήσει το ίδιο μονοπάτι και επέζησαν για να πουν τις ιστορίες τους. Στοίβαξα τις μικρές νίκες – βρίσκοντας μια νέα δουλειά, βρίσκοντας ένα ασφαλές μέρος για να ζήσω, ανακαλύπτοντας ξανά τα πάθη μου– βήμα προς βήμα, ξαναχτίζοντας τη ζωή μου. Έμαθα να αγαπώ ξανά τον εαυτό μου, όχι ως τη διαλυμένη γυναίκα που ήμουν παλιά, αλλά ως κάποια ανθεκτική και άξια ευτυχίας.
Δεν είναι εύκολο να μιλώ αλλά θα το κάνω
Το να μοιράζομαι την ιστορία μου ανοιχτά δεν είναι εύκολο. Αλλά θέλω κάθε γυναίκα που διαβάζει αυτό να ξέρει ότι δεν είσαι μόνη, και ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα και πέρα από τις πιο σκοτεινές στιγμές. Το να φύγεις από μια κακοποιητική σχέση απαιτεί θάρρος – θάρρος που συχνά φαίνεται αδύνατο μέχρι να το καλέσεις τελικά. Το ταξίδι είναι ακατάστατο, επώδυνο και περίπλοκο, αλλά είναι επίσης μια από τις πιο βαθιές πράξεις αυτοαγάπης που μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου.
Αν βρίσκεστε σε μια κακοποιητική σχέση αυτή τη στιγμή, θυμηθείτε: η ζωή σας μετράει. Η ασφάλεια και η ευημερία σας αξίζουν να αγωνιστείτε. Επικοινωνήστε με έμπιστους φίλους, συγγενείς ή οργανισμούς που είναι αφοσιωμένοι στο να βοηθούν τις γυναίκες να ξεφύγουν από ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Η ιστορία σας δεν έχει τελειώσει και οι πιο φωτεινές μέρες είναι μπροστά. Η απόφαση να φύγετε μπορεί να είναι η πιο δύσκολη που έχετε πάρει ποτέ, αλλά μπορεί επίσης να είναι η πιο απελευθερωτική.
Πηγή: allyou.gr
