Οι συνταγματολόγοι το λένε συχνά: στην Ελλάδα είναι εύκολο να ιδρύσεις ένα κόμμα στα χαρτιά. Γι’ αυτό ίσως από την αρχή της Μεταπολίτευσης έχουν ιδρυθεί πάνω από 93 και στην ύστερη φάση της, από το 2012 που έγινε το Big Bang του κομματικού συστήματος, εμφανίστηκαν γύρω στα 35. Σήμερα, πολιτικοί και παροικούντες το πολιτικό σύστημα συζητούν για το ενδεχόμενο να κάνουν δικό τους κόμμα δύο πρώην πρωθυπουργοί. Οι πιθανότητες να καταλήξει το rebranding του Αλέξη Τσίπρα σε έναν νέο φορέα στην Κεντροαριστερά και οι φήμες πως σκέφτεται να φτιάξει το δεύτερο δικό του ο Αντώνης Σαμαράς, ώστε να προσφέρει στέγη στους πούρους συντηρητικούς που ελπίζουν να ελληνοποιηθεί το τραμπικό φαινόμενο, κυριαρχούν στη σεναριολογία των ημερών.
Τι κι αν ο τελευταίος (και μοναδικός) πρώην επικεφαλής που έστησε ένα ΙΧ κόμμα πήρε μόλις 2,54% στην πρώτη κάλπη του 2015; Η εμπειρία του Γιώργου Παπανδρέου φαίνεται πως δεν λειτουργεί σαν παράδειγμα προς αποφυγή για όλους εκείνους που νομίζουν ότι ένας αρχηγός με πρωθυπουργική θητεία στο βιογραφικό του μπορεί να αλλάξει τις πολιτικές ισορροπίες.
Από το περιβάλλον Σαμαρά, ας πούμε, υποστηρίζουν πως υπάρχουν εκλογικές δεξαμενές για εκείνον. Αυτή των ψηφοφόρων της ΝΔ που απείχαν από τις ευρωεκλογές, καθώς κι η άλλη όσων έχουν εγκαταλείψει το κυβερνών κόμμα για τα κομματίδια στα δεξιά του την τελευταία διετία. Για τους πιο αισιόδοξους ανάμεσά τους, μάλιστα, ένα κομματικό εγχείρημα με την υπογραφή του θα έπιανε εύκολα όχι απλά το κατώφλι της εισόδου στη Βουλή, αλλά διψήφιο ποσοστό.
Γνώστες των κινήσεών του επιβεβαιώνουν πως συναντά στελέχη της λεγόμενης πατριωτικής Δεξιάς και ζυγίζει την κατάσταση (καθώς και τα δημοσκοπικά στοιχεία), ενώ οι πιο πιστοί από τους πιστούς του θεωρούν ότι το πολιτικό του εκτόπισμα είναι αρκετό για να διεισδύσει στην μπετοναρισμένη βάση της Ελληνικής Λύσης και υπεραρκετό για να αλιεύσει ψήφους από τον όχι και τόσο σκληρό πυρήνα της Φωνής Λογικής.
Γαλάζιοι διαδρομιστές επιμένουν πως θα επιθυμούσε κι ένα «νεύμα» υποστήριξης από τον έτερο πρώην πρωθυπουργό του κόμματος, τον Κώστα Καραμανλή. Ωστόσο, κύκλοι του δεύτερου αποκλείουν κατηγορηματικά το σενάριο ο ανιψιός του ιδρυτή της ΝΔ να «ευλογήσει» ένα κόμμα το οποίο θα ιδρυθεί με στόχο να μειώσει τις νεοδημοκρατικές πιθανότητες αυτοδυναμίας το 2027. Δεν ταιριάζει με το προφίλ του θεματοφύλακα της παράταξης, άλλωστε.
Ασπονδοι φίλοι του Μεσσήνιου, βέβαια, κάνουν δύο παρατηρήσεις για να υπονοήσουν πως η ζήτηση για ένα σαμαρικό κόμμα δεν θα είναι τόσο μεγάλη όσο εικάζει ο δυνητικός προσφέρων. Πρώτα, θυμίζουν ότι επί αρχηγίας του η ΝΔ έπιασε το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία της, 18,85% τον Μάιο του 2012. Και έπειτα, εκτιμούν πως οι ψηφοφόροι που έχουν φύγει από τη ΝΔ με προορισμό τα κόμματα του δεξιού άκρου έχουν έντονα αντισυστημικά χαρακτηριστικά – επομένως, δύσκολα θα ψήφιζαν κάποιον που έχει καταγραφεί στη συνείδησή τους ως μνημονιακός πρωθυπουργός.
Στο μυαλό του Τσίπρα
Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα κάποια πράγματα είναι πιο απλά και μερικά πιο σύνθετα. Για παράδειγμα, ο «ιδρυτής» του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ παραμένει βουλευτής του κόμματός του και με εξαίρεση την κασσελακική περίοδο δεν έχει αμφισβητήσει ποτέ ανοιχτά τη συριζαϊκή ηγεσία, ενώ νυν και παλιοί σύντροφοι δεν φείδονται κολακευτικών σχολίων για το αποτύπωμά του. Ορισμένοι συριζαίοι, μάλιστα, του ζητούν ανοιχτά, από τηλεπλατό ή πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να αναλάβει τα ηνία ενός νέου κεντροαριστερού φορέα προκειμένου να σχηματιστεί το περιλάλητο προοδευτικό μέτωπο. Ή έστω να εμπλακεί «επειδή υπάρχει έλλειμμα ηγεσίας» στην αντιπολίτευση. Κάθε του παρατήρηση σχετικά με την κατάσταση του χώρου τους διαβάζεται σαν χρησμός για το τι θα κάνει – όπως την Τρίτη, π.χ., που είπε «το μεγάλο αιτούμενο για την πολιτική ζωή του τόπου, που επίσης βαλκανοποιείται, είναι αν θα υπάρξει εναλλακτική πρόταση». Λίγοι θυμούνται ότι έφυγε αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο 17,83%.
Στενοί του συνεργάτες απορρίπτουν ξανά και ξανά ως άκαιρη τη σχετική κουβέντα. Οι πιο τολμηροί – όσοι δεν επιμένουν ότι εστιάζει μόνο στο Ινστιτούτο του και στις εκδηλώσεις του τώρα – στοιχηματίζουν πως αποκλείεται να επιχειρήσει να επιστρέψει στο κέντρο της πολιτικής σκηνής πριν από τις επόμενες εθνικές εκλογές. Μετά τη λαϊκή ετυμηγορία του 2027 θα μελετήσει σοβαρά τις συνθήκες που θα έχουν διαμορφωθεί και κατά πόσο ευνοούν την επάνοδό του ή όχι. Για την ιστορία, πάντως, διάφορες προβλέψεις πως το νέο του κόμμα θα ήταν έτοιμο την άνοιξη έχουν ήδη διαψευστεί, μια και μπήκαμε και επίσημα στο καλοκαίρι (οπότε οι μάντεις άρχισαν να βλέπουν την ανακοίνωσή του μέσα στον Ιούνιο).
Κανείς από τους δύο, λοιπόν, δεν έχει λάβει οριστικές αποφάσεις για το πολιτικό του μέλλον. Αμφότεροι, ωστόσο, εμφανίζονται να πιστεύουν πως το αύριο είναι μια άλλη μέρα. Παραβλέπουν ότι στην πολιτική αυτή είθισται να μην έχει περισσότερη αβεβαιότητα από το παρόν, δηλαδή.
Πηγή: tanea.gr
